Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 22 września 2020 r. (sygn. II FSK 1504/18) wskazał, że w przypadku odmiennego oznaczenia funkcji budynku w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego oraz ewidencji gruntów i budynków, dla potrzeb wymiaru podatku od nieruchomości organ podatkowy jest zobowiązany do posłużenia się danymi wynikającymi z ewidencji.
W uzasadnieniu wskazano, że o powyższym przesądza treść art. 21 ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego, w którym wyraźnie przewidziano, że dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków, stanowią podstawę wymiaru podatków. Podkreślono, że odpowiednika takiego przepisu brak jest w przypadku ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, normującej podstawy uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ? występujący konflikt w określeniu przeznaczenia budynku występujący w tych dokumentach, na potrzeby podatku od nieruchomości został zatem wyraźnie rozstrzygnięty przez ustawodawcę. NSA stwierdził, że rozwiązanie takie wydaje się przy tym słuszne, gdyż ewidencja gruntów i budynków, jak wskazano powyżej, zawiera z założenia aktualne dane o rzeczywistych funkcjach jakie pełni budynek. Ponadto podatnik może ? poprzez uruchomienie stosownej procedury ? doprowadzić do zmiany zapisów w ewidencji, jeżeli zawierają one dane nieaktualne. Procedura zmiany danych w ewidencji gruntów i budynków jest znacznie mniej skomplikowana od zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Podatnik nie pozostaje zatem „bezbronny” w przypadku stwierdzenia, że dane w ewidencji gruntów i budynków nie odpowiadają stanowi rzeczywistemu.
Agata Strocka
Konsultant podatkowy
Główny specjalista w Dziale Audytu Podatkowego
agata.strocka@isp-modzelewski.pl
tel. 22 517 30 69
