Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Podkreślić należy, że jednym z ważniejszych warunków jest to, że poniesiony wydatek musi pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wydatek taki musi również być racjonalny i gospodarczo uzasadniony z punktu widzenia prowadzonej firmy.
Zgodnie z ogólną definicją kosztów podatkowych dany wydatek nie tylko musi być prawidłowo udokumentowany oraz pozostawać w przyczynowo-skutkowym związku z działalnością, ale również nie może znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.
Po pierwsze należy zwrócić uwagę na treść art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., który stanowi, że „nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów)”.
Kolejny istotny w tej sprawie przepis to art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. Zgodnie z treścią tej regulacji „nie stanowią kosztów uzyskania przychodów naliczone, lecz niezapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów)”.
Kosztem uzyskania przychodu mogą być wyłącznie zapłacone odsetki od kredytu zaciągniętego na cele firmowe.
Zauważyć należy, że przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. nie uzależniają możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na spłatę odsetek od kredytów przeznaczonych na sfinansowanie kosztów firmowych, od klasyfikacji czy nazwy kredytów, jak również od rodzaju zaciągniętego kredytu.
Malwina Sik
Konsultant prawny
malwina.sik@isp-modzelewski.pl
tel. 22 517 30 93
