Wyrok NSA w Warszawie z dnia 12.12.2008 r. sygn. I FSK 1350/07
Za uzasadniony należy uznać zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit.c i
art. 145 § 2 p.p.s.a. w związku z art. 122 i art. 187 § 1 o.p.
Wyrok NSA w Warszawie z dnia 12.12.2008 r. sygn. I FSK 1350/07
Za uzasadniony należy uznać zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit.c i art. 145 § 2 p.p.s.a. w związku z art. 122 i art. 187 § 1 o.p. W szczególności organy podatkowe, a nie dostrzegł tego uchybienia Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w zaskarżonym wyroku, że podatniczka już w odwołaniu od decyzji organu I instancji wnosiła o zbadanie czy nie spełnia ona warunków uzyskania korzystnego rozliczenia podatku od towaru i usług w oparciu wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 czerwca 2002 r. sygn. akt K 45/01. Zgodnie z treścią art. 122 Ordynacji podatkowej w toku postępowania organy podatkowe podejmują wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w postępowaniu podatkowym. Zdaniem B. Adamiak zasada prawdy obiektywnej jest naczelną zasadą postępowania, ma bowiem kapitalny wpływ na ukształtowanie całego postępowania, a zwłaszcza na rozłożenie ciężaru dowodu w postępowaniu podatkowym. Z zasady tej wynika obowiązek organu podatkowego wyczerpującego zbadania wszystkich okoliczności faktycznych związanych z określoną sprawą, aby w ten sposób stworzyć jej rzeczywisty obraz i uzyskać podstawę do trafnego zastosowania przepisu prawa (B. Adamiak, J. Borkowski, R. Mastalski, J. Zubrzycki, Ordynacja podatkowa. Komentarz 2006, Oficyna Wydawnicza Unimex, Wrocław 2006, s. 497). Przepis art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej stanowi, że organ podatkowy jest zobowiązany zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Z tych rozważań wynika, że organ podatkowy zobowiązany jest z urzędu przeprowadzić dowody służące ustaleniu stanu faktycznego sprawy. To rozwiązanie prawne kształtuje w postępowaniu podatkowym ciężar dowodu. W prawie publicznym jest niedopuszczalne stosowanie zasad przyjętych w prawie cywilnym, w tym art. 6 Kodeksu cywilnego (B. Adamiak, J. Borkowski, R. Mastalski, J. Zubrzycki, Ordynacja podatkowa…, op. cit., s. 497). Jedynie gdy przepis podatkowego prawa materialnego inaczej rozkłada ciężar dowodu to można uznać, że spoczywa on na podatniku, np. w przypadku postępowania z tytułu nieujawnionych źródeł przychodu, odpowiedzialności członka zarządu za zaległości podatkowe spółki kapitałowej. Nie oznacza to jednak, że podatnik w dobrze pojętym własnym interesie nie powinien współdziałać z organami podatkowymi przy zbieraniu dowodów.
W związku z powyższym, skoro argumenty związane z zastosowanie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 czerwca 2002 r. sygn. akt K 45/01 zostały podniesiony przez stronę w odwołaniu od decyzji organu I instancji, to obowiązkiem organu odwoławczego jako organu merytorycznego było przeprowadzenie postępowania dowodowego w celu ustalenia czy podatniczka nabyła uprawnienia do korzystniejszego rozliczenia się ze Skarbem Państwa na podstawie poprzednio obowiązujących przepisów z ustawy o podatku VAT. Naruszenia art. 122 i art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej nie dostrzegł Sąd I instancji czym naruszył art. 145 § 1 pkt 1 lit.c i art. 145 § 2 p.p.s.a.
Za uzasadniony należy uznać zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit.c i art. 145 § 2 p.p.s.a. w związku z art. 122 i art. 187 § 1 o.p. W szczególności organy podatkowe, a nie dostrzegł tego uchybienia Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w zaskarżonym wyroku, że podatniczka już w odwołaniu od decyzji organu I instancji wnosiła o zbadanie czy nie spełnia ona warunków uzyskania korzystnego rozliczenia podatku od towaru i usług w oparciu wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 czerwca 2002 r. sygn. akt K 45/01. Zgodnie z treścią art. 122 Ordynacji podatkowej w toku postępowania organy podatkowe podejmują wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w postępowaniu podatkowym. Zdaniem B. Adamiak zasada prawdy obiektywnej jest naczelną zasadą postępowania, ma bowiem kapitalny wpływ na ukształtowanie całego postępowania, a zwłaszcza na rozłożenie ciężaru dowodu w postępowaniu podatkowym. Z zasady tej wynika obowiązek organu podatkowego wyczerpującego zbadania wszystkich okoliczności faktycznych związanych z określoną sprawą, aby w ten sposób stworzyć jej rzeczywisty obraz i uzyskać podstawę do trafnego zastosowania przepisu prawa (B. Adamiak, J. Borkowski, R. Mastalski, J. Zubrzycki, Ordynacja podatkowa. Komentarz 2006, Oficyna Wydawnicza Unimex, Wrocław 2006, s. 497). Przepis art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej stanowi, że organ podatkowy jest zobowiązany zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Z tych rozważań wynika, że organ podatkowy zobowiązany jest z urzędu przeprowadzić dowody służące ustaleniu stanu faktycznego sprawy. To rozwiązanie prawne kształtuje w postępowaniu podatkowym ciężar dowodu. W prawie publicznym jest niedopuszczalne stosowanie zasad przyjętych w prawie cywilnym, w tym art. 6 Kodeksu cywilnego (B. Adamiak, J. Borkowski, R. Mastalski, J. Zubrzycki, Ordynacja podatkowa…, op. cit., s. 497). Jedynie gdy przepis podatkowego prawa materialnego inaczej rozkłada ciężar dowodu to można uznać, że spoczywa on na podatniku, np. w przypadku postępowania z tytułu nieujawnionych źródeł przychodu, odpowiedzialności członka zarządu za zaległości podatkowe spółki kapitałowej. Nie oznacza to jednak, że podatnik w dobrze pojętym własnym interesie nie powinien współdziałać z organami podatkowymi przy zbieraniu dowodów.
W związku z powyższym, skoro argumenty związane z zastosowanie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 czerwca 2002 r. sygn. akt K 45/01 zostały podniesiony przez stronę w odwołaniu od decyzji organu I instancji, to obowiązkiem organu odwoławczego jako organu merytorycznego było przeprowadzenie postępowania dowodowego w celu ustalenia czy podatniczka nabyła uprawnienia do korzystniejszego rozliczenia się ze Skarbem Państwa na podstawie poprzednio obowiązujących przepisów z ustawy o podatku VAT. Naruszenia art. 122 i art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej nie dostrzegł Sąd I instancji czym naruszył art. 145 § 1 pkt 1 lit.c i art. 145 § 2 p.p.s.a.
