NSA w wyroku z dnia 19 października 2022 r. (sygn. II FSK 572/22) orzekł w sprawie możności uznania za koszty uzyskania przychodu wydatków na udział współpracowników w imprezach integracyjnych.
Wyrok dotyczył spółki prowadzącej rozległą działalność w oddziałach ulokowanych w różnych miastach Polski, przy wykorzystaniu pracy pracowników (umowy o pracę) oraz współpracowników (umowy o współpracy B2B). W oddziałach prace organizowane są w zespołach mieszanych – pracowników oraz współpracowników. Spółka organizuje imprezy integracyjne dla swoich pracowników oraz osób na umowach o współpracy typu B2B, zawartych między przedsiębiorcami. Spółka powzięła w wątpliwość możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z organizacją tych imprez.
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji w tej sprawie uznał, że Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione w związku z organizacją spotkań integracyjnych w zakresie, w jakim dotyczą pracowników, a za nieprawidłowe uznał takie stanowisko w zakresie w jakim wydatki te dotyczą współpracowników. Organ z treści przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych wywiódł przesłanki, które powinien spełniać dany wydatek aby mógł stanowić dla podatnika koszt uzyskania przychodu, w tym ten, zgodnie z którym nie może ten wydatek być ujęty w katalogu wyłączeń z art. 16 ust. 1 tej ustawy.
Organ powołał się na art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. zgodnie z którym za koszty uzyskania przychodów nie uważa się kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Dyrektor KIS wyjaśnił, że celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, jego firmy, działalności czy wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Podkreślił, że oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy rozpatrywać zasadność ich poniesienia przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest właśnie wykreowanie wizerunku podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Dyrektor KIS wskazał, iż charakter spotkania uwzględnia budowanie pozytywnych relacji między samymi pracownikami lub między pracodawcą a pracownikami w sposób mogący faktycznie przyczynić się do zwiększenia przychodów podatnika, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła jego przychodów to wydatek taki przez pryzmat art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. można uznać za koszt uzyskania przychodów. Podkreślił jednak, że sam fakt przypisania spotkaniom nazwy „spotkanie integracyjne” nie przesądza o automatycznym zaliczeniu kosztów takiego spotkania do kosztów podatkowych.
Odnośnie wydatków związanych z uczestnictwem w spotkaniach o charakterze integracyjnym osób fizycznych, które nie są zatrudnione w spółce, a jedynie świadczą na jej rzecz usługi w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (umowy o współpracy B2B), organ nie przyznał racji wnioskodawcy i stanął na stanowisku, iż wydatki te nie mogą zostać uznane za koszty podatkowe, z uwagi na to, że z tymi osobami spółkę łączą jedynie powiązania biznesowe jako równorzędnych partnerów, i nie można uznać, że spotkania o charakterze integracyjnym wpływają na zwiększenie przychodów, bądź zabezpieczenie ich źródła. Organ wskazał, iż wydatki poniesione z tego tytułu nie mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.
Spółka zaskarżyła interpretację w części dotyczącej wydatków związanych z uczestnictwem w spotkaniach integracyjnych współpracowników, zarzucając jej naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., poprzez błędną ich wykładnię i zastosowanie. WSA w Rzeszowie uchylił interpretację, ponieważ uznał, że organ bezzasadnie zakwalifikował wydatki ponoszone na koszty integracji, w części dotyczącej współpracowników jako koszty reprezentacji, wyłączone z kosztów uzyskania przychodów spółki. Sąd uznał, że jeżeli chodzi o koszty imprez integracyjnych w części dotyczącej współpracowników, to oceniać je można pod kątem kosztów pośrednich, tj. odnoszących się do całokształtu działalności skarżącej, bez przyporządkowania ich do konkretnego źródła przychodów.
NSA uchylił wyrok WSA i tym samym przychylił się do interpretacji wydanej przez Dyrektora KIS. Zdaniem NSA spółka nie może wydatków na imprezę integracyjną w części dotyczącej osób na umowach B2B zaliczyć do kosztów podatkowych. NSA wskazał, iż współpracownik to nie to samo co pracownik. W przypadku współpracowników będzie to reprezentacja. NSA wskazał, że osoby współpracujące na podstawie umów B2B nie są pracownikami spółki finansującej spotkania integracyjne a organ słusznie wskazał na odrębności pomiędzy finansującym a korzystającym.
Karolina Karaś
tel. 32 259 71 50
