Wynajem części powierzchni dachu budynku mieszkalnego pod infrastrukturę telekomunikacyjną – skutki w podatku dochodowym

Dopuszczalność stosowania zwolnienia podatkowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa z dnia 15 lutego 1992 r.”) w przypadku uzyskiwania przez wspólnotę mieszkaniową dochodu z wynajmu części powierzchni dachu budynku na rzecz podmiotu świadczącego sługi telekomunikacyjne bywa źródłem rozbieżnych opinii. Spór w tej materii został rozstrzygnięty m.in. przez WSA w Gdańsku wyrokiem z dnia 25 października 2022r. (I SA/Gd 571/22).

Wyrok wydany został w sprawie ze skargi na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 11 marca 2022 r. nr 0111-KDIB2-1.4010.595.2021.2.AT. Z wnioskiem o jej wydanie wystąpiła wspólnota mieszkaniowa powołana m.in. do utrzymania części wspólnych budynku mieszkalnego (tj. dachu, elewacji, klatki schodowej), która po zawarciu umowy najmu części powierzchni dachu budynku mieszkalnego pozostającego w jej zarządzie uzyskiwała na podstawie przedmiotowej umowy pożytki przeznaczone w całości na utrzymanie nieruchomości wspólnej. Zgodnie z zawartą umową najemca na najętej powierzchni zamontował infrastrukturę telekomunikacyjną (anteny sektorowe, anteny radioliniowe), wykorzystywaną w jego ramach działalności gospodarczej. Wspólnota założyła, że uzyskiwane przez nią dochody z tytułu zawartej umowy najmu podlegają zwolnieniu przedmiotowemu zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej miał na ten temat inne zdanie. W interpretacji indywidualnej z dnia 11 marca 2022 r. wskazał, że przedmiotem zwolnienia przewidzianego w art 17 ust. 1 pkt 44 powołanej ustawy jest dochód uzyskany ze źródła, jakim jest działalność w zakresie gospodarki zasobami mieszkaniowymi, jeżeli został przeznaczony na cele preferowane przez ustawodawcę, tj. cele związane z utrzymaniem zasobów mieszkaniowych. Zdaniem Organu ze zwolnienia nie korzystają natomiast dochody podmiotów, o których mowa w tym przepisie otrzymane z innych źródeł niż gospodarka zasobami mieszkaniowymi nawet jeśli zostaną przeznaczone na utrzymanie tych zasobów. W przypadku dochodów osiągniętych z tytułu najmu części powierzchni dachu pozostającego w zarządzie wspólnoty mieszkaniowej pod montaż infrastruktury telekomunikacyjnej (anten sektorowych, anten radioliniowych), wykorzystywanej w ramach działalności gospodarczej najemcy, świadczącego usługi telekomunikacyjne na rzecz jego odbiorców – w ocenie Dyrektora KIS – zwolnienie określone w art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. nie znajduje zastosowania, ponieważ nie można uznać, że dochody te zostały osiągnięte z gospodarki zasobami mieszkaniowymi. Nadto zdaniem Organu zawarta umowa najmu nie służy mieszkańcom wspólnoty i nie jest niezbędna do prawidłowego korzystania z zasobów mieszkaniowych przez mieszkańców; natomiast bez znaczenia w tej sytuacji jest przeznaczenie przez wspólnotę wskazanych dochodów na cele związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej.

Spółka zaskarżyła wskazaną interpretację, a WSA w Gdańsku wyrokiem z dnia 25 października 2022r. (I SA/Gd 571/22) dokonał jej uchylenia.

Uzasadniając przedmiotowy wyrok Sąd nawiązał do orzecznictwa NSA odnośnie rozumienia pojęcia „zasób mieszkaniowy” – w tym wyroków NSA: z 6 grudnia 2018 r. (II FSK 3428/16), z 24 października 2018r. (II FSK 3029/16), z 19 stycznia 2018 r. (II FSK 129/16), z 17 listopada 2017 r. (II FSK 2943/15), z 29 listopada 2016 r. (II FSK 3067/14), z 29 maja 2012 r. (II FSK 2264/10), z 2 marca 2012 r. (II FSK 1593/11), w których przyjęto, że pojęcie to obejmuje budynki i lokale mieszkalne, znajdujące się w nich urządzenia techniczne i pomieszczenia, a także odrębne budynki i urządzenia służące zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych osób zamieszkujących w budynkach i lokalach mieszkalnych.

Zdaniem WSA, skoro z orzeczeń tych wynika, że zasobem mieszkaniowym są budynki mieszkalne i lokale mieszkalne w takich budynkach oraz wszystko to, co jest z nimi funkcjonalnie związane i w sposób bezpośredni umożliwia tym budynkom i lokalom spełnianie funkcji mieszkalnych, to oczywistym jest, że dach budynku, w którym znajdują się lokale mieszkalne, służy do pełnienia funkcji mieszkalnych przez ten budynek i lokale w nim się znajdujące. Okoliczność, że budynek mieszkalny stanowi element zasobu mieszkaniowego w sposób oczywisty przesądza zaś o tym, że jego część w postaci dachu także stanowi element tego zasobu.

WSA odwołał się także do wyroku NSA z dnia 14 stycznia 2021 r. (II FSK 2405/18), wydanego w analogicznej sprawie najmu powierzchni reklamowej na budynku mieszkalnym oraz powierzchni na dachu budynku pod maszt telefonii cyfrowej, w którym to wyroku NSA uznał, że element zasobu mieszkaniowego nie przestaje być częścią tego zasobu tylko z tego powodu, że na podstawie decyzji podmiotu zarządzającego owym zasobem zaczyna pełnić dodatkową funkcję, niezwiązaną z funkcją mieszkaniową i niemającą żadnego wpływu na realizację przez ten element funkcji mieszkaniowej, ponieważ w takiej sytuacji nadal zostaje zachowany związek funkcjonalny tego elementu z realizacją jego głównego zadania polegającego na zapewnieniu mieszkańcom budynku możliwości zaspokajania potrzeb mieszkaniowych.

Końcowo WSA wskazał na zastosowanie w sprawie art. 140 k.c. który stanowi o prawie właściciela do pobierania pożytków i innych dochodów z rzeczy oraz rozporządzania rzeczą, a także na art. 53 § 2 k.c., stosownie do którego pożytkami cywilnymi rzeczy są dochody, które rzecz przynosi na podstawie stosunku prawnego. Sąd uznał ponadto, że skoro art. 12 ust. 2 ustawy z 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, z którego wynika, że współwłaściciele tworzący wspólnotę mieszkańców mogą osiągać pożytki z rzeczy wspólnej, nie określa wyraźnie rodzaju możliwych pożytków – należy przyjąć, że chodzi o pożytki naturalne i cywilne.

W świetle powyższego WSA stwierdził, że „wynajmowanie przez wspólnotę mieszkaniową tworzoną przez współwłaścicieli, części nieruchomości wspólnej stanowi czynność z zakresu zarządu tą nieruchomością, co oznacza, że stanowi ona także gospodarowanie składnikiem majątkowym, który – jak już wskazano powyżej – wchodzi w skład zasobu mieszkaniowego zarządzanego przez wspólnotę”. To zaś – w ocenie WSA – przesądza o dopuszczalności zastosowania zwolnienia przewidzianego w art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., a interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 11 marca 2022 r. narusza tenże przepis przez błędną jego wykładnię. Wyrok nie jest prawomocny.

 

 

Wróć do spisu treści serwisu