W wyroku z dnia 14 lutego 2023 r. Naczelny Sąd Administracyjny (sygn. akt II FSK 1050/22) przedstawił w jaki sposób należy traktować „brytyjski” podatek od towarów i usług w zakresie podatku dochodowego dla osób prawnych.
Jak wskazał NSA w niniejszym wyroku potwierdzającym stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie przedstawione w wyroku z dnia 28 kwietnia 2022 r. (sygn. akt III SA/Wa 2408/21): „do podatku rozliczanego na terytorium Wielkiej Brytanii nie mają zastosowania odpowiednie regulacje ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnoszące się do podatku od towarów i usług, tj. art. 12 ust. 4 pkt 9 u.p.d.o.p. i art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i lit. b u.p.d.o.p., a w konsekwencji tego:
– brak jest podstaw prawnych do pomniejszania uzyskanych przez skarżącą przychodów o podatek rozliczany na terytorium Wielkiej Brytanii, gdyż podatek ten nie jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług, ani też z podatkiem od wartości dodanej, a co za tym idzie podatek zapłacony przez skarżącą na terenie Wielkiej Brytanii nie może stanowić podstawy do pomniejszenia przychodu z tytułu prowadzonej przez skarżącą działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce i tym samym przychodem skarżącej będzie wynikająca z wystawionych faktur kwota brutto, tj. razem z brytyjskim podatkiem VAT,
– w zakresie kosztów uzyskania przychodów, jeżeli zostaną spełnione warunki wynikające z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. skarżąca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki ponoszone na terytorium Wielkiej Brytanii z tytułu zakupu towarów w kwocie brutto, tj. powiększonej o zapłacony brytyjski podatek VAT, co dotyczy także zapłaconego do brytyjskiego urzędu skarbowego brytyjskiego VAT z tytułu wystawionych przez skarżącą faktur sprzedażowych.”
Sądy obu instancji poparły w tym zakresie stanowisko zgodnie z którym: „(…) sam fakt wystąpienia Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej nie wpłynął w żaden sposób na konstrukcję brytyjskiego podatku od wartości dodanej. W dalszym ciągu pozostaje ona identyczna z podatkiem od wartości dodanej funkcjonującym w państwach członkowskich, z tą jednak różnicą, że formalnie podatek ten nie spełnia przesłanki terytorialnej – od 1 stycznia 2021 r. Wielka Brytania nie jest państwem członkowskim. Tym samym, ze względu na tożsamość regulacji podatkowych funkcjonujących na terytorium Wielkiej Brytanii zarówno przed jak i po 1 stycznia 2021 r. wskazać należy, że lokalny brytyjski podatek VAT w dalszym ciągu stanowić będzie podatek od wartości dodanej, z tym że jedynie nie będzie podlegał już regulacjom unijnym. Wprawdzie brytyjski podatek od wartości dodanej, nie jest podatkiem unijnym, ale praktycznie w całości oparty jest na przepisach obowiązującej Wielką Brytanię do 31 grudnia 2020 r. unijnej Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Nie ma więc podstaw, by różnicować traktowanie VAT jako przychodu lub kosztu jego uzyskania w zależności od tego, czy mowa jest o daninie unijnej czy brytyjskiej, jeśli one oparte są na tej samej konstrukcji.”
NSA podkreślił dodatkowo, że regulacja zawarta w art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. polega na tym, że należny podatek (podatek od wartości dodanej) powinien pozostawać neutralny dla przedsiębiorcy, co oznacza, że przedsiębiorca nie może ponosić ciężaru tego podatku. W odmienny przypadku sprowadzałoby się to do negowania przewidzianej w art. 12 ust. 4 pkt 9 oraz art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. konstrukcji polegającej na pomniejszeniu przychodu i kosztu o podatek od towarów i usług ze względu na konstrukcję tego podatku i jemu odpowiadającemu, w szczególności podatku obowiązującemu w Wielkiej Brytanii.
W ocenie NSA argumentem przemawiającym za przyjęciem innej wykładni wskazanych przepisów nie jest jednocześnie sama możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty brutto odnoszącej się do nabycia towarów na terytorium Wielkiej Brytanii oraz podatku VAT zapłaconego do brytyjskiego Urzędu Skarbowego. W konsekwencji NSA podkreśliło fakt, iż: „bezpośrednia niekonkurencyjność cenowa eksportowanych polskich towarów do Wielkiej Brytanii wynikająca ze stanowiska fiskusa mogłaby stanowić czynnik wypierający polskich przedsiębiorców z tego rynku na rzecz innych krajów.”
