Zapłata tzw. exit fee a podatek i źródła

Exit fee, czyli tzw. opłata od transferu z tytułu podejmowanych działań restrukturyzacyjnych wypłacana w ramach grupy kapitałowej w przypadku transgranicznego przenoszenia pełnionej funkcji, np. w zamian za przeniesienie na rzecz spółki danych aktywów, know-how, umów z klientami czy też roli jaką spółka cedująca pełniła w ramach działalności transgranicznej danej grupy, rodzi często wątpliwości klasyfikacyjne dotyczące m.in. ewentualnych obowiązków ciążących na wypłacającym w związku z regulacjami ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa z dnia 15 lutego 1992 r.”) dotyczącymi poboru podatku u źródła. Kwestie te zostały podniesione m.in. w interpretacji indywidualnej nr 0111-KDIB1-2.4010.34. 2022.2.BD z dnia 24 marca 2022 r. wydanej przez Dyrektora KIS na wniosek polskiej spółki wypłacającej spółce brytyjskiej wynagrodzenie za funkcję dystrybucji produktów wytwarzanych w ramach grupy.

W stanie faktycznym, w którym wydana została interpretacja, Spółka wnioskująca o jej wydanie – będąca częścią grupy kapitałowej poddanej restrukturyzacji – zmieniła profil funkcjonalny przejmując funkcję w zakresie bezpośredniej sprzedaży produktów do klientów. Potwierdzeniem powyższej transakcji była umowa, w oparciu o którą Spółka przejęła określone funkcję obejmujące potencjał do generowania zysku, a także niejako marżę Spółki brytyjskiej, czego ceną było tzw. exit-fee uregulowane przez Spółkę.

Wątpliwości Spółki dotyczyły ustalenia, czy koszt wynikający z zawartej przez Spółkę umowy, na podstawie której przejęła tzw. potencjał do generowania zysku stanowi koszt uzyskania przychodów rozliczony jednorazowo – jako koszt pośredni, a także czy zapłata exit-fee jest tytułem do poboru podatku u źródła.

W powołanej interpretacji Organ uznał za prawidłowe stanowisko prezentowane przez Spółkę. Zgodził się, po pierwsze, że wydatek na zapłatę exit-fee może stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodów, ponieważ wiąże się on z osiągnięciem przychodu Spółki, a jednocześnie wydatek ten nie został wyłączony z możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r.

Zaakceptował również kwalifikację przyjętą przez Spółkę, że zapłaty exit-fee nie można zaliczyć do bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów, a zatem wydatek ten nie mieści się w dyspozycji norm prawnych zawartych w art. 15 ust. 4, 4b oraz 4c ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. określających zasady rozpoznania kosztów bezpośrednio związanych z przychodami. W ocenie Organu, skoro nie można przyporządkować konkretnej wartości kosztu do konkretnej wartości sprzedaży w danym roku podatkowym, to koszt zapłaty exit-fee należy uznać za pośredni koszt podatkowy, a ponieważ – jak to ujął DIKS – „tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. W konsekwencji, taki koszt będzie potrącalny w momencie poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4d w zw. z art. 15 ust. 4e ustawy”.

Odnosząc się natomiast do wątpliwości dotyczących ustalenia, czy przy wypłacie exit-fee Spółka będzie zobowiązana pobrać podatek u źródła Organ wskazał na art. 21 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., zawierający wyliczenie określonych rodzajów należności wypłacanych przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego, z uwzględnieniem trybu i zasad wymienionych w powołanej art. 26 ustawy, jest podmiot polski.

Dyrektor KIS zasadnie zauważył, że dany podmiot zobowiązany jest do obliczenia, pobrania i zapłaty zryczałtowanego podatku dochodowego jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• należności wypłacane przez spółkę będącą polskim rezydentem podatkowym stanowią dochód podatnika, który nie posiada na terytorium Polski siedziby lub zarządu (nierezydenta podatkowego w Polsce),
• płatność dokonywana jest tytułem należności wymienionej w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r.,
• umowa w sprawie zapobieżenia podwójnego opodatkowania zawarta z krajem rezydencji podmiotu, na rzecz którego dokonywana jest płatność, nie wyłącza tego dochodu z opodatkowania na terytorium Polski.

Uznał też, że oceny wymaga, czy uiszczana przez Spółkę zapłata exit-fee stanowi jedną z należności, o których mowa w powołanym art. 21 ust. 1 i zgodził się ze stanowiskiem Spółki, że ponieważ zapłata za potencjał do generowania zysku jest wynagrodzeniem za przekazany biznes i obejmuje relacje z klientami i zarządzanie tymi relacjami, a także sposoby rozliczania klienta, ceny produktów, strategię marketingową, w związku z tym, exit-fee nie stanowi płatności za żadne ze świadczeń wskazanych w art. 21 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r.

W szczególności Organ potwierdził, że exit-fee:

• nie stanowi żadnego ze świadczeń, o których mowa w przepisach o podatku u źródła (art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r.),
• nie jest płatnością za know-how,
• nie należy również do usług niematerialnych wymienionych w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r.

Ponadto Organ zasadnie skonstatował, że przeniesienie na Spółkę potencjału do generowania zysku w postaci informacji o klientach, cenach produktów, czy strategii marketingowej przez podmiot powiązany wcześniej ze Spółką nie stanowi również „należności licencyjnych” o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy, gdyż wskazane w tym przepisie kategorie przychodów stanowiące tzw. „należności licencyjne” są swego rodzaju wynagrodzeniem za użytkowanie lub prawo do użytkowania określonych praw.

Powyższe ostatecznie doprowadziło Dyrektora KIS do wniosku, iż skoro zapłata exit-fee nie kwalifikuje się do przychodów wskazanych w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., to z jej poniesieniem nie wiąże się zobowiązanie do poboru podatku u źródła na podstawie art. 26 ust. 1 tej ustawy.

Należy odnotować, że stanowisko to ugruntowuje pogląd prezentowany dotąd m.in. w interpretacjach indywidualnych z 9 czerwca 2019 r. (0111-KDIB1-2.4010.174.2019.1.AK), z 21 kwietnia 2021 r. (0111-KDIB1-2.4010.24.2021.3.DP), z 7 maja 2021 r. (0111-KDIB1-3.4010.105.2021.1APO), z 17 lutego 2022 r. (0111-KDWB.4010.27.2021.2.APA) oraz z 7 grudnia 2021 r.

 

 

Wróć do spisu treści serwisu