Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 28 lutego 2023 r. o sygn. akt II FSK 1171/22) uznał, że podatnik może odliczyć kwotę równą podatkowi faktycznie zapłaconemu za granicą do wysokości 19%, w myśl art. 30a ust. 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Jak wskazał podatnik we wniosku o interpretację indywidualną od uzyskanych poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej dywidend oraz ewentualnie dywidend uzyskanych przez niego w przyszłości, z tytułu posiadania określonych walorów inwestycyjnych w spółkach zagranicznych, może odliczyć on kwotę równą podatkowi faktycznie zapłaconemu za granicą, w myśl art. 30a ust. 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. Na tak przedstawione stanowisko Organ podatkowy wskazał, że „dywidenda uzyskana przez polskiego rezydenta podatkowego ze Stanów Zjednoczonych podlega opodatkowaniu zarówno w Polsce jak i Stanach Zjednoczonych; – przychody z tytułu dywidend podlegają w Polsce opodatkowaniu 19% zryczałtowanym podatkiem; – od zryczałtowanego podatku obliczonego w Polsce, odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu za granicą, ale tylko do wysokości stawki podatku od dywidendy przewidzianej we właściwej umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania, czyli w odniesieniu do Stanów Zjednoczonych 15% kwoty dywidendy brutto.”
Na wniesioną skargę od przedmiotowej interpretacji WSA w Gliwicach wyrokiem z dnia 19 maja 2022 r., sygn. akt I SA/Gl 24/22 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną wskazując, że „mając na względzie dokonaną wykładnię art. 30a ust. 2 i ust. 9 u.p.d.o.f., należy uznać, że skarżący będzie uprawniony do odliczenia kwoty równej podatkowi zapłaconemu w Stanach Zjednoczonych – z ograniczeniem wynikającym z art. 30a ust. 9 in fine ustawy, tzn. odliczenie to nie będzie mogło przekroczyć kwoty podatku obliczonego od tych przychodów (dochodów) uzyskanych z dywidendy przy zastosowaniu stawki 19%.”
NSA w przywołanym wyroku poparł stanowisko WSA w Gliwicach uznając, że: „art. 30a ust. 9 u.p.d.o.f. ma brzmienie bezwarunkowe – w każdym wypadku pozwala on odliczyć od zryczałtowanego podatku, obliczonego zgodnie z ust. 1, kwotę równą podatkowi zapłaconemu za granicą, a ponadto wskazuje ograniczenie takiego odliczenia („… jednakże odliczenie to nie może przekroczyć kwoty podatku obliczonego od tych przychodów (dochodów) przy zastosowaniu stawki 19%.” – tj. stawki przewidzianej w polskiej ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych). Zastosowanie art. 30a ust. 9 ustawy nie zależy więc od istnienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a tego wniosku nie zmienia fakt, że w jakimś swoim fragmencie, definiującym podatników, których ten przepis dotyczy („..uzyskujący poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej przychody (dochody) określone w ust. 1 pkt 1-5,…”) odwołuje się on do art. 30a ust. 1 pkt 1 – 5 ustawy. Gdyby samo takie odwoływanie się do tych ostatnich przepisów miało przesądzać, że zastosowanie art. 30a ust. 9 u.p.d.o.f. zależy od istnienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, to należałoby przyjąć, że zależy od tego zastosowanie każdego przepisu, który odwołuje się do art. 30a ust. 1 pkt 1 – 5.” Tym samym błędne jest stanowisko organu podatkowego, że górnym ograniczeniem podatku podlegającego odliczeniu na podstawie art. 30a ust. 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. nie jest stawka 19%, lecz wynikająca z umowy PL-USA stawka 15%. W ocenie NSA brak podstaw do takiego stwierdzenia.
