WSA w Gdańsku w dniu 25 października 2022 r. wydał wyrok rozstrzygający spór w zakresie normy zawartej w art. 28e ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a mianowicie czy świadczone usługi magazynowania gazu ziemnego stanowią usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w tym przepisie – co ostatecznie rzutuje na określenie miejsca świadczenia przedmiotowych usług.
Sąd uznał, że bazując na orzecznictwie TSUE tylko świadczenie usług, które pozostaje w wystarczająco bezpośrednim związku z nieruchomością i nieruchomość sama stanowi przedmiot świadczenia, mieści się w zakresie stosowania art. 28e ustawy z dnia 11 marca 2004 r. Przepis ten stanowi bowiem implementację art. 47 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r., zgodnie z którym: miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość.
TSUE w sprawie C-155/12 orzekł, iż art. 47 Dyrektywy 2006/112/WE „należy interpretować w ten sposób, że kompleksowe usługi w zakresie magazynowania, obejmujące przyjmowanie towarów do magazynu, ich umieszczanie na odpowiednich półkach magazynowych, przechowywanie, pakowanie, wydawanie, rozładunek i załadunek są objęte tym artykułem jedynie wówczas, gdy magazynowanie stanowi świadczenie główne czynności jednolitej i usługobiorcom jest przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości„. TSUE stwierdził m.in. że kompleksowa usługa magazynowania stanowi czynność jednolitą, w ramach której świadczenie główne polega na magazynowaniu towarów. TSUE wskazał, że jedynie świadczenie usług, które pozostaje w wystarczająco bezpośrednim związku z nieruchomością, mieści się w zakresie stosowania art. 47 Dyrektywy 2006/112. Sąd orzekł w związku z tym, iż art. 28e ustawy z dnia 11 marca 2004 r. należy interpretować w ten sposób, że kompleksowa usługa magazynowania, może być objęta zakresem stosowania tego przepisu, jedynie pod warunkiem, że usługobiorcy jest przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości.
Należy wskazać, że stosownie do art. 31a ust. 1 usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością, tj. w następujących przypadkach:
a) gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług;
b) gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.
Sąd uznał ponadto, że w ramach świadczonych usług Spółka, której dotyczył wyrok nie udziela kontrahentom wyłącznego prawa do używania części albo całości nieruchomości, w których jest magazynowany gaz, jak również nie udziela kontrahentom prawa do kontrolowania lub ograniczania używania magazynów albo ich części i wykorzystuje nieruchomość do świadczenia usługi, to jednak nieruchomość (magazyny), jako taka, nie jest w tym przypadku przedmiotem umowy.
Spółka, której dotyczył spór, przeznaczała określone części nieruchomości do wyłącznego użytku poszczególnych usługobiorców. Co więcej magazyny Spółki nie są przeznaczone do wyłącznego użytku przez danego usługobiorcę. W związku z tym Sąd wskazał, że usługa świadczona przez Spółkę jest na liście usług wyłączonych ze stosowania art. 47 dyrektywy.
Sąd orzekł, że skoro wykonywana usługa nie wiąże się z prawem usługobiorcy do wykorzystywania i decydowania o udostępnionej nieruchomości, to nie można mówić, że posiadacz nieruchomości świadczy usługi związane z nieruchomościami w rozumieniu art. 28e ustawy z dnia 11 marca 2004 r.
W świetle powyższego WSA uznał, że skoro świadczone przez spółkę przedmiotowe usługi nie mogą zostać zakwalifikowane do żadnej z kategorii wnikających z art. 28e ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (odpowiednio, art. 47 Dyrektywy 2006/11/WE) to w związku z tym usługi te powinny podlegać opodatkowaniu w miejscu określonym zgodnie z regułą wynikającą z art. 28b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., tj. w miejscu, w którym podatnik ma siedzibę (stałe miejsce zamieszkania) albo stałe miejsce prowadzenia działalności. Wobec tego Sąd przyjął, że w przypadku świadczenia przez spółkę takich usług na rzecz klientów zagranicznych (tj. mających siedzibę albo stałe miejsce prowadzenia działalności w innym kraju, niż Polska), usługi takie nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.
Karolina Karaś
tel. 32 259 71 50
