Sprzedaż towarów za pośrednictwem platformy internetowej a stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej

W wyroku z dnia 11 października 2022 r. NSA potwierdził, iż – wbrew twierdzeniom organu interpretacyjnego – brak jest podstaw, by m.in. z faktu sprzedaży towarów za pośrednictwem platformy internetowej, przy wykorzystaniu magazynów znajdujących się na terytorium Polski, w których usługodawcy dokonują na rzecz spółki z siedzibą w innym państwie członkowskim UE obsługi: przychodzących i wychodzących transportów, zwrotów, a także inwentaryzacji oraz innych powiązanych usług, wywodzić istnienie zaplecza personalnego i technicznego na terytorium Polski, a w konsekwencji występowanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 28b ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: „ustawa z dnia 11 marca 2004r.”) oraz art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) NR 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: „rozporządzenie nr 282/2011” i art. 44 dyrektywy Rady z dnia 28 listopada 2006 r. nr 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej ( dalej: „dyrektywa 112”).

Wyrokiem tym NSA oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej od wyroku WSA w Gliwicach z dnia 6 października 2020 r. w sprawie o sygn. akt I SA/Gl 1401/19 ze skargi znanej platformy sprzedaży internetowej z siedzibą w Niemczech na interpretację indywidualną z dnia 17 lipca 2019 r. nr 0114-KDIP1-2.4012.184.2019.5.JŻ w przedmiocie podatku od towarów i usług.

Wnioskując o wydanie interpretacji Spółka podała m.in., że przedmiotem jej działalności jest sprzedaż detaliczna przede wszystkim butów i odzieży za pośrednictwem dedykowanej platformy internetowej, posiada ona na terenie Polski trzy spółki należące do grupy kapitałowej, które w posiadanych przez siebie magazynach świadczą na rzecz Spółki usługi, obejmujące przede wszystkim pakowanie, etykietowanie i wysyłkę towarów, a także przechowywanie, magazynowanie i pilnowanie zapasów towarów Spółki, zarządzanie zapasami z uwzględnieniem wspólnego dla całej grupy programu magazynowego, dostarczanego przez Spółkę, obsługę zwrotów towarów, jak również obsługę, w ramach dwóch różnych, modelów współpracy, partnerów Spółki, sprzedających swoje towary z wykorzystaniem platformy Spółki, która powierza towary usługodawcom w celu przechowania oraz realizacji zamówień swoich klientów, a usługodawcy (trzy spółki należące do grupy kapitałowej) zapewniają, że zapasy towarów Spółki umieszczone w magazynach, bądź zwrócone w centrach zwrotu są, zarządzane zgodnie z wcześniej ustalonymi standardami jakości, których celem jest zminimalizowanie czasu przetwarzania zamówień. Temu też służy wspólny dla całej grupy system magazynowy WMS, należący do Spółki. Działalność usługodawców posiadających magazyny zlokalizowane w Polsce na rzecz Spółki, jest tylko częścią jej działalności, nad którą nie posiada ona możliwości nadzoru ani też możliwości dysponowania personelem oraz konieczną infrastrukturą, nie zatrudnia bowiem na terytorium Polski pracowników, nie oddelegowuje swoich pracowników do wykonywania zadań na terytorium Polski, ani też nie pozyskuje ich w ramach outsourcingu.

Organ w powołanej interpretacji indywidualnej nr 0114-KDIP1-2.4012.184.2019.5.JŻ uznał w szczególności, że w opisanych okolicznościach stanu faktycznego spełnione są kryteria posiadania minimalnego rozmiaru działalności charakteryzującej się określonym poziomem stałości, w której ma miejsce obecność zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, a znajdująca się w Polsce infrastruktura techniczna z możliwością wykorzystania programu WMS oraz personelu do wykonywania części prowadzonej działalności gospodarczej w sposób zorganizowany oraz ciągły, kwalifikuje aktywność na terytorium kraju jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

W skierowanej do WSA w Gliwicach skardze na przedmiotową interpretację Spółka sformułowała m.in. zarzut naruszenia z art. 11 rozporządzenia nr 282/2011 w związku z art. 28b ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004r., podkreśliła również, że działalność Spółki jest kierowana w całości z siedziby w Niemczech, gdzie też podejmowane są kluczowe czynności z punktu widzenia jej działalności i znajdują się serwery obsługujące dedykowaną jej platformę internetową, a Spółka nie posiada bezpośredniej kontroli nad rozwiązaniami stosowanymi przez inne spółki należące do tej samej grupy znajdujące się w Polsce i prowadzące magazyny położone w Polsce, które służą wykonaniu umowy o świadczenie usług między stronami z wykorzystaniem oprogramowania WMS dostarczonego przez Spółkę i używanymi także w innych jej magazynach położnych poza Polską.

Zarówno WSA jak i NSA w zarysowanym wyżej sporze przyznały rację Spółce. W szczególności WSA skonstatował, że organ interpretacyjny dokonał niewłaściwej wykładni art. 28b ust. 1 i ust. 2 ustawy w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 21 zd. 2 rozporządzenia nr 282/2011. Odwołując się m.in. do orzecznictwa TSUE WSA w Gliwicach wskazał, że „[…] w ocenie sądu, z umownie określonych standardów jakości świadczenia usług i możliwości skontrolowania przez wnioskodawczynię wypełniania przez usługodawców warunków umowy oraz z faktu wykorzystywania przez usługodawców programu obsługi magazynów obowiązującego w całej Grupie kapitałowej i zarządzanego przez skarżącą, pozwalającego jej na kontrolę stanów magazynowych nie można wywieść wniosku, że skarżąca ma zapewnioną możliwość kontroli personelu że dysponuje w istocie własnym zapleczem i zaplecza technicznym i organizacyjnym, że posiada wystarczające, wykorzystywane przez nią zaplecze personalne, że może na nie bezpośrednio oddziaływać, może je kontrolować. Również dostępności zaplecza nie można wywodzić z faktu, że przedstawiciele skarżącej mogą w godzinach pracy magazynu dokonać inspekcji towarów po uprzednim zawiadomieniu usługodawcy. Należy odróżnić świadczenie usług magazynowania towarów i obsługi wysyłki towarów od udostępniania skarżącej infrastruktury magazynowej, które w analizowanym stanie faktycznym nie ma miejsca.

O dostępności zaplecza personalnego i technicznego porównywalnej z dostępnością zaplecza własnego nie decyduje ekonomiczne wykorzystanie ludzi i sprzętu. Wprawdzie zakup każdej usługi, nabywanej przez podmiot gospodarczy ukierunkowany jest na określone korzyści ekonomicznej, to jednak takie zachowanie nie kreuje automatycznie miejsca prowadzenia stałej działalności w kraju, na terenie którego usługodawca świadczy usługi na rzecz takiego podmiotu”.

Reasumując: ani WSA w Gliwicach, ani ostatecznie NSA nie zaakceptowały stanowiska Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wyrażonego w interpretacji indywidualnej z dnia 17 lipca 2019 r. nr 0114-KDIP1-2.4012.184.2019.5.JŻ. Sądy podkreśliły, że dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej konieczne jest rzeczywiste wykorzystywanie zaplecza personalnego i technicznego, na które spółka z siedzibą w innym państwie członkowskim UE może bezpośrednio oddziaływać i je kontrolować, słowem korzystać z niego jak z własnego.

 

 

Wróć do spisu treści serwisu