6. Koszty nabycia energii elektrycznej przy obliczaniu progu energochłonności.
Zgodnie z art. 31d ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym zakładowi energochłonnemu wykorzystującemu energię elektryczną, który łącznie spełnia warunki określone w art. 31d ust. 1 pkt 1) – 3) ustawy przysługuje zwolnienie od akcyzy, realizowane przez zwrot części zapłaconej akcyzy od energii elektrycznej wykorzystanej przez ten zakład. Wątpliwości interpretacyjne budzi jednak kwestia, czy do „rzeczywistego kosztu nabytej energii elektrycznej”, od którego oblicza się wartość zwrotu, wliczać należy również opłaty dodatkowe, takie jak opłata dystrybucyjna.
Ustawa o podatku akcyzowym nie zawiera definicji pojęcia „kosztu wykorzystanej energii elektrycznej” o którym mowa w art. 31d ust. 2 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. Niemniej jednak, zwolnienie zawarte w art. 31d ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r., jest implementacją fakultatywnej preferencji podatkowej przewidzianej w Dyrektywie Rady 2003/96/WE z 27 października 2003 r. dotyczącej restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych w zakresie opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz. U.UE.L.2003.283.51 z 31 października 2003 r.). Wątpliwości w tym zakresie rozstrzygnął Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w wyroku z dnia 13 czerwca 2024 r. w sprawie C-266/23. TSUE wskazał, że rzeczywisty koszt nabytej energii w rozumieniu art. 17 ust. 1 lit. a dyrektywy 2003/96/WE powinien obejmować dodatkowe należności, które nie mogą stanowić „podatków” w rozumieniu owego przepisu, takie jak związane z tą energią obowiązkowe opłaty dystrybucyjne ponoszone zgodnie z uregulowaniem krajowym przy jej nabyciu. Taka interpretacja powyższego pojęcia jest bowiem zgodna z językowym znaczeniem tego wyrażenia, zgodnie z którym rzeczywisty koszt należy rozumieć jako koszt odpowiadający wszelkim kosztom związanym w sposób konieczny z nabyciem energii lub jej wytworzeniem w ramach zakładu. Ponadto wykładnia literalna art. 17 ust. 1 lit. a dyrektywy 2003/96/WE nie ogranicza zakresu powyższego terminu wyłącznie do ceny energii, jaką dany zakład musi zapłacić, aby ją nabyć. Tym samym pojęcie „rzeczywistego kosztu energii nabytej” należy interpretować szeroko, uwzględniając w nim wszelkie koszty związane z nabyciem energii, w tym opłaty dodatkowe, takie jak opłaty dystrybucyjne.
Dodatkowo TSUE wskazał, że art. 17 ust. 1 lit. a dyrektywy 2003/96 należy interpretować w ten sposób, że rzeczywisty koszt nabytej energii w rozumieniu tego przepisu powinien obejmować dodatkowe należności, które nie mogą stanowić „podatków” w rozumieniu owego przepisu, takie jak związane z tą energią obowiązkowe opłaty dystrybucyjne ponoszone zgodnie z uregulowaniem krajowym przy jej nabyciu.
Wyrok TSUE w sprawie C-266/23 przesądza, że do „rzeczywistego kosztu nabytej energii elektrycznej” wliczać należy również opłaty dodatkowe, takie jak opłata dystrybucyjna. Stanowisko to jest zgodne z celem zwolnienia, wykładnią językową oraz zasadą niedyskryminacji.
Gabriela Korycińska
aplikant adwokacki
gabriela.korycinska@isp-modzelewski.pl
22 517 30 60 (wew. 277)
