Zastosowanie ulgi rehabilitacyjnej w przypadku pobytu w zakładzie opiekuńczym

     Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej określana jako: „ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych”) nie definiuje takich pojęć jak: „zakład lecznictwa uzdrowiskowego”, „zakład rehabilitacji leczniczej”, ?zakład opiekuńczo-leczniczy? czy też ?zakład pielęgnacyjno-opiekuńczy?, stąd problemy z kwalifikacją wydatków na pobyt w takich jednostkach dla potrzeb stosowania ulgi rehabilitacyjnej. Część z nich rozstrzyga wyrok WSA w Gdańsku (I SA/Gd 1711/19) z dnia 22 lipca 2020r.

     Ulga polegająca na odliczeniu od dochodu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne przewidziana w art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych znajduje zastosowanie m.in. do pobytu we wskazanych w art.26ust.7a pkt 6 ustawy zakładach: lecznictwa uzdrowiskowego, rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatności za zabiegi rehabilitacyjne.

     W sporze rozstrzygniętym przez WSA w Gdańsku, organy podatkowe obu instancji kwestionowały prawidłowość odliczenia od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne stanowiących koszt pobytu podatniczki w domu opieki.

     Uzasadniając swe stanowisko każdy z organów wskazywał na fakt, iż zakres i cel działania zakładów opieki zdrowotnej i placówek takich jak np. domy opieki, nie jest tożsamy. Różne są bowiem podstawy prawne ich funkcjonowania (ustawa o zakładach opieki zdrowotnej i ustawa o pomocy społecznej), odmienne są również cele, dla których jednostki te są powołane. Zakłady opieki zdrowotnej powołane są i utrzymywane w celu udzielania świadczeń zdrowotnych i promocji zdrowia, natomiast placówki pomocy społecznej zapewniają usługi opiekuńcze oraz bytowe, nie udzielają zatem świadczeń zdrowotnych, a jedynie pomocy w korzystaniu z nich.

     W szczególności Dyrektor Izby Administracji Skarbowej utrzymując w mocy decyzję organu pierwszej instancji wskazał, że dom opieki, w którym przebywała podatniczka stanowi zastępczy dom dla osoby w nim przebywającej, zaspakaja potrzeby w zakresie zamieszkania, wyżywienia, odzieży oraz pomocy w korzystaniu ze świadczeń zdrowotnych; działa na podstawie ustawy o pomocy społecznej i realizuje cele dla których jednostka ta została powołana, zapewniając całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku, nie jest natomiast wpisany do rejestru podmiotów wykonujących działalność leczniczą, co ? zdaniem organu ? jednoznacznie świadczy o tym, że dana placówka nie może być potraktowana jako podmiot prowadzący działalność leczniczą, tj. m.in. zakład pielęgnacyjno-opiekuńczy.

     WSA w Gdańsku rozstrzygając wyrokiem (I SA/Gd 1711/19) z dnia 22 lipca 2020r. spór zainicjowany wskutek skargi podatniczki, przychylił się do powyższego stanowiska i uzasadniającej je argumentacji organu.

     Sąd, odwołał się do ustawy o działalności leczniczej, w której mowa jest o zakładzie pielęgnacyjno-opiekuńczym, a więc zakładzie wymienionym w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którym zdaniem podatniczki jest dom opieki, w jakim przebywa i ? podobnie jak Dyrektor Izby Administracji Skarbowej ? wykazał podając zakres świadczonych przez te jednostki świadczeń zdrowotnych innych niż szpitalne, że nie udzielają one świadczeń zdrowotnych, a jedynie pomocy w korzystaniu z nich, co w rezultacie, doprowadziło Sąd do konstatacji, że nie można utożsamiać opłaty podniesionej za pobyt w domu pomocy społecznej z wydatkami na cele wskazane w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż dom taki nie jest zakładem pielęgnacyjno-opiekuńczym w rozumieniu przepisów ustawy o działalności leczniczej.

Powołane orzeczenie nie jest prawomocne.

 

 

Wróć do spisu treści serwisu