Jak ustalić koszt podatkowy ze zbycia składnika majątku w drodze datio in solutum?

W kwestii określenia kosztów uzyskania przychodów z tytułu dokonania datio in solutum, należy kierować się zasadami ustalania kosztów wynikającymi z art. 15 ust. 1i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Instytucja datio in solutum (świadczenie w miejsce wykonania) określana również jako – świadczenie zamiast wypełnienia – jest formą umowy uregulowanej w art. 453 Kodeksu cywilnego. W myśl tego przepisu, jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. W przypadku, gdy przedmiot świadczenia ma wady, dłużnik obowiązany jest do rękojmi według przepisów o rękojmi przy sprzedaży. Celem datio in solutum jest zatem wygaśnięcie zobowiązania poprzez spełnienie przez dłużnika świadczenia innego niż określonego w treści pierwotnej umowy. Zobowiązanie wygasa tak, jakby wygasło przez zwykłe wykonanie (np. przez zapłatę uzgodnionej pierwotnie kwoty), przy czym konieczną przesłanką wygaśnięcia zobowiązania – poza umową stron – jest rzeczywiste dokonanie świadczenia przez dłużnika (np. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 24 maja 2023 r., nr 0114-KDIP2-2.4010.296.2022.3.KW).

W powołanym zakresie, zgodnie z art. 15 ust. 1i pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku m.in. odpłatnego zbycia rzeczy, praw lub innych świadczeń będących przedmiotem wykonania świadczenia niepieniężnego, o którym mowa w art. 14a updop, kosztem uzyskania przychodów z ich odpłatnego zbycia, z uwzględnieniem aktualizacji dokonanej zgodnie z odrębnymi przepisami, jest równowartość wierzytelności (należności) uregulowanej przez wykonanie świadczenia niepieniężnego (w naturze), o którym mowa w art. 14a ustawy, pomniejszonej o naliczony w związku z przekazaniem tego świadczenia niepieniężnego podatek od towarów i usług – pomniejszona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy.

Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z dnia 24.05.2023 r., 0114-KDIP2-2.4010.296.2022.3.KW wyraził stanowisko, zgodnie z którym „Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż w momencie uregulowania zobowiązania w formie niepieniężnej, poprzez przeniesienie towarów w ramach umowy datio in solutum na pożyczkodawcę, Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość faktycznie poniesionych przez Spółkę wydatków na nabycie towarów, niezaliczonych uprzednio do kosztów podatkowych Wnioskodawcy.”

Wróć do spisu treści serwisu