Opodatkowanie gruntów podlegających rekultywacji

     W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 25 marca 2020 r. (sygn. I SA/Lu 10/20) wskazano, że fakt zaprzestania wykorzystywania gruntu dla celów gospodarczych ma znaczenie na gruncie ustawy podatkowej, a nie formalne zakończenie postępowania administracyjnego w przedmiocie rekultywacji.

     Pojęcie „rekultywacji gruntów” zdefiniowane zostało w art. 4 pkt 18 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, który stanowi, że jest to „nadanie lub przywrócenie gruntom zdegradowanym albo zdewastowanym wartości użytkowych lub przyrodniczych przez właściwe ukształtowanie rzeźby terenu, poprawienie właściwości fizycznych i chemicznych, uregulowanie stosunków wodnych, odtworzenie gleb, umocnienie skarp oraz odbudowanie lub zbudowanie niezbędnych dróg”. W ocenie Sądu-wskazana definicja „rekultywacji gruntów” odpowiada językowemu rozumieniu tego pojęcia (jest to „przywracanie przekształconym niekorzystnie środowiskom, czyli zdegradowanym w wyniku gospodarczej i bytowej działalności człowieka, głównie glebom i zbiornikom wodnym, ich funkcji biologicznej oraz cech użytkowych”).

     Zdaniem Sądu wadliwa była ocena organu, że do chwili wydania decyzji administracyjnej w trybie art. 22 ust. 1 pkt 4 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, o uznaniu rekultywacji gruntów za zakończoną (która co do zasady może być wydana w każdej okoliczności prowadzenia prac rekultywacyjnych, a zatem nawet wówczas, gdy nie są one poprzedzone decyzją wydaną na podstawie art. 22 ust. 1 i 2 tej ustawy), nie można uznać, że nałożone na spółkę prace zostały ukończone, a tym samym, że grunty te utraciły przymiot „zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej” i z tego względu nie podlegają już opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

     Sąd podkreślił w uzasadnieniu, że w judykaturze zgodnie wskazuje się, że decyzja o uznaniu rekultywacji za zakończoną stwierdza jedynie fakt, że zamierzony cel został osiągnięty. Nie jest ona jednak niezbędnym elementem stwierdzenia ukończenia prac rekultywacyjnych, a jedynie jednym z dowodów na tę okoliczność. Tym samym nie jest tak, jak wskazuje organ podatkowy, że dopiero z chwilą, gdy decyzja ta zostanie wydana i stanie się ostateczna, dochodzi do faktycznego zaprzestania wykonywania przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej na gruntach objętych procesem rekultywacji, tj. że bez wydania takiej decyzji nie można w sposób wiążący stwierdzić, że cel rekultywacji został osiągnięty. To bowiem fakt zaprzestania wykorzystywania gruntu dla celów gospodarczych ma znaczenie na gruncie ustawy podatkowej, a nie formalne zakończenie postępowania administracyjnego w przedmiocie rekultywacji.

     Organ powinien dokonać w tym względzie ustaleń faktycznych tj. przeprowadzić ewentualnie dodatkowe dowody i ustalić, czy i kiedy zakończono rzeczywisty proces rekultywacji. W tym zakresie winien nade wszystko poddać wzajemnej analizie zebrane dowody z dokumentów oraz inne dowody. Sąd zaznaczył, że dopiero po przedstawieniu wskazanych okoliczności będzie można stwierdzić, czy odnośnie spornych części użytków rolnych zastosować należy opodatkowanie podatkiem od nieruchomości w stawce właściwej dla gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, czy też winny one podlegać opodatkowaniu podatkiem rolnym i korzystać ze zwolnienia podatkowego na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku rolnym.

Wróć do spisu treści serwisu