Transakcje realizowane między zakładem głównym Spółki, a jej oddziałem znajdującym się w innym państwie UE, gdy zakład główny wchodzi w skład grupy VAT, do której nie należy oddział ? wyrok TSUE

W dniu 11 marca 2021 r. TSUE w wyroku w sprawie C-812/19 stwierdził, że art. 9 ust. 1 i art. 11 dyrektywy 2006/112 z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że do celów podatku od wartości dodanej (VAT) zakład główny spółki znajdujący się w danym państwie członkowskim, który należy do utworzonej na podstawie owego art. 11 grupy VAT, oraz oddział tej spółki, który ma siedzibę w innym państwie członkowskim, należy uznać za odrębnych podatników, gdy ów zakład główny świadczy na rzecz wspomnianego oddziału usługi, których koszty przypisuje temu oddziałowi.  

Wyrok został wydany na skutek rozpatrzenia przez TSUE pytania prejudycjalnego w kwestii możliwości przypisania szwedzkiemu oddziałowi banku z siedzibą w innym państwie członkowskim przymiotu niezależnego podatnika, jeżeli zakład główny (Danske Bank, należący do duńskiej grupy VAT) świadczy usługi na rzecz oddziału i przypisuje jego koszty oddziałowi, w sytuacji gdy zakład główny należy do grupy VAT w innym państwie członkowskim, a oddział szwedzki nie należy do żadnej szwedzkiej grupy VAT.

W wyroku TSUE wskazał, że w zakresie świadczenia usług pomiędzy zakładem głównym spółki znajdującym się w danym państwie członkowskim a jej oddziałem znajdującym się w innym państwie członkowskim, takie świadczenie usług podlega opodatkowaniu tylko wtedy, gdy pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych. W braku stosunku prawnego między oddziałem a zakładem głównym, które łącznie stanowią jednego podatnika, wzajemne świadczenia wymieniane między tymi podmiotami stanowią nieopodatkowane przepływy wewnętrzne, w odróżnieniu od transakcji opodatkowanych dokonywanych z osobami trzecimi.

TSUE podkreślił również, że gdy zakład główny i oddział spółki znajdują się w różnych państwach członkowskich, a jeden z nich należy do grupy VAT, oceny stosunku prawnego między nimi należy dokonywać z uwzględnieniem, po pierwsze, zrównania tej grupy z jednym podatnikiem oraz, po drugie, ograniczeń terytorialnych tej grupy.

W niniejszej sprawie zakład główny należy do duńskiej grupy VAT. Ponadto z uwagi na ograniczenia terytorialne wynikające z art. 11 dyrektywy 2006/112 nie można uznać, że szwedzki oddział należy do przedmiotowej duńskiej grupy VAT. W związku z tym – do celów VAT – nie można uznać, że z jednej strony duńska grupa VAT, do której należy zakład główny, oraz z drugiej strony szwedzki oddział tej spółki stanowią łącznie jednego podatnika.

Podsumowując TSUE wskazał, że art. 9 ust. 1 i art. 11 dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że do celów VAT zakład główny spółki znajdujący się w danym państwie członkowskim, który należy do utworzonej na podstawie owego art. 11 grupy VAT, oraz oddział tej spółki, który ma siedzibę w innym państwie członkowskim, należy uznać za odrębnych podatników, gdy ów zakład główny świadczy na rzecz wspomnianego oddziału usługi, których koszty przypisuje temu oddziałowi.

Można założyć, że interpretacja przepisów dyrektywy 2006/112 przyjęta przez TSUE nie pozostanie bez wpływu na rozliczenia polskich oddziałów spółek zagranicznych. W szczególności ze zmianą statusu podatkowego niektórych oddziałów może się wiązać nie tylko prawo do odliczenia podatku od czynności realizowanych między oddziałem a centralą, ale np. uznanie za transakcje łańcuchowe transakcji przeprowadzonych z udziałem oddziału i centrali, realizowanych dla klienta zewnętrznego.

 

 

Szerszej informacji na ten temat udzielą doradcy i konsultanci podatkowi Instytutu Studiów Podatkowych.

 

W dniu 11 marca 2021 r. TSUE w wyroku w sprawie C-812/19 stwierdził, że art. 9 ust. 1 i art. 11 dyrektywy 2006/112 z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że do celów podatku od wartości dodanej (VAT) zakład główny spółki znajdujący się w danym państwie członkowskim, który należy do utworzonej na podstawie owego art. 11 grupy VAT, oraz oddział tej spółki, który ma siedzibę w innym państwie członkowskim, należy uznać za odrębnych podatników, gdy ów zakład główny świadczy na rzecz wspomnianego oddziału usługi, których koszty przypisuje temu oddziałowi.  

Wyrok został wydany na skutek rozpatrzenia przez TSUE pytania prejudycjalnego w kwestii możliwości przypisania szwedzkiemu oddziałowi banku z siedzibą w innym państwie członkowskim przymiotu niezależnego podatnika, jeżeli zakład główny (Danske Bank, należący do duńskiej grupy VAT) świadczy usługi na rzecz oddziału i przypisuje jego koszty oddziałowi, w sytuacji gdy zakład główny należy do grupy VAT w innym państwie członkowskim, a oddział szwedzki nie należy do żadnej szwedzkiej grupy VAT.

W wyroku TSUE wskazał, że w zakresie świadczenia usług pomiędzy zakładem głównym spółki znajdującym się w danym państwie członkowskim a jej oddziałem znajdującym się w innym państwie członkowskim, takie świadczenie usług podlega opodatkowaniu tylko wtedy, gdy pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych. W braku stosunku prawnego między oddziałem a zakładem głównym, które łącznie stanowią jednego podatnika, wzajemne świadczenia wymieniane między tymi podmiotami stanowią nieopodatkowane przepływy wewnętrzne, w odróżnieniu od transakcji opodatkowanych dokonywanych z osobami trzecimi.

TSUE podkreślił również, że gdy zakład główny i oddział spółki znajdują się w różnych państwach członkowskich, a jeden z nich należy do grupy VAT, oceny stosunku prawnego między nimi należy dokonywać z uwzględnieniem, po pierwsze, zrównania tej grupy z jednym podatnikiem oraz, po drugie, ograniczeń terytorialnych tej grupy.

W niniejszej sprawie zakład główny należy do duńskiej grupy VAT. Ponadto z uwagi na ograniczenia terytorialne wynikające z art. 11 dyrektywy 2006/112 nie można uznać, że szwedzki oddział należy do przedmiotowej duńskiej grupy VAT. W związku z tym – do celów VAT – nie można uznać, że z jednej strony duńska grupa VAT, do której należy zakład główny, oraz z drugiej strony szwedzki oddział tej spółki stanowią łącznie jednego podatnika.

Podsumowując TSUE wskazał, że art. 9 ust. 1 i art. 11 dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że do celów VAT zakład główny spółki znajdujący się w danym państwie członkowskim, który należy do utworzonej na podstawie owego art. 11 grupy VAT, oraz oddział tej spółki, który ma siedzibę w innym państwie członkowskim, należy uznać za odrębnych podatników, gdy ów zakład główny świadczy na rzecz wspomnianego oddziału usługi, których koszty przypisuje temu oddziałowi.

Można założyć, że interpretacja przepisów dyrektywy 2006/112 przyjęta przez TSUE nie pozostanie bez wpływu na rozliczenia polskich oddziałów spółek zagranicznych. W szczególności ze zmianą statusu podatkowego niektórych oddziałów może się wiązać nie tylko prawo do odliczenia podatku od czynności realizowanych między oddziałem a centralą, ale np. uznanie za transakcje łańcuchowe transakcji przeprowadzonych z udziałem oddziału i centrali, realizowanych dla klienta zewnętrznego.

 

 

Szerszej informacji na ten temat udzielą doradcy i konsultanci podatkowi Instytutu Studiów Podatkowych.

 

W dniu 11 marca 2021 r. TSUE w wyroku w sprawie C-812/19 stwierdził, że art. 9 ust. 1 i art. 11 dyrektywy 2006/112 z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że do celów podatku od wartości dodanej (VAT) zakład główny spółki znajdujący się w danym państwie członkowskim, który należy do utworzonej na podstawie owego art. 11 grupy VAT, oraz oddział tej spółki, który ma siedzibę w innym państwie członkowskim, należy uznać za odrębnych podatników, gdy ów zakład główny świadczy na rzecz wspomnianego oddziału usługi, których koszty przypisuje temu oddziałowi.  

Wyrok został wydany na skutek rozpatrzenia przez TSUE pytania prejudycjalnego w kwestii możliwości przypisania szwedzkiemu oddziałowi banku z siedzibą w innym państwie członkowskim przymiotu niezależnego podatnika, jeżeli zakład główny (Danske Bank, należący do duńskiej grupy VAT) świadczy usługi na rzecz oddziału i przypisuje jego koszty oddziałowi, w sytuacji gdy zakład główny należy do grupy VAT w innym państwie członkowskim, a oddział szwedzki nie należy do żadnej szwedzkiej grupy VAT.

W wyroku TSUE wskazał, że w zakresie świadczenia usług pomiędzy zakładem głównym spółki znajdującym się w danym państwie członkowskim a jej oddziałem znajdującym się w innym państwie członkowskim, takie świadczenie usług podlega opodatkowaniu tylko wtedy, gdy pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych. W braku stosunku prawnego między oddziałem a zakładem głównym, które łącznie stanowią jednego podatnika, wzajemne świadczenia wymieniane między tymi podmiotami stanowią nieopodatkowane przepływy wewnętrzne, w odróżnieniu od transakcji opodatkowanych dokonywanych z osobami trzecimi.

TSUE podkreślił również, że gdy zakład główny i oddział spółki znajdują się w różnych państwach członkowskich, a jeden z nich należy do grupy VAT, oceny stosunku prawnego między nimi należy dokonywać z uwzględnieniem, po pierwsze, zrównania tej grupy z jednym podatnikiem oraz, po drugie, ograniczeń terytorialnych tej grupy.

W niniejszej sprawie zakład główny należy do duńskiej grupy VAT. Ponadto z uwagi na ograniczenia terytorialne wynikające z art. 11 dyrektywy 2006/112 nie można uznać, że szwedzki oddział należy do przedmiotowej duńskiej grupy VAT. W związku z tym – do celów VAT – nie można uznać, że z jednej strony duńska grupa VAT, do której należy zakład główny, oraz z drugiej strony szwedzki oddział tej spółki stanowią łącznie jednego podatnika.

Podsumowując TSUE wskazał, że art. 9 ust. 1 i art. 11 dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że do celów VAT zakład główny spółki znajdujący się w danym państwie członkowskim, który należy do utworzonej na podstawie owego art. 11 grupy VAT, oraz oddział tej spółki, który ma siedzibę w innym państwie członkowskim, należy uznać za odrębnych podatników, gdy ów zakład główny świadczy na rzecz wspomnianego oddziału usługi, których koszty przypisuje temu oddziałowi.

Można założyć, że interpretacja przepisów dyrektywy 2006/112 przyjęta przez TSUE nie pozostanie bez wpływu na rozliczenia polskich oddziałów spółek zagranicznych. W szczególności ze zmianą statusu podatkowego niektórych oddziałów może się wiązać nie tylko prawo do odliczenia podatku od czynności realizowanych między oddziałem a centralą, ale np. uznanie za transakcje łańcuchowe transakcji przeprowadzonych z udziałem oddziału i centrali, realizowanych dla klienta zewnętrznego.

 

 

Szerszej informacji na ten temat udzielą doradcy i konsultanci podatkowi Instytutu Studiów Podatkowych.