Braki uzasadnienia stanowiska organu podatkowego nie mogą być uzasadniane tym, że organ nie jest zobligowany do odniesienia się do całości argumentacji przedstawionej przez wnioskodawcę

     Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 9 stycznia 2020 r., sygn. akt II FSK 160/18 uznał iż obowiązkiem organu wydającego interpretację jest odniesienie się do wszelkich kwestii o istotnym znaczeniu i przedstawienie uzasadnienia swojego stanowiska w sposób wyczerpujący i przekonujący. Uzasadnienie powinno zawierać nie tylko przytoczenie przepisów, ale również wyjaśnienie ich znaczenia w kontekście danego stanu faktycznego.

     Sprawa dotyczyła kwestii proceduralnych i wymogów jakie musi spełniać uzasadnienie interpretacji indywidualnej. Podatnik występujący o interpretację uznał, że uzasadnienie nie jest wystarczająco jasne i zaskarżył ją do sądu administracyjnego. Wyrokiem z 28 września 2017 r., sygn. akt I SA/Wr 531/17 WSA we Wrocławiu uchylił zaskarżoną interpretację. WSA podzielił argumenty podatnika.

     W skardze kasacyjnej od tego wyroku szef Krajowej Administracji Skarbowej stwierdził, że WSA błędnie uznał, iż organ nie ocenił kompleksowo stanowiska podatnika, a zaskarżona interpretacja nie zawiera wyczerpującego uzasadnienia prawnego, w zakresie uznania za nieprawidłowe jego stanowiska. Zarzucił także naruszenie art. 14c § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, przez błędną jego wykładnię i uznanie, iż przepis ten należy interpretować w ten sposób, że organ winien się ustosunkować do wszystkich istotnych dla interpretacji argumentów wnioskodawcy, o ile jego stanowisko zostało uznane za nieprawidłowe. W ocenie KAS, uzasadnienie prawne stanowiska organu winno zawierać wyjaśnienie podstawy prawnej z przywołaniem przepisów prawa mających zastosowanie w danej sprawie, nie oznacza natomiast obowiązku polemiki z argumentacją wnioskodawcy.

     Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

NSA zauważył, że sąd pierwszej instancji przedstawił swoje rozważania na podstawie art. 14c § 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa bowiem przepisy te pozostają ze sobą w takim związku, który powoduje konieczność dokonywania ich łącznej wykładni, a także łącznego stosowania, w razie negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy.

NSA uznał, że niezasadne okazały się zarzuty szefa KAS z uwagi na brak spełnienia wymogów interpretacji indywidualnej.

     Zgodnie z art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

     NSA podkreślił, że na organie wydającym interpretację indywidualną spoczywa obowiązek dokonania wyczerpującej oceny stanowiska wnioskodawcy, albowiem daje to temu ostatniemu gwarancję, że zastosowanie się do interpretacji nie będzie mu szkodzić. Uzasadnienie powinno być na tyle wyczerpujące, aby wynikało z niego, że organ ocenił wszystkie istotne dla sprawy elementy stanu faktycznego oraz argumenty wnioskodawcy. Dopuszczalne przy tym jest pominięcie przez organ takich elementów stanu faktycznego oraz argumentów wnioskodawcy, które nie są istotne dla sprawy.

Z uzasadnienia prawnego powinien wynikać tok rozumowania organu, który doprowadził do zanegowania stanowiska podatnika i przyjęcia stanowiska odmiennego. Uzasadnienie prawne musi bowiem stanowić rzetelną informację dla podatnika, dlaczego w jego sprawie określone przepisy znajdują zastosowanie, a także dlaczego wyrażony przez niego pogląd nie zasługuje na uwzględnienie.

     WSA zasadnie przyjął, że zaskarżona interpretacja nie spełnia przedstawionych powyżej wymagań. Zasadnie sąd pierwszej instancji uznał, że wywód sprowadzający się do przytoczenia poszczególnych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych bez ścisłego powiązania ich ze stanem faktycznym przedstawionym we wniosku oraz ze stanowiskiem podatnika, podlegającym ocenie organu, nie może być uznany za spełniający wymogi z art. 14c § 2 ordynacji podatkowej. Rzeczą organu jest wskazać, dlaczego w świetle tych przepisów pogląd wnioskodawcy jest wadliwy. Konieczne przy tym jest odniesienie się do argumentacji podatnika.

     A zatem obowiązkiem organu jest odniesienie się do wszelkich kwestii mających istotne znaczenie, a przy tym przedstawienie uzasadnienia swojego stanowiska w sposób wyczerpujący i przekonujący. Ocena prawna stanowiska wnioskodawcy powinna być powiązana z istotnymi dla hipotezy danej normy prawa podatkowego elementami stanu faktycznego opisanymi we wniosku. Tego zaś nie uczynił organ podatkowy w zaskarżonej interpretacji. W ocenie NSA, trafnie zatem sąd pierwszej instancji wskazał, że braki uzasadnienia stanowiska organu podatkowego nie mogą być uzasadniane tym, że organ nie jest zobligowany do odniesienia się do całości argumentacji przedstawionej przez wnioskodawcę. Wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia niniejszej sprawy wymaga zaś odniesienia się także do dotychczasowej praktyki organów podatkowych w spornym zakresie, na co zwracał uwagę skarżący.

 

 

Wróć do spisu treści serwisu