Przełomowy wyrok WSA w Warszawie w sprawie sposobu rozliczania kosztów uzyskania przychodu poniesionych na robotyzację

W ramach ulgi na robotyzację, na podstawie art. 38eb ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa z dnia 15 lutego 1992 r.”), podatnikom prowadzącym pozarolniczą działalność gospodarczą i uzyskującym przychody inne niż przychody z zysków kapitałowych przysługuje prawo do odliczenia od podstawy opodatkowania 50% wysokości kosztów poniesionych w roku podatkowym na nabycie fabrycznie nowych robotów przemysłowych, maszyn, urządzeń peryferyjnych do robotów przemysłowych oraz innych urządzeń, systemów i usług funkcjonalnie z nimi związanych, które już wcześniej zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. WSA w Warszawie w wyroku z 21 grudnia 2023 r. (III SA/Wa 1993/23) orzekł, iż w ramach przedmiotowej ulgi odliczeniu podlegają koszty nabycia tych przedmiotów, a nie dokonane od nich odpisy amortyzacyjne. Wyrok stanowi tym samym istotny przełom w linii interpretacyjnej prezentowanej dotychczas przez organy podatkowe i sądy administracyjne.

Przykładowo WSA we Wrocławiu w wyroku z 18 maja 2023 r. (I SA/Wr 947/22), podobnie jak większość składów orzekających WSA, zaakceptował pogląd organu interpretacyjnego, zgodnie z którym ulgę na robotyzację należy rozliczać w oparciu o dokonywane odpisy amortyzacyjne.

Tymczasem WSA w Warszawie w powołanym wyżej wyroku, rozstrzygając problem czy „koszty uzyskania przychodu poniesione na robotyzację”, o których mowa w art. 38eb ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., są pojęciem odrębnym od „kosztów uzyskania przychodu” według ogólnej definicji z art. 15 ust. 1 ustawy zajął stanowisko wprost przeciwne. Uznał mianowicie, że „Na potrzeby odliczenia w ramach ulgi, o której mowa w art. 38eb u.p.d.o.p., bez znaczenia pozostaje fakt, że roboty, maszyny oraz urządzenia peryferyjne będą stanowiły środki trwałe, ponieważ w ramach przedmiotowej ulgi odliczeniu podlegają koszty nabycia tych przedmiotów, a nie dokonane od nich odpisy amortyzacyjne”. W ten sposób WSA w Warszawie potwierdził prawidłowość kwalifikacji przyjętej przez Spółkę, ze skargi której wydany został prezentowany wyrok.

Spółka, będąca producentem wyrobów dla budownictwa z tworzyw sztucznych (PKD: 22.23.Z), uzyskawszy szereg interpretacji indywidualnych (m.in. znak: 0111-KDIB1-1.4010.103.2023.2.RH, 0111-KDIB1-3.4010.102.2023.2.JKU, 0111-KDIB1 3.4010.107.2023.2.MBD i 0111-KDIB1-1.4010.106.2023.2.MF) poświadczających, że nabyte przez nią maszyny oraz urządzenia są robotami przemysłowymi tudzież urządzeniami peryferyjnymi w rozumieniu art. 38eb ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. i podlegają na podstawie tego przepisu uldze na robotyzację, wystąpiła o potwierdzenie, że zgodnie z art. 38eb ust. 1 w zw. z ust. 2 ustawy kosztem nabycia maszyn oraz urządzeń peryferyjnych jest wszystko to co wydatkowała w celu ich nabycia, a na potrzeby kalkulacji przedmiotowego odliczenia bez znaczenia jest wartość odpisów amortyzacyjnych dokonanych od maszyn czy urządzeń peryferyjnych, ponieważ wskazane wartości nie odzwierciedlają kosztów nabycia owych maszyn, czy urządzeń.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (KIS) w interpretacji indywidualnej z dnia 12 lipca 2023 r. nr 0111-KDIB1-3.4010.290.2023.1.MBD, uznał wskazane stanowisko Spółki za nieprawidłowe. Odwołując się do art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. Organ przyjął bowiem, że skoro maszyny i urządzenia peryferyjne stanowią środki trwałe Spółki, to kosztem uzyskania przychodu w ramach ulgi na robotyzację są wyłącznie odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tych środków trwałych. Innymi słowy, w ocenie Dyrektora KIS możliwe jest odliczenie od podstawy opodatkowania 50% odpisów amortyzacyjnych poniesionych na nabycie maszyn i urządzeń peryferyjnych, ale nie można tego odliczenia dokonać jednorazowo w ciężar kosztów.

WSA w Warszawie wyrokiem z 21 grudnia 2023 r. (III SA/Wa 1993/23) – jak wskazywano – uchylił przedmiotową interpretację i w pełni zaakceptował stanowisko podatnika. W uzasadnieniu wyroku podkreślił, że „wprowadzone do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przepisy regulujące sposób odliczenia od podstawy opodatkowania kosztów nabycia robotów przemysłowych oraz związanych z nimi maszyn i systemów nie są precyzyjne. Brak jest bowiem szczegółowego opisu w jaki sposób podatnik powinien potrącić 50% kosztów uzyskania przychodów poniesionych w roku podatkowym na robotyzację”.

W ocenie WSA nie ma racjonalnych powodów, aby wbrew brzmieniu ustawy oraz wbrew celowi wprowadzenia ulgi na robotyzację dokonywać wykładni przepisów ograniczających zakres zastosowania ulgi poprzez nawiązanie do ogólnych zasad amortyzacji środków trwałych. Stąd też zdaniem Sądu, skoro – zgodnie z treścią art. 38eb ust. 2 pkt 1) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. – kosztem uzyskania przychodów poniesionym na robotyzację są wydatki poniesione na nabycie określonych składników, brak jest natomiast wskazań odnoszących się do sposobu zaliczenia w koszty uzyskania 50% wydatków „poniesionych” w roku podatkowym na robotyzację, a w szczególności brak wskazania, że należy dokonać rozliczenia ulgi poprzez zwiększenie odpisów amortyzacyjnych, to organ postulując wbrew wykładni gramatycznej oraz celowościowej przepisów ustawy istnienie takiego wymogu dokonał w tym zakresie wykładni zawężającej przepisów regulujących ulgę.

Ostatecznie zatem WSA w Warszawie skonstatował, że „wszystkie wydatki, które warunkują nabycie własności robota przemysłowego, czy urządzeń bądź maszyn peryferyjnych stanowią koszty uzyskania przychodów poniesione na robotyzację, niezależnie od tego, czy wskazany składnik majątku stanowi środek trwały, czy też inny składnik majątku spółki” i „dopuszczalne jest jednorazowe odliczenie od podstawy opodatkowania 50% kosztów nabycia Maszyn i Urządzeń peryferyjnych a następnie dalsze rozliczenie kosztów nabycia przedmiotu ulgi na ogólnych zasadach właściwych dla środków trwałych”.

 

 

Wróć do spisu treści serwisu