Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie Raiffeisen Leasing (C-235/21) w dniu 29 września 2022 r. wydał wyrok w zakresie możliwości uznania za fakturę umowy zbycia i leasingu zwrotnego, po zawarciu której strony nie wystawiły faktury.
TSUE orzekł, iż umowa może zostać uznana za fakturę, ale musi zawierać wszystkie informacje niezbędne do tego, by organ podatkowy państwa członkowskiego mógł ustalić, czy materialne przesłanki prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej zostały w danym wypadku spełnione, czego zbadanie należy do sądu odsyłającego.
Wyrok z dnia 29 września 2022 r. dotyczył słoweńskiej spółki sprzedającej nieruchomość, która zawarła z nabywcą umowę leasingu zwrotnego. Na umowie została wykazana kwota podatku od towarów i usług. Nie została z tego tytułu wystawiona faktura i w związku z czym nie zafakturowała ona VAT ani go nie zapłaciła.Zdaniem słoweńskiego urzędu skarbowego firma leasingowa powinna zapłacić podatek. Słoweński sąd zwrócił się w tej sprawie do TSUE z następującym pytaniem: „Czy pisemna umowa może zostać uznana za fakturę w rozumieniu art. 203 dyrektywy [2006/112] tylko wtedy, gdy zawiera wszystkie informacje wymagane dla faktury?”.
TSUE odniósł się do art. 203 dyrektywy 2006/112 w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, który należy interpretować w ten sposób, że umowę zbycia i leasingu zwrotnego, po zawarciu której strony nie wystawiły faktury, można uznać za fakturę w rozumieniu tego przepisu, w przypadku gdy umowa ta zawiera wszystkie informacje niezbędne do tego, by organ podatkowy państwa członkowskiego mógł ustalić, czy materialne przesłanki prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej zostały w danym wypadku spełnione, czego zbadanie należy do sądu odsyłającego. Z art. 218 tej dyrektywy wynika, że do celów niniejszej dyrektywy państwa członkowskie uznają za faktury dokumenty lub noty w formie papierowej lub w formie elektronicznej, które spełniają warunki określone w tej dyrektywie. Jednocześnie w ślad za art. 219 każdy dokument lub notę, która zmienia fakturę pierwotną i odnosi się do niej w sposób wyraźny i jednoznaczny, uznaje się za fakturę.
W związku z tym TSUE stanął na stanowisku, zgodnie z którym, aby dokument mógł zostać uznany za fakturę w rozumieniu art. 203 dyrektywy 2006/112, po pierwsze, trzeba w nim wykazać VAT, a po drugie, musi on zawierać te z informacji, o których mowa w przepisach zatytułowanej 'Dane umieszczane na fakturach’ sekcji 4 w rozdziale 3 objętym tytułem XI wspomnianej dyrektywy, które są niezbędne do tego, by organ podatkowy mógł ustalić, czy materialne przesłanki prawa do odliczenia VAT zostały spełnione – zalicza się do nich podstawowe elementy transakcji (strony umowy oraz ich dane, numery identyfikacji podatkowej, wskazanie przedmiotu sprzedaży czy rodzaju usługi, cenę czy datę transakcji.
Karolina Karaś
tel. 32 259 71 50
