Zwolnienie z PCC jako pomoc de minimis

     W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 12 marca 2020 r. (sygn. I SA/Gl 1337/19) wskazano, że zwolnienie określone w art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stanowi pomoc de minimis, więc aby skorzystać ze zwolnienia konieczne jest zmieszczenie się przez beneficjenta w limitach określonych rozporządzeniem UE.

     W uzasadnieniu Sąd omówił zasady, na jakich odbywa się zwolnienie, o jakim mowa w art. 9 pkt 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem zwalnia się od podatku czynności cywilnoprawne takie jak „sprzedaż własności gruntów, stanowiących gospodarstwo rolne w rozumieniu przepisów o podatku rolnym, wraz z będącymi ich częścią składową drzewami i innymi roślinami, pod warunkiem że w wyniku dokonania czynności zostanie utworzone lub powiększone gospodarstwo rolne, a powierzchnia gospodarstwa rolnego utworzonego lub powstałego w wyniku powiększenia będzie nie mniejsza niż 11 ha i nie większa niż 300 ha oraz gospodarstwo to będzie prowadzone przez nabywcę przez okres co najmniej 5 lat od dnia nabycia. Zwolnienie to stanowi pomoc de minimis w rolnictwie, o której mowa w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1408/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis w sektorze rolnym (Dz.Urz.UE.L 352 z 24.12.2013, str. 9)”.

     Stosownie do art. 3 ust. 2 rozporządzenia UE, całkowita kwota pomocy de minimis przyznanej przez państwo członkowskie jednemu przedsiębiorstwu nie może przekroczyć 15 000 EUR w okresie trzech lat podatkowych. Z kolei w myśl art. 3 ust. 7 rozporządzenia, jeżeli z powodu udzielenia nowej pomocy de minimis pułap określony w ust. 2 lub górny limit krajowy, o którym mowa w ust. 3, zostałby przekroczony, nowa pomoc nie może być objęta przepisami niniejszego rozporządzenia. Podobnie stanowi art. 6 ust. 3 rozporządzenia, zgodnie, z którym państwo członkowskie przyznaje nową pomoc de minimis zgodnie z niniejszym rozporządzeniem dopiero po upewnieniu się, że nie podniesie ona całkowitej pomocy de minimis przyznanej danemu przedsiębiorstwu do poziomu przekraczającego pułap określony w art. 3 ust. 2 i górny limit krajowy, o którym mowa w art. 3 ust. 3, oraz że wszystkie warunki określone w niniejszym rozporządzeniu są przestrzegane. Okres trzech lat brany pod uwagę do celów rozporządzenia, stosownie do pkt 3 preambuły do ww. rozporządzenia, należy oceniać w sposób ciągły.

     Odnosząc się do powyższego Sąd podkreślił, że jeżeli zwolnienie określone w art. 9 pkt 2 ustawy stanowi pomoc de minimis, co niewątpliwie wynika z tego przepisu, to aby skorzystać ze zwolnienia, konieczne jest zmieszczenie się przez beneficjenta w limitach określonych rozporządzeniem UE.

     Ponadto Sąd wskazał, że koniecznym do zastosowania zwolnienia z art. 9 pkt 2 ustawy, poza kwestiami dotyczącymi samego gospodarstwa rolnego (wielkości, okresu jego prowadzenia, wykorzystania go zarówno przed i po) w przypadku umowy sprzedaży jest legitymowanie się przez podatnika stosownym zaświadczeniem. Zaświadczenie to stanowi bowiem stwierdzenie faktu udzielenia pomocy de minimis, w tym tego, że na dzień jego udzielenia pułap pomocy dla przedsiębiorcy, jak i krajowy trzyletni skumulowany (narastająco) limit nie został wyczerpany. Rolą ministra właściwego do spraw rolnictwa jest bowiem bieżące kontrolowanie wykorzystania kwot pomocy de minimis. Każdorazowe wydanie takiego zaświadczenia wpływa bowiem na wysokość wykorzystanego trzyletniego skumulowanego (obliczanego narastająco) limitu krajowego. Ta bowiem kontrolowana jest na bieżąco (każdego dnia).

Wróć do spisu treści serwisu