Zakup telewizora jako koszt podatkowy

Dnia 19 lipca 2021 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał interpretację indywidualną o sygn. 0115-KDWT.4011.191.2021.1.KG dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup telewizora wykorzystywanego w prowadzonej dzielności gospodarczej.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą. Wnioskodawca współpracuje z Bankiem jako tzw. prawnik procesowy. W ramach współpracy konieczne jest również uczestniczenie w „spotkaniach roboczych” z innymi osobami (koordynatorem, pracownikami banku, prawnikami banku). Przed wybuchem pandemii COVID-19 praca była wykonywana w siedzibie głównego kontrahenta (100% czasu pracy w siedzibie zleceniodawcy lub w sądach na rozprawach zleconych przez kontrahenta). Od marca 2020 r. Wnioskodawca świadczy pracę wyłącznie zdalnie, z siedziby kancelarii, która jest zarejestrowana w Jego mieszkaniu, w którym mieszka. Jedynie okazjonalnie Wnioskodawca pojawia się w siedzibie kontrahenta, w celu odbioru dokumentów. Opisane wyżej spotkania robocze u głównego kontrahenta (przed wybuchem pandemii) odbywały się osobiście w salach konferencyjnych w siedzibie kontrahenta oraz na ogólnopolskich spotkaniach wszystkich prawników procesowych. Od marca 2020 r. spotkania odbywają się zdalnie za pośrednictwem programu MS Teams. Podczas spotkań pojawia się konieczność prezentowania, udostępnionej przez innych członków zespołu, zawartości ekranu (tzw. screen-sharing). Obecnie rozprawy wyznaczane przez sądy coraz częściej odbywają się jako rozprawy zdalne. Sąd przesyła z odpowiednim wyprzedzeniem link na rozprawę, pod którym rozpoznawana jest sprawa sądowa. Podczas rozprawy on-line wyświetlanych jest kilka osób (sędzia, pełnomocnictw stron, strony, świadkowie) – wszyscy jednocześnie są wyświetlani. W trakcie rozpraw konieczne jest również okazywanie dokumentów sądowi lub też sąd okazuje dokumenty. W celu oceny zeznań niezbędne jest nie tylko wysłuchiwanie zeznań, ale często również ocena gestykulacji oraz mimiki przesłuchiwanych osób. W związku z potrzebą ciągłej komunikacji elektronicznej z głównym kontrahentem, a także udziału w rozprawach zdalnych, Wnioskodawca zamierza zakupić telewizor, który ma służyć jako duży ekran komputerowy do ww. wideo-konferencji oraz do prezentowania, udostępnionej przez innych członków zespołu, zawartości ekranu (tzw. screen-sharing). W mieszkaniu Wnioskodawcy brak jest wydzielonego pomieszczenia na cele prowadzenia działalności gospodarczej. Telewizor zostanie powieszony na ścianie w salono-kuchni, w której Wnioskodawca wykonuje swoje obowiązki służbowe. Poza czasem pracy pomieszczenie wykorzystywane jest do celów prywatnych Wnioskodawcy.

W związku z powyższym Wnioskodawca zwrócił się z pytaniem, czy wydatki poniesione w związku z planowanym zakupem powyższego sprzętu tj. telewizora, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu w całości, skoro działalność gospodarcza prowadzona jest w miejscu stałego zamieszkania i może zachodzić podejrzenie organów skarbowych, że zakupiony sprzęt będzie mógł również służyć do prywatnych celów domowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione w związku z zakupem telewizora mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w całości. DKIS zgodził się z powyższym stanowiskiem i wskazał, że w świetle okoliczności opisanych we wniosku wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę na zakup telewizora dla potrzeb związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, spełnia przesłanki, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych W tej sytuacji – o ile wartość początkowa telewizora nie przekroczy 10 000 zł – przedmiotowy wydatek można uznać za koszt uzyskania przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Należy przy tym zauważyć, że zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za koszty uzyskania przychodu nie uważa się wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych – w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Wróć do spisu treści serwisu