W świetle art. 1a ust.1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (dalej określanej jako: „ustawa”), co do zasady, sam fakt posiadania przez przedsiębiorcę gruntu, budynku lub budowli przesądza o zakwalifikowaniu ich jako związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej ? niezależnie od tego, czy przedsiębiorca na bieżąco w całości, bądź tylko w części z nich korzysta.
Stanowisko takie, aprobując zaskarżoną interpretację indywidualną w przedmiocie podatku od nieruchomości, zajął m.in. WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 13 listopada 2020 r. (I SA/Gl 485/20).
Interpretacja wydana została na wniosek podatnika przejawiającego wątpliwości na tle art. 6 ust. 4 ustawy. Zdaniem podatnika z zawartego w tym przepisie nieostrego sformułowania „ustanie okoliczności uzasadniających obowiązek podatkowy” nie wynika, by jedynym jego desygnatem było wyłącznie przeprowadzenie likwidacji księgowej bądź fizycznej danego obiektu, a w szczególności, by niezbędne było jego wyburzenie, rozebranie, wykopanie lub zezłomowanie W ocenie zainteresowanego wskazany przepis nie przesądza zatem, że przedmiotem opodatkowania powinna być także nieużytkowana część danego obiektu.
Wobec powyższego podatnik przyjął, że ustanie okoliczności uzasadniających obowiązek podatkowy zachodzi w razie zaistnienia trwałej niemożności wykorzystania obiektu, to zaś ma jego zdaniem miejsce m.in. w sytuacji, gdy nieużytkowany odcinek rurociągu zostaje fizycznie odcięty od sieci, zarazem jednak pozostawiony w gruncie, z uwagi na fakt, że jego demontaż (wykopanie rur) wiązałby się z koniecznością poniesienia wydatków przewyższających przychody ze złomowania wydobytych elementów i generowałby dodatkowe koszty związane m. in. z koniecznością odtworzenia nawierzchni.
W powołanym wyroku z dnia 13 listopada 2020 r. (I SA/Gl 485/20) WSA nie zgodził się ze stanowiskiem podatnika. Przeciwnie, uznał, że posiadanie przez przedsiębiorcę środka trwałego, który został w 92,13 % został wyłączony z eksploatacji nie wyklucza, w świetle art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy, kwalifikowania tego obiektu jako związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej, bowiem fakt niewykorzystywania środka trwałego jest okolicznością irrelewantną dla kwestii opodatkowania podatkiem od nieruchomości.
Tym samym sąd zaakceptował kwalifikację przyjętą przez organ interpretacyjny, który w ramach wykładni art. 1a ust.1 pkt 3 ustawy skonstatował, że z treści tego przepisu nie wynika warunek rzeczywistego wykorzystywania wskazanych w nim przedmiotów opodatkowania na cele związane z działalnością gospodarczą.
Należy zaznaczyć, że ocena ta jest zgodna jest z ugruntowanym w tym zakresie orzecznictwem sądowoadministracyjnym, w tym z wyrokami NSA: z dnia 20 marca 2009 r. (II FSK 1888/07), 18 lipca 2012 r. (II FSK 32/11), 20 grudnia 2012 r. (II FSK 1877/11), 4 marca 2016 r. (II FSK 36/14) i 11 stycznia 2018 r. (II FSK 3407/15).
dr Joanna Kiszka
Dyrektor Śląskiego Oddziału Instytutu Studiów Podatkowych
joanna.kiszka@isp-modzelewski.pl
tel. 32 259 71 50
