Ministerstwo Finansów w dniu 12 stycznia 2023 r. udzieliło wyjaśnień na interpelację poselską z dnia 19 grudnia 2022 r. nr 37882 przedstawiając stanowisko w zakresie obowiązków podatkowych w podatku od nieruchomości.
W zgłoszonej interpelacji poruszona została kwestia dotycząca stosowania najwyższych stawek w podatku od nieruchomości w świetle przytoczonego wyroku NSA z dnia 23 stycznia 2020 r. (sygn. II FSK 1252/19), zgodnie z którym przedsiębiorca wynajmujący w całości budynek mieszkalny na cele mieszkaniowe powinien opłacać podatek wg najwyższych stawek, gdyż jest to „budynek mieszkalny zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej”. Dla NSA bez znaczenia było, że fizycznie przedsiębiorca nie prowadził tam jakiejkolwiek własnej działalności gospodarczej, jak również, że nie prowadzili jej najemcy. Za istotne NSA uznał natomiast rodzaj prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności i znaczenie budynku mieszkalnego w osiąganiu efektów tej działalności, czyli zysku.
Ministerstwo Finansów wskazało, że w podatku od nieruchomości stosowane są preferencje w opodatkowaniu budynków mieszkalnych poprzez ustanowienie bardzo niskiej (w porównaniu do innych budynków) maksymalnej stawki podatku od nieruchomości – na 2023 r. w wysokości 1,00 zł od m² powierzchni użytkowej. Budynki mieszkalne lub ich części wynajmowane w ramach wynajmu prywatnego są również opodatkowane preferencyjną, najniższą stawką podatku przeznaczoną dla budynków mieszkalnych. Niezależnie od powyższego należy wskazać na zagwarantowaną przepisami Konstytucji RP autonomię finansową jednostek samorządu terytorialnego przejawiającą się m. in. prawem do ustalania wysokości podatków lokalnych. W ramach tego uprawnienia rada gminy ma możliwość wprowadzania preferencji w opodatkowaniu nieruchomości w danej gminie, jeżeli jest to uzasadnione względami społecznymi, np. realizacją polityki mieszkaniowej. W tym celu rada gminy może na podstawie art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych wprowadzić niższe stawki podatku od nieruchomości dla poszczególnych rodzajów przedmiotów opodatkowania, uwzględniając w szczególności rodzaj prowadzonej działalności, np. dla budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na działalność gospodarczą w zakresie wynajmu.
Ponadto w ocenie Ministerstwa Finansów termin „zajęcie na prowadzenie działalności gospodarczej” należy rozumieć zgodnie z powołaną linią orzeczniczą Naczelnego Sądu Administracyjnego, czyli nie jako „fizyczne” zajęcie budynku mieszkalnego lub jego części na działalność gospodarczą np. biuro, lecz jako wykorzystywanie do prowadzenia działalności gospodarczej, której przedmiotem może być m. in. wynajem budynków mieszkalnych.
Dodatkowo na obecny moment nie przewiduje się zmiany przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. z uwagi na fakt, iż opodatkowanie nieruchomości mieszkaniowych jest przedmiotem analizy i dopiero w przypadku potwierdzenia zasadności orzecznictwa NSA w tym zakresie zostanie rozważone podjęcie odpowiednich działań legislacyjnych.
