Wydanie orzeczenia o niepełnosprawności po latach od wypadku a ulga rehabilitacyjna

     Czy w przypadku gdy podatnik po kilku latach od wypadku, który doprowadził do jego niepełnosprawności, otrzyma orzeczenie o niepełnosprawności ze wskazaniem wcześniej daty powstania tejże niepełnosprawności, możliwe jest skorzystanie przez tego podatnika z ulgi rehabilitacyjnej poprzez korektę zeznań za wcześniejsze lata podatkowe?

     Kwestia ta została poruszona m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 30 lipca 2020 r. (0115-KDIT2.4011.386.2020.2.MM), w której organ zajął następujące stanowisko: ?Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

      (?) Zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

     Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa ? należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa ? należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

      (?) Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa wyjaśnić należy, że z treści art. 26 ust. 7a pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że prawo do odliczeń wydatków na opłacenie przewodnika osób z niepełnosprawnością narządu ruchu przysługuje tylko tym osobom, które zostały zaliczonych do I grupy inwalidztwa. Skoro zatem w orzeczeniu o niepełnosprawności wskazano, że znaczny stopień niepełnosprawności datuje się u Wnioskodawczyni od dnia 3 lutego 2020 r., to wydatki przez nią poniesione na opłacenie przewodnika począwszy od dnia 3 lutego 2020 r. (maksymalnie do kwoty 2280 zł) podlegają odliczeniu od dochodu w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej. Wyjaśnić przy tym należy, że osoby pełniące funkcję przewodników osób niepełnosprawnych winny wykazać wartości otrzymanych gratyfikacji w rocznym zeznaniu podatkowym, gdyż zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych otrzymane przez nich świadczenia stanowią przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

     Odnosząc się natomiast do możliwości dokonania przez Wnioskodawczynię w ramach ulgi rehabilitacyjnej odliczeń z tytułu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego zauważyć należy, że z art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ? w brzmieniu mającym zastosowanie do dochodów uzyskanych do 31 grudnia 2016 r. ? wynika, że prawo do odliczenia wydatków na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne przysługiwało tylko osobie niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa. Tymczasem Wnioskodawczyni w lutym 2020 r. uzyskała orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności, w którym stwierdzono, że jej niepełnosprawność istnieje od 54-go roku życia (tj. od 2014 r.), natomiast ustalony stopień niepełnosprawności (znaczny) datuje się od 3 lutego 2020 r. Z powyższego wynika zatem, że w latach 2015-2016 Wnioskodawczyni nie była osobą zakwalifikowaną ani do I, ani też do II grupy inwalidztwa. Wobec tego Wnioskodawczyni nie może odliczyć od dochodu za lata 2015-2016 ? w ramach ulgi rehabilitacyjnej ? wydatków za używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

     Natomiast, skoro art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym ? w brzmieniu mającym zastosowanie do dochodów uzyskanych od 1 stycznia 2017 r. ? daje możliwość odliczenia wydatków poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, niezależnie od tego, do której grupy niepełnosprawności dana osoba została zakwalifikowana, to Wnioskodawczyni może odliczyć wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego za lata 2017-2019 do wysokości limitu przyznanego przez ustawodawcę?.

     Podsumowując należy stwierdzić, ze późniejsze wydanie orzeczenia o niepełnosprawności nie ogranicza prawa podatnika do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej poprzez korektę wcześniejszych zeznań podatkowych. Należy jednak pamiętać, aby sprawdzić jakie przepisy obowiązywały w poszczególnych latach podatkowych i jakie obowiązywały warunki do skorzystania z ulgi.

 

 

Wróć do spisu treści serwisu