Opodatkowanie gruntów podlegających rekultywacji

     Uznanie rekultywacji za zakończoną wymaga wydania stosownej decyzji przez właściwy organ administracji publicznej ? nie oznacza to jednak, że dopiero z chwilą, gdy decyzja ta staje się ostateczna, dochodzi do faktycznego zaprzestania wykonywania przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej na gruntach objętych procesem rekultywacji. Za taką konkluzją nie przemawia ani brzmienie przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, ani ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych. Oznacza to natomiast konieczność ustalenia daty, w której grunty rolne lub leśne faktycznie przestały być zajęte na wykonywanie działalności gospodarczej. Bowiem to fakt zaprzestania wykorzystywania gruntu dla celów gospodarczych ma znaczenie na gruncie ustawy podatkowej, a nie formalne zakończenie postępowania administracyjnego w przedmiocie rekultywacji.

     Powyższe stanowi stanowisko przedstawione przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 stycznia 2020 r. (sygn. II FSK 484/18).

     W sprawie istotą sporu było ustalenie momentu, w którym grunty sklasyfikowane jako grunty rolne i leśne, będące w posiadaniu przedsiębiorcy, przestają być zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej. Konsekwencją powyższego jest zastosowanie do tych gruntów podatku od nieruchomości i stawek jak dla gruntów związanych z działalnością gospodarczą, podczas gdy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym rekultywacja faktycznie została zakończona powinny one zostać opodatkowane odpowiednio podatkiem rolnym lub leśnym.

     Zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości nie podlegają użytki rolne, grunty zadrzewione i zakrzewione na użytkach rolnych lub lasy, z wyjątkiem zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej. Sąd wskazał, że termin „zajęcia gruntów na prowadzenie działalności gospodarczej” służy jako kryterium rozgraniczające opodatkowanie gruntów sklasyfikowanych w ewidencji gruntów i budynków jako grunty rolne lub grunty leśne podatkiem od nieruchomości albo podatkiem leśnym lub rolnym. W ocenie Sądu obejmuje ono faktyczne wykonywanie konkretnych czynności, działań na gruncie, powodujących dokonanie zamierzonych celów lub osiągnięcie konkretnego rezultatu, związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Jednoznaczną podstawą opodatkowania podatkiem od nieruchomości gruntów leśnych lub rolnych jest fakt ich zajęcia na działalność gospodarczą, czyli rzeczywiste wykonywanie na nich czynności składających się na prowadzenie działalności gospodarczej, przy czym czynności te muszą być wykonywane w sposób trwały (nieincydentalnie).

     W uzasadnieniu podkreślono również, że chociaż w art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej ustawodawca nie wymienia rekultywacji gruntów po wydobyciu złoża jako rodzaju działalności gospodarczej, to jednak stanowi ona część działalności w zakresie wydobywania kopalin. Nie jest bowiem możliwe wydobywanie kopalin bez jednoczesnego planowania i prowadzenia rekultywacji zdewastowanych w wyniku tego wydobycia gruntów. Warunek przeprowadzenia rekultywacji jest wprawdzie nałożony na przedsiębiorcę ustawą i nie podejmuje się on jego wykonania dobrowolnie, jednakże tylko z tego faktu nie można wyprowadzać wniosku, że rekultywacja nie stanowi jednej z faz (czynności) podejmowanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, wykonywanej w sposób ciągły. W ramach organizacji tej działalności niezbędne jest bowiem planowanie i stopniowe dokonywanie rekultywacji gruntów.

     Tym samym, uznać, że rekultywacja gruntów nie stanowi części działalności gospodarczej. Kwestia ta została bowiem prawidłowo omówiona na poprzednich etapach postępowania. Dla ostatecznego określenia, od kiedy grunty nie są już faktycznie zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy podatkowej konieczna jest analiza stanu faktycznego, a nie data uprawomocnienia się decyzji wydanej przez właściwe organy.

 

 

Wróć do spisu treści serwisu