Zdaniem NSA wyrażonym w wyroku z dnia 7 kwietnia 2022 r. świadczenia dodatkowe muszą być m.in. związane z dostawą towaru jako czynnością podlegającą opodatkowaniu a nie w ogóle z przedmiotem dostawy.
W dniu 7 kwietnia 2022 r. zapadł wyrok NSA dotyczący leasingu finansowego, w którym Sąd uznał, że nie każda dodatkowa usługa przy leasingu finansowym jest należnością bezpośrednio związaną z odpłatną dostawą. Warto wskazać, że kwestie których dotyczy wyrok od dawna budzą kontrowersje. Z uzasadnienia wyroku prezentującego podejście NSA wynika, że pod pojęciem kosztów dodatkowych, o których mowa w art. 29a ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług należy rozumieć tego rodzaju świadczenia, które towarzyszą czynności podlegającej opodatkowaniu, w taki sposób, że związek ten ma charakter nierozerwalny lub dodatkowy wobec usługi podstawowej i składają się na zapłatę za świadczenie zapewniane w ramach wykonywania świadczenia podstawowego. W takiej sytuacji podstawa opodatkowania czynności podstawowej obejmować będzie wartość wszelkich świadczeń dodatkowych, które nie będą stanowiły odrębnych czynności podlegających opodatkowaniu, lecz będą elementami świadczenia złożonego. Zatem warunkiem koniecznym uznania, że wartość danych świadczeń stanowi element podstawy opodatkowania jest to, że jest ona znana na moment deklarowania podstawy opodatkowania i obliczenia podatku należnego. Zdaniem Sądu świadczenia te muszą być związane z dostawą towaru jako czynnością podlegającą opodatkowaniu a nie w ogóle z przedmiotem dostawy, a ich wartość musi być możliwa do określenia na moment powstania obowiązku podatkowego.
