Opodatkowanie świadczeń dla pracowników oddelegowanych

W kwestii kwalifikacji podatkowej świadczeń zapewnianych przez pracodawców pracownikom oddelegowanym do pracy za granicą kluczowy problem prawny sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy wartość nieodpłatnego zakwaterowania oraz zwrot kosztów transportu do miejsca zamieszkania stanowią dla pracownika przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu, czy też są to koszty ponoszone w interesie pracodawcy, a zatem neutralne podatkowo dla pracownika. Z jednej strony, sądy administracyjne, na czele z Naczelnym Sądem Administracyjnym, konsekwentnie orzekają, że jeśli świadczenie jest ponoszone w interesie pracodawcy i stanowi warunek niezbędny do wykonania zadań służbowych, nie generuje ono przychodu po stronie pracownika. Z drugiej strony, organy podatkowe przyjmują rygorystyczną, fiskalną wykładnię, opierając się na szerokiej definicji przychodu zawartej w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jako przykład należy wskazać najnowszą indywidualną interpretację wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 8 października 2025 r. (sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.697.2025.1.MS), w której organ uznał, że wartość zakwaterowania i zwrot kosztów transportu dla pracownika oddelegowanego do Rumunii stanowi jego opodatkowany przychód. Wnioskodawczyni, pracownica polskiej spółki oddelegowana do pracy przy realizacji kontraktów w Rumunii, stanęła na stanowisku, że zapewnienie jej przez pracodawcę bezpłatnego zakwaterowania oraz zwrot kosztów dojazdu do Polski nie skutkuje powstaniem po jej stronie przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podkreśliła, że przyjęcie warunków oddelegowania było w pełni uzależnione od przyznania tych świadczeń, bez których nie zgodziłaby się na czasową zmianę miejsca wykonywania pracy.

W swojej argumentacji Wnioskodawczyni wskazała, że świadczenia te były realizowane wyłącznie w interesie pracodawcy, który musiał zapewnić personel do realizacji swoich zagranicznych zobowiązań kontraktowych. Pracownica nie odniosła z tego tytułu realnej korzyści majątkowej (przysporzenia), gdyż jej centrum życiowe i potrzeby mieszkaniowe zaspokajane są w Polsce.

Organ wyszedł z założenia, że definicja przychodów ze stosunku pracy, zawarta w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako: ustawa z dnia 26 lipca 1991 r.), ma charakter otwarty i szeroki. Obejmuje ona nie tylko wynagrodzenie, ale także wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. W ocenie organu, każde realne przysporzenie majątkowe, które pracownik otrzymuje w związku z łączącym go stosunkiem pracy, co do zasady stanowi przychód.

Dyrektor KIS przeanalizował stan faktyczny w oparciu o trzy warunki uznania świadczenia za przychód pracownika, które sformułował Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13), tj. czy świadczenie zostało spełnione za zgodą pracownika (czy pracownik skorzystał z nich dobrowolnie), czy świadczenie zostało spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść oczy czy świadczona korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów). Organ uznał, że wszystkie te kryteria zostały spełnione. Wobec powyższych ustaleń organ stwierdził, że pracodawca postąpił prawidłowo, doliczając wartość bezpłatnego zakwaterowania (z uwzględnieniem limitu zwolnienia) oraz zwrotu kosztów transportu do przychodów pracownicy i pobierając od nich zaliczkę na podatek dochodowy.

Wróć do spisu treści serwisu