Dniem 5 lipca 2022 r. Naczelny Sąd Administracyjny wydał wyrok o następującej sygn. akt II FSK 3036/19, w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych. W niniejszym wyroku NSA uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 lipca 2019 r. (sygn. akt III SA/Wa 2256/18), zgodnie z którym kwoty wypłacane pracownikowi tytułem zwrotu kosztów wykorzystywania prywatnych samochodów do celów służbowych nie stanowią przychodu ze stosunku pracy, jak stwierdził w interpretacji indywidualnej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 17 lipca 2018 r., nr 0114-KDIP3-3.4011.285.2018.1.JK3.
W pierwszej kolejności NSA w omawianym wyroku zwrócił uwagę na treść art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym to przepisem: „Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.” W świetle prowadzonych przez NSA rozważań, za zasadne uchodził fakt odniesienia się do pojęcia „przychody”, przez które należy rozumieć w myśl art. 11 ust. 1 niniejszej ustawy „(…) otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.” Jednakże definicja ta jest definicją ogólną dlatego też na potrzeby niniejszej sprawy NSA posłużyło się definicją przychodów ze stosunku pracy zawartą w art. 12 ust. 1 niniejszej ustawy, zgodnie z którą przychodami tymi są „wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.”
W ocenie NSA, organ podatkowy zasadnie stwierdził, że „świadczenie otrzymywane przez pracownika stanowiło wypłatę pieniężną związaną ze stosunkiem pracy, której otrzymanie stosownie do art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. powodować będzie powstanie obowiązku w podatku dochodowym od osób fizycznych.” NSA zasadnie zauważył, że literalne brzmienie art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy ustala zamknięty krąg podmiotów, uprawnionych do skorzystania ze zwolnienia od podatku zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących jego własność dla potrzeb zakładu pracy oraz zakaz stosowania analogii w prawie podatkowym rozumiany również jako zakaz tworzenia nowych (rozszerzania katalogu) ulg i zwolnień podatkowych.
W powołanym przez NSA wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, w którym Trybunał stwierdził, że „sytuacja jest zupełnie oczywista w razie wskazania w umowie o pracę określonych świadczeń, które pracodawca będzie wypełniał na rzecz pracownika (mieszkanie służbowe, bilet miesięczny, pakiet ubezpieczenia zdrowotnego, dowóz do pracy itp.). Akceptując warunki umowy pracownik wyraża zgodę na przyjęcie tych świadczeń, w istocie traktując je jako – stanowiący część dochodu – element wynagrodzenia za pracę. Zdaniem Trybunału, kwalifikacja prawnopodatkowa tego rodzaju świadczeń nie powinna ulec zmianie, jeśli zostaną one zaproponowane w trakcie trwania stosunku służbowego czy stosunku pracy, zawsze jednak po uzyskaniu zgody pracownika. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie.” Odnosząc cytowany wyrok do przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, że w przypadku braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek, co w konsekwencji oznacza, że przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę pozwoli na uniknięcie tego wydatku. A zatem w ocenie NSA za zasadne uchodzi stanowisko Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej przedstawione w interpretacji indywidualnej z dnia 17 lipca 2018 r., zgodnie z którym kwoty wypłacane pracownikowi za wykorzystywanie prywatnego samochodu w celach służbowych są przychodem ze stosunku pracy.
