Ładowanie samochodu elektrycznego jako sprzedaż towaru czy też jako wykonanie usługi – wyrok TSUE z dnia 20 kwietnia 2023 r. w sprawie C-282/22 Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej v. P. w W.

W niniejszym artykule autor omówił wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) z dnia 20 kwietnia 2023 r. w sprawie C-282/22 Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej v. P. w W.¹, który rozstrzygnął kwestię, czy ładowanie samochodów elektrycznych należy traktować jako dostawę towaru czy jednak wykonanie usługi.

 

1. Stan faktyczny sprawy i pytanie prejudycjalne

Spółka zamierza prowadzić działalność polegającą na instalowaniu i eksploatacji ogólnodostępnych stacji ładowania pojazdów elektrycznych. Stacje ładowania będą wyposażone w tzw. ładowarki multistandard, które dysponują zarówno konektorami szybkiego ładowania na prąd stały, jak i konektorami wolnego ładowania na prąd przemienny. Standardowy czas ładowania pojazdu do 80% pojemności baterii przy użyciu konektorów szybkiego ładowania wynosi około 20-30 min. Czas ładowania pojazdu przy użyciu konektorów wolnego ładowania wynosi natomiast około 4-6 godz. Świadczenia realizowane przez Spółkę w ramach cyklu ładowania, w zależności od potrzeb zainteresowanego użytkownika, mogą obejmować następujące czynności:

1. udostępnienie urządzeń do ładowania, w tym integrację ładowarki z systemem operacyjnym pojazdu;
2. zapewnienie przepływu energii elektrycznej o odpowiednio dostosowanych parametrach do akumulatorów tego pojazdu;
3. niezbędne wsparcie techniczne.

W ocenie Spółki planowana działalność stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług².

W interpretacji indywidualnej organ podatkowy uznał natomiast, że dostawę energii elektrycznej niezbędnej do ładowania pojazdu elektrycznego należy uznać za świadczenie główne, podczas gdy inne usługi oferowane przez Spółkę – za pomocnicze.

Na skutek skargi wniesionej przez Spółkę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 6 czerwca 2018 r.³ uchylił powyższą interpretację. Stwierdził, że: „[…] główną intencją poszczególnych użytkowników stacji ładowania jest skorzystanie z urządzeń pozwalających na szybkie i efektywne naładowanie pojazdów. Tym samym z perspektywy użytkownika głównym świadczeniem realizowanym przez Spółkę jest udostępnienie urządzeń stacji ładowania pojazdów (wraz z niezbędną integracją ładowarki z systemem operacyjnym pojazdu). […] Celem świadczenia nie jest oferowanie energii elektrycznej, ale zaawansowanych technicznie urządzeń ładowania, w które są wyposażone stacje”⁴.

Na tak przedstawione stanowisko w niniejszym wyroku organ podatkowy wniósł skargę kasacyjną. W jego ocenie w przypadku odpłatnego udostępniania stacji ładowania pojazdów elektrycznych świadczenie główne polega na dostawie towarów, a mianowicie energii elektrycznej.

Naczelny Sąd Administracyjny postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do TSUE z następującym pytaniem prejudycjalnym: „Czy świadczenie złożone realizowane na punktach ładowania na rzecz użytkowników pojazdów elektrycznych obejmujące:

• udostępnienie urządzeń do ładowania (w tym integrację ładowarki z systemem operacyjnym pojazdu),
• zapewnienie przepływu energii elektrycznej o odpowiednio dostosowanych parametrach do akumulatorów pojazdu elektrycznego,
• niezbędne wsparcie techniczne dla użytkowników pojazdów,
• udostępnienie użytkownikom specjalnej platformy, strony internetowej czy aplikacji, służących do rezerwacji danego konektora, podglądu historii transakcji i dokonanych płatności, a także możliwości korzystania z tzw. e-portfela, służącego do dokonywania płatności należności za poszczególne sesje ładowania

stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 14 ust. 1 dyrektywy [2006/112]⁵, czy też świadczenie usług w rozumieniu art. 24 ust. 1 tej dyrektywy?”⁶.

 

2, Stanowisko TSUE

Zdaniem TSUE w następstwie tak przedstawionego pytania prejudycjalnego ustalenie, czy świadczenie złożone, takie jak w postępowaniu głównym, należy zakwalifikować jako dostawę towarów, czy też jako świadczenie usług w rozumieniu dyrektywy 2006/112/WE, wymaga wzięcia pod uwagę wszelkich okoliczności, w jakich następuje dana transakcja, w celu określenia jej elementów charakterystycznych i dominujących.

Mając na uwadze art. 4 ust. 8 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/94/UE z dnia 22 października 2014 r. w sprawie rozwoju infrastruktury paliw alternatywnych⁷, odesłanie do „usług w zakresie ładowania pojazdów elektrycznych” nie przesądza o zakwalifikowaniu transakcji rozpatrywanej w postępowaniu głównym jako dostawy towarów lub świadczenia usług w rozumieniu dyrektywy 2006/112/WE.

Ponadto zgodnie ze stanowiskiem TSUE „sprzedaży towaru zawsze towarzyszy minimalny zakres świadczonych usług, w związku z czym tylko usługi odrębne od usług nierozerwalnie związanych ze sprzedażą towarów można brać pod uwagę w celu określenia udziału świadczenia usług w świadczeniu złożonym, obejmującym również dostawę tego towaru”⁸.

W ocenie TSUE:

„38 […] transakcja polegająca na przepływie energii elektrycznej do akumulatora pojazdu elektrycznego stanowi dostawę towarów, ponieważ transakcja ta upoważnia użytkownika stacji ładowania do konsumpcji, w celu napędu pojazdu, przekazywanej energii elektrycznej, która zgodnie z art. 15 ust. 1 dyrektywy 2006/112 jest zrównana z rzeczą.

39 […] takie zaopatrzenie w energię elektryczną akumulatora pojazdu elektrycznego zakłada użycie odpowiednich urządzeń do ładowania, które mogą obejmować ładowarkę podlegającą integracji z systemem operacyjnym pojazdu. W konsekwencji przyznanie dostępu do tych urządzeń stanowi minimalne świadczenie usług, które jest nierozerwalnie związane z dostawą energii elektrycznej i z tego względu nie może być brane pod uwagę przy ocenie części, jaką świadczenie usług stanowi w całości złożonej transakcji obejmującej również tę dostawę energii elektrycznej.

40 […] wsparcie techniczne, które może być konieczne dla zainteresowanych użytkowników, nie stanowi celu samego w sobie, lecz środek służący jak najlepszemu skorzystaniu z dostawy energii elektrycznej niezbędnej do napędu pojazdu elektrycznego. Stanowi ono zatem usługę pomocniczą w stosunku do owej dostawy energii elektrycznej”⁹.

 

3. Podsumowanie

Mając na uwadze powyższą analizę, na pytanie prejudycjalne TSUE odpowiedział, że: „Dyrektywę Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienioną dyrektywą Rady 2009/162/UE z dnia 22 grudnia 2009 r.¹⁰, należy interpretować w ten sposób, że:

stanowi «dostawę towarów» w rozumieniu art. 14 ust. 1 dyrektywy 2006/112 ze zmianami jedno złożone świadczenie składające się z:

• udostępnienia urządzeń do ładowania pojazdów elektrycznych (w tym integracji ładowarki z systemem operacyjnym pojazdu),
• zapewnienia przepływu energii elektrycznej o odpowiednio dostosowanych parametrach do akumulatorów tego pojazdu,
• niezbędnego wsparcia technicznego dla zainteresowanych użytkowników oraz
• udostępnienia aplikacji informatycznych umożliwiających zainteresowanemu użytkownikowi rezerwację konektora, podgląd historii transakcji oraz wpłatę środków gromadzonych w portfelu cyfrowym celem wykorzystania do płatności za ładowanie”¹¹.

 

Przypisy

¹     ECLI:EU:C:2023:312, https://eur-lex.europa.eu/legal-content/pl/TXT/?uri=CELEX:62022CJ0282, dostęp: 25.04.2023, dalej: wyrok w sprawie P. w W.

²     Tekst jednolity Dz.U. z 2022 r. poz. 931 ze zm., dalej: ustawa z dnia 11 marca 2004 r.

³     III SA/Wa 3071/17, https://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/93465DB7E9, dostęp: 25.04.2023.

⁴     Tamże.

⁵     Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, s. 1, ze zm., dalej: dyrektywa 2006/112/WE (przyp. red.).

⁶     Wyrok w sprawie P. w W., dok. cyt., pkt 25.

⁷     Dz. Urz. UE L 307 z 28.10.2014, s. 1.

⁸     Wyrok w sprawie P. w W., dok. cyt., pkt 37.

⁹     Tamże, pkt 38-40.

¹⁰    Dyrektywa Rady 2009/162/UE z dnia 22 grudnia 2009 r. zmieniająca niektóre przepisy dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, Dz. Urz. UE L 10 z 15.01.2010, s. 14 (przyp. red.).

¹¹    Wyrok w sprawie P. w W., dok. cyt.

 

 

Wróć do spisu treści serwisu