Kiedy sprzedaż wynajmowanej nieruchomości uznaje się za zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa?

Błędna klasyfikacja nieruchomości jako zorganizowanej części przedsiębiorstwa skutkuje nieprawidłowym wyłączeniem czynności sprzedaży tej nieruchomości z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Dla oceny dopuszczalności zakwalifikowania składników majątku jako zorganizowanej części przedsiębiorstwa niezbędne jest w pierwszej kolejności odwołanie się do definicji samego przedsiębiorstwa zawartej w art. 55¹ k.c.¹ Definicja ta wskazuje na postrzeganie przedsiębiorstwa w ujęciu przedmiotowym jako zorganizowanego zespołu składników niematerialnych i materialnych, przeznaczonego do prowadzenia działalności gospodarczej, który obejmuje w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Niewątpliwie istotną cechą powyższego zespołu składników jest to, że stanowią one zorganizowany kompleks majątkowy przeznaczony do prowadzenia określonej działalności. Poszczególne składniki majątkowe nie tworzą przypadkowego zbioru rzeczy i praw, lecz pozostają ze sobą w relacjach funkcjonalnych i organizacyjnych, które czynią z nich całość zdolną do realizacji określonej działalności.

Podobne wymogi są również odnoszone do zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Wedle definicji zawartej w art. 4a pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych² oraz niemal tożsamej z nią definicji z art. 2 pkt 27e ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług³, które różnią się od siebie jedynie sformułowaniem „oznacza to” i odpowiednio „rozumie się przez to”, zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Kluczowym elementem powyższej definicji jest zatem zespół składników przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej, których występowanie decyduje o istnieniu zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Różnica między zakresem powołanych definicji w ustawach podatkowych oraz znaczeniem przedsiębiorstwa na gruncie Kodeksu cywilnego polega głównie na obecności w ustawowym pojęciu zorganizowanej części przedsiębiorstwa zobowiązań, których brak w definicji samego przedsiębiorstwa w ujęciu art. 55¹ k.c. Poza tym zawarte w rzeczonych regulacjach wyjaśnienie, czym jest zorganizowana część przedsiębiorstwa, sprowadza się w istocie wyłącznie do podkreślenia wymogu wyodrębnienia zespołu czynników materialnych i niematerialnych oraz wskazania, jaki charakter owo wyodrębnienie ma posiadać, niemniej bez podania m.in., jakiego dokładnie poziomu wyodrębnienie to ma sięgać. Jedyna wskazówka odnosi się do tego, że ów zespół składników materialnych i niematerialnych ma być na tyle samodzielny, żeby mógł – jako potencjalnie niezależne, odrębne przedsiębiorstwo – samodzielnie realizować zadania, do których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Ma zatem zachodzić wyodrębnienie w płaszczyźnie funkcjonalnej. Poza tym wydzielenie winno dotyczyć jeszcze strony organizacyjnej i finansowej. Tak pojmowane atrybuty muszą występować łącznie, co oznacza, że dany zespół składników można kwalifikować jako zorganizowaną część przedsiębiorstwa, jeżeli:

1. istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania;
2. zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie;
3. składniki te są przeznaczone do realizacji określonych zadań gospodarczych;
4. zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze i samodzielnie funkcjonujące w obrocie gospodarczym w razie zaistnienia takiej potrzeby.

Mając na uwadze powyższe, analizę, czy zespół składników majątkowych wypełnia znamiona zakwalifikowania jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, należy przeprowadzić z uwzględnieniem każdej z płaszczyzn wyodrębnienia.

W orzecznictwie sądów administracyjnych, w tym w szczególności w wyroku WSA w Opolu z dnia 7 grudnia 2009 r., wskazuje się, że „zorganizowana część przedsiębiorstwa to sytuacja, która już zaistniała w strukturze organizacyjnej wnioskodawcy, a nie dopiero powstanie w przyszłości, to zaś oznacza, że nie ma możliwości wybierania przez podatnika, które wierzytelności i środki trwałe mogą, a które nie mogą być przekazywane”⁴.

Podobną ocenę zawarł WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 13 kwietnia 2017 r., w którym odnośnie do wyodrębnienia organizacyjnego stwierdził, że: „[…] zespół składników majątkowych zdolny do prowadzenia niezależnej (samodzielnej) działalności gospodarczej należy rozumieć w ten sposób, że w kształcie, w jakim zespół ten jest zbywany, może on wykonywać określone zadania gospodarcze bez modyfikacji [podkreślenie – aut.]. To zaś oznacza, że zespół tych składników winien być już wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie, tj. w przedsiębiorstwie zbywcy”⁵.

Także z wyroku WSA w Warszawie z dnia 20 lutego 2018 r. jasno wynika, że: „[…] w art. 2 pkt 27e w zw. z art. 6 pkt 1 ustawy o VAT [tj. ustawy z dnia 11 marca 2004 r. – przyp. red.] nie chodzi o zespół składników majątkowych, które po włączeniu do majątku nabywcy i podjęciu określonych działań (np. zawarciu umów najmu, zatrudnieniu lub wydzieleniu grupy pracowników do obsługi tej działalności) będą mogły funkcjonować jako niezależny zakład (dział, wydział itp.), a o przekazanie takiego zespołu składników majątkowych, który już jest zdolny do samodzielnego funkcjonowania w takim charakterze. Innymi słowy, możliwość kontynuacji działalności przez nabywcę zorganizowanej części przedsiębiorstwa wynika z faktu, że tworzy ją zespół składników majątkowych pozwalający na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej [podkreślenie – aut.]”⁶.

W praktyce wątpliwości budzi dopuszczalność wyłączenia zobowiązań z masy majątkowej, nabywanej jako zorganizowana część przedsiębiorstwa. Przedmiotem kontrowersji jest wówczas to, czy takie wyłączenie powoduje pozbawienie wydzielonego kompleksu majątkowego cechy przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części. Wprawdzie m.in. w wyroku z dnia 15 stycznia 2002 r.⁷ TSUE podkreślił konieczność przeniesienia w niektórych przypadkach zobowiązań z aktywami, aby tak połączone aktywa mogły stanowić zorganizowaną masę majątkową (ang. branch of activity), a w powołanej na wstępie definicji zorganizowanej części przedsiębiorstwa expressis verbis do elementów tej konstrukcji zaliczane są zobowiązania, jednakże na gruncie polskiego orzecznictwa brak przeniesienia zobowiązań nie jest traktowany jako przesłanka dyskwalifikująca.

Świadczy o tym przykładowo następujące stanowisko WSA w Rzeszowie wyrażone w wyroku z dnia 22 listopada 2016 r.: „W definicji w art. 2 pkt 27e ustawy o VAT wskazano w sposób wyraźny, że w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa wchodzą również jego zobowiązania. Nie oznacza to jednak, że nabywający taką część przedsiębiorstwa nabywa, może czy też musi również nabyć te zobowiązania, zaś brak wymienienia tych zobowiązań jako nabywanych w umowie zbycia majątku świadczy o tym, że nie jest to umowa zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa”⁸.

Do podobnych konkluzji doszedł także WSA w Warszawie. W wyroku z dnia 28 kwietnia 2011 r. Sąd ten stwierdził m.in., że kiedy dokonuje się analizy definicji zorganizowanej części przedsiębiorstwa, ujętych w art. 2 pkt 27e ustawy z dnia 11 marca 2004 r. oraz odpowiednio w art. 4a pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., „należy mieć na uwadze, poza wykładnią gramatyczną, także wykładnię funkcjonalną. Poprzestając na wykładni gramatycznej należałoby uznać, iż nie można mówić o zorganizowanej części przedsiębiorstwa, jeżeli nie ma zobowiązań związanych z nim. Należy zauważyć, iż w rzeczywistości czasami zobowiązań nie ma, ponieważ zostały wcześniej spłacone zanim dokonano zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa. W takiej sytuacji trzymanie się tylko literalnego brzmienia przepisu pozbawiałoby określony zespół składników majątkowych i niemajątkowych wyodrębnionych organizacyjnie i funkcjonalnie statusu zorganizowanej części przedsiębiorstwa, co do zasady. Z taką interpretacją tego przepisu trudno się zgodzić”⁹.

Ponadto w wyroku z dnia 21 czerwca 2012 r. NSA zauważył, że: „Sam tylko fakt wyłączenia jakiegokolwiek składnika majątku nie pozwala na stwierdzenie, że już z tego powodu przedmiotem zbycia nie jest zorganizowana część przedsiębiorstwa, bowiem decydującą jest okoliczność, czy przy użyciu tej części można samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą [podkreślenie – aut.]. […] jeśli wyłączenie określonego składnika nie pozbawi wydzielonego kompleksu majątkowego cech przedsiębiorstwa bądź jego zorganizowanej części, to zbycie w takiej postaci nie podlega VAT”¹⁰.

Z czasem stanowisko odnośnie do znaczenia składników niematerialnych ewoluowało w odmiennym kierunku. Przykładowo w wyroku z dnia 7 listopada 2017 r. WSA w Rzeszowie stwierdził w szczególności, że „co do zasady sam zespół składników materialnych zwykle nie będzie wystarczający do uznania za zorganizowane przedsiębiorstwo [podkreślenie – aut.]”¹¹.

Podobny pogląd wyraził także WSA w Warszawie, który w wyroku z dnia 29 czerwca 2017 r. odwołał się do przepisu art. 2 pkt 27e ustawy z dnia 11 marca 2004 r. i ocenił, że w definicji w nim zawartej „mowa jest o zespole składników «materialnych i niematerialnych» a nie o zespole składników «materialnych lub niematerialnych», co w warstwie wykładni logiczno-językowej wskazuje, że co do zasady sam zespół składników materialnych zwykle nie będzie wystarczający do uznania za zorganizowane przedsiębiorstwo [podkreślenie – aut.]”¹².

Tym samym obecne podejście do kwalifikacji zespołu składników na gruncie przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. cechuje znacznie większy niż dotąd rygoryzm, którego bezpośrednim skutkiem staje się zaostrzenie kryteriów oceny elementów majątku jako zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Na potrzeby dalszych rozważań na temat elementów niematerialnych należy przeanalizować także znaczenie umów z kontrahentami. W tym względzie, z uwagi na prezentowaną wyżej tezę wyroku WSA w Warszawie z dnia 20 lutego 2018 r., trzeba wykluczyć kwalifikację jako zorganizowanej części przedsiębiorstwa zespołu składników majątkowych, gdy umowy (w szczególności najmu) niezbędne do funkcjonowania danej części przedsiębiorstwa są zawierane dopiero po włączeniu zbywanych składników do majątku nabywcy.

Znaczenie umów z odbiorcami zaakcentował również NSA w wyroku z dnia 24 listopada 2016 r., w którym stwierdził m.in., że: „Same w sobie nieruchomości (zabudowane nieruchomości) nie tworzą całości zdolnej do prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej. Nie stanowią zatem zorganizowanej części przedsiębiorstwa, nawet jeżeli były wykorzystywane przez sprzedawcę również do działalności gospodarczej polegającej na wynajmowaniu tych nieruchomości lub ich części, albo znajdujących się na nich obiektów budowlanych i ich części.

W sytuacji, gdy dany podmiot prowadzi tego rodzaju działalność poprzez wyodrębniony w strukturze organizacyjnej zakład (dział, wydział), obejmujący przypisane do tejże działalności w zakresie najmu nieruchomości […], umowy, itp., sprzedaż takiego zakładu – jako całości – może spełniać warunek stosownego wyodrębnienia i zdolności do prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej.

Natomiast sprzedaż wyodrębnionych z takiego zakładu pojedynczych lub nawet wszystkich nieruchomości, nie mogłaby być uznana za sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Bez całej struktury składającej się na działalność w zakresie wynajmu nieruchomości – wciąż byłaby to jedynie sprzedaż nieruchomości, jako składników majątkowych. Okoliczność, że w ramach swojej działalności nabywca nieruchomości uprzednio wynajmowanych, także wykorzystuje te nieruchomości do działalności w zakresie wynajmu nieruchomości (czyni z nich przedmiot najmu) nie oznacza, że nieruchomości te w momencie ich sprzedaży stanowiły zorganizowaną część przedsiębiorstwa, co jest warunkiem zastosowania art. 6 pkt 1 u.p.t.u. [tj. ustawy z dnia 11 marca 2004 r. – przyp. red.]

Innymi słowy, okoliczność, że dane nieruchomości mogą stanowić przedmiot najmu tak u ich zbywcy, jak i następnie u nabywcy, nie czyni z nich zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Konieczne jest, aby zbywane składniki majątkowe stanowiły zorganizowaną część przedsiębiorstwa u zbywcy [podkreślenie – aut.]”¹³.

Trzeba zaznaczyć, że nie wszystkie elementy tworzące pojęcie przedsiębiorstwa są na tyle istotne, aby bez ich przeniesienia nie można było rozpoznać zbycia jego zorganizowanej części. W praktyce obrotu gospodarczego zdarza się, że niektóre elementy przedsiębiorstwa podlegają wyłączeniu z transakcji zbycia, a mimo to nie można wykluczyć, że doszło do sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Dotyczy to przykładowo przejęcia pracowników w trybie art. 23¹ k.p.¹⁴, którego brak w świetle orzecznictwa sądów administracyjnych nie dyskwalifikuje transakcji jako sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, tak jak brak samodzielnego wykonywania konkretnych usług nie może przesądzać o braku możliwości samodzielnej realizacji zadań gospodarczych. Okolicznością rozstrzygającą jest zatem to, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, by jako całość zespół ten był zdolny do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu.

W tym miejscu warto się odwołać również do objaśnień Ministra Finansów, które dotyczą sprzedaży nieruchomości komercyjnej:

„4.2. Prawidłowy sposób opodatkowania VAT dostawy wynajętej nieruchomości komercyjnej

W przypadku obrotu nieruchomościami komercyjnymi typową sytuacją jest dostawa wynajętej nieruchomości. W takim przypadku uznać należy daną transakcję za zbycie przedsiębiorstwa lub ZCP [tj. zorganizowanej części przedsiębiorstwa – przyp. red.], jeżeli na moment transakcji spełnione są łącznie następujące kryteria:

• przenoszony na nabywcę zespół składników zawiera zespół składników majątku (zaplecze) umożliwiający kontynuację działalności prowadzonej przez zbywcę i wystarczający do prowadzenia tej działalności (kryterium szerzej opisane w pkt 4.3.);
• nabywca – w ramach swojej działalności – ma zamiar kontynuowania działalności prowadzonej w dotychczasowym zakresie przez zbywcę przy pomocy szeregu składników majątkowych będących przedmiotem transakcji (kryterium szerzej opisane w pkt 4.4.).

4.3. Okoliczności istotne dla ustalenia czy przenoszony na nabywcę zespół składników umożliwia kontynuację działalności prowadzonej przez zbywcę

Dla przesądzenia analizowanego kryterium należy ocenić czy zespół składników majątkowych stanowiący przedsiębiorstwo lub ZCP zawiera składniki pozwalające na kontynuowanie działalności gospodarczej realizowanej uprzednio przez zbywcę bez konieczności:

• angażowania przez nabywcę innych składników majątku, które nie są przedmiotem transakcji lub
• podejmowania dodatkowych działań faktycznych lub prawnych (np. zawarcia umów) niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej w oparciu o przejęte składniki.

W celu ustalenia czy przenoszony na nabywcę zespół składników umożliwia kontynuację działalności prowadzonej przez zbywcę należy ustalić czy oprócz przeniesienia standardowych elementów typowych dla transakcji nieruchomościowych opodatkowanych VAT (pojęcie zdefiniowane w pkt 4.1.) na nabywcę są przeniesione wszystkie poniżej wskazane elementy:

1. prawa i obowiązki z umów, na podstawie których udzielono zbywcy finansowania dłużnego na realizację, nabycie, modernizację, adaptację lub przebudowę przenoszonej nieruchomości, o ile zbywca korzystał z takiego finansowania i jest stroną takich umów;
2. umowy o zarządzanie nieruchomością;
3. umowy zarządzania aktywami;
4. należności o charakterze pieniężnym związane z przenoszonym majątkiem.

Zastrzec należy, że przy ocenie czy zespół składników majątkowych zawiera składniki pozwalające na kontynuowanie działalności gospodarczej nie w każdym przypadku konieczne jest przeniesienie wszystkich elementów wchodzących w skład standardowych elementów typowych dla transakcji nieruchomościowych oraz tych wskazanych w lit. a-d powyżej. Jak podkreśla się w orzecznictwie sądów administracyjnych wystarczające jest przeniesienie na nabywcę minimum środków pozwalających na kontynuowanie realizowanej uprzednio w tym przedsiębiorstwie działalności gospodarczej.

Dodatkowo za okoliczność wykluczającą możliwość stwierdzenia, że przenoszony na nabywcę zespół składników umożliwia kontynuację działalności prowadzonej przez zbywcę, należy uznać sytuację, w której konieczne jest podejmowanie dodatkowych działań faktycznych lub prawnych (np. zawarcia umów) niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej w oparciu o przejęte składniki. Sytuacja taka ma miejsce w przypadku, w którym nabywca sam zawarł lub zawiera umowy o zarządzanie nieruchomością i zarządzanie aktywami, nawet z tymi samymi podmiotami, które świadczyły ww. usługi zarządzania na rzecz zbywcy. W takim przypadku bowiem nabywca podejmuje dodatkowe działania w celu kontynuowania działalności gospodarczej zbywcy.

Nie w każdym przypadku podjęcie dodatkowych działań automatycznie wskazuje, że przenoszony na nabywcę zespół składników nie umożliwia kontynuacji działalności prowadzonej przez zbywcę. Taka sytuacja może mieć miejsce w kontekście umów na dostarczanie mediów (ciepło, gaz, energia elektryczna, itp.) [podkreślenie – aut.]. Umowy tego typu – czy to z przyczyn prawnych czy gospodarczych – zwykle nie są przenoszone na nabywcę w ramach transakcji zbycia nieruchomości komercyjnej. Typową sytuacją jest zawarcie przez nabywcę nieruchomości nowej umowy z poprzednim dostawcą mediów. W niektórych przypadkach zbywca nieruchomości może przez pewien czas (do zawarcia umowy przez nabywcę) nadal być stroną umowy z dostawcą mediów, a ich koszty refakturować na nabywcę nieruchomości. Zapewnienie mediów dla nieruchomości komercyjnej jest konieczne do jej wykorzystania niezależnie od przeznaczenia czy to na cele wynajmu czy też inne. W związku z powyższym, kwestia przeniesienia tych umów w związku z transakcją nie jest decydująca dla kwalifikacji transakcji jako zbycia przedsiębiorstwa lub ZCP.

4.4. Okoliczności istotne dla ustalenia zamiaru kontynuowania przez nabywcę działalności prowadzonej dotychczas przez zbywcę

Przy ocenie czy nabywca nieruchomości komercyjnych ma zamiar kontynuowania działalności prowadzonej dotychczas przez zbywcę należy uwzględnić całokształt okoliczności związanych z transakcją ocenianych na moment zawarcia transakcji, a w szczególności podjęcie przez nabywcę działań potwierdzających jego zamiar kontynuowania działalności prowadzonej dotychczas przez zbywcę. Zatem w celu stwierdzenia zamiaru kontynuowania przez nabywcę działalności prowadzonej dotychczas przez zbywcę konieczne jest istnienie dowodów potwierdzających istnienie na moment transakcji takiego zamiaru po stronie nabywcy (np. w formie korespondencji elektronicznej/mailowej). Zaznaczyć należy, że jeżeli w takiej sytuacji – po pewnym czasie – zostanie zmieniony – np. ze względu na zmianę sytuacji gospodarczej podatnika – sposób wykorzystania nieruchomości brak jest podstaw do uznania, że nabywca nie miał zamiaru kontynuowania działalności prowadzonej dotychczas przez zbywcę”¹⁵.

W myśl cytowanych wyżej objaśnień za standardowe elementy, typowe dla transakcji, których przedmiotem są nieruchomości i które są opodatkowane VAT, należy uznać przykładowo elementy, takie jak: grunt, budynek (budynki), budowle, infrastruktura techniczna i przynależności, a także prawa i obowiązki z umów najmu, które przechodzą na kupującego z mocy prawa, jak również prawa i obowiązki z umów najmu (odpowiednio dzierżawy), na podstawie których wynajmowane powierzchnie nie zostały (i nie zostaną do dnia transakcji) przekazane najemcom¹⁶.

Zaznaczyć należy również, że w zależności od tego, czy uznamy, że mamy do czynienia ze zbyciem przedsiębiorstwa bądź zorganizowanej części przedsiębiorstwa, czy ze zbyciem zespołu składników (czy też nieruchomości), inne będą skutki podatkowe na gruncie podatku od towarów i usług. Aby dana transakcja była wyłączona z opodatkowania tym podatkiem, sprzedaż musi obejmować taki zbiór składników majątkowych i niemajątkowych, żeby na dzień sprzedaży te zbywane składniki mogły być wykorzystywane przez nabywcę do prowadzenia działalności gospodarczej jako samodzielne przedsiębiorstwo. Im więcej składników związanych z prowadzeniem działalności przejdzie na nabywcę, tym mniejsze będzie ryzyko sprzedającego związane z zakwestionowaniem przez organy podatkowe przedmiotu sprzedaży jako przedsiębiorstwa bądź zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

 

Przypisy

¹     Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny, tekst jednolity Dz.U. z 2020 r. poz. 1740, dalej: „Kodeks cywilny” lub „k.c.”.

²     Tekst jednolity Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: ustawa z dnia 15 lutego 1992 r.

³     Tekst jednolity Dz.U. z 2021 r. poz. 685 ze zm., dalej: ustawa z dnia 11 marca 2004 r.

⁴     I SA/Op 325/09, https://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/FD3BF3F111, dostęp: 18.07.2021.

⁵     I SA/Wr 1293/16, https://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/AE7D256D95, dostęp: 18.07.2021.

⁶     III SA/Wa 1896/17, https://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/A1BE836908, dostęp: 18.07.2021.

⁷     Wyrok w sprawie C-43/00 Andersen OG Jensen APS v. Skatteministeriet.

⁸     I SA/Rz 649/16, https://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/C843929CAF, dostęp: 18.07.2021.

⁹     III SA/Wa 1767/10, https://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/3A94AB3FE5, dostęp: 18.07.2021.

¹⁰    I FSK 1586/11, https://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/7CAC0B1F18, dostęp: 18.07.2021.

¹¹    I SA/Rz 611/17, https://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/D5EB9E5C52, dostęp: 18.07.2021.

¹²    VIII SA/Wa 348/17, https://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/548144395C, dostęp: 18.07.2021.

¹³    I FSK 1316/15, https://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/82510B692D, dostęp: 18.07.2021.

¹⁴    Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, tekst jednolity Dz.U. z 2020 r. poz. 1320.

¹⁵    Objaśnienia podatkowe z dnia 11 grudnia 2018 r. Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług transakcji zbycia nieruchomości komercyjnych, https://mf-arch2.mf.gov.pl/c/document_library/get_file?uuid=cc7e5cfa-1107-4738-be83-655b242e2248&groupId=764034, s. 5-7, dostęp: 18.07.2021.

¹⁶    Tamże, s. 4.

 

 

Wróć do spisu treści serwisu