Zwolnienie z podatku nieruchomości kościelnej

     W dniu 19 sierpnia 2020 r. WSA w Łodzi wydał wyrok o sygn. I SA/Łd 72/20 w przedmiocie podatku od nieruchomości w zakresie zwolnienie nieruchomości, która zostanie przeznaczona i będzie wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej z podatku od nieruchomości.

     Rozpoznawana przez sąd administracyjny sprawa dotyczyła sporu pomiędzy parafią, a władzami samorządowymi. Powstał on, gdy do prezydenta miasta wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Opisując zdarzenie przyszłe parafia wskazała, że jest właścicielem zabudowanej budynkiem mieszkalnym nieruchomości, która jest wpisana do rejestru zabytków. Nieruchomość ta jest obecnie przeznaczona i wykorzystywana na cele mieszkalne duchownego. Część powierzchni tej nieruchomości zostanie przeznaczona i będzie wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej z tym jednakże zastrzeżeniem, że ta sama część w dalszym ciągu będzie również przeznaczona i wykorzystywana do celów mieszkalnych duchownego.

     W związku z tym zadano pytanie, czy w stosunku do tej części nieruchomości, która zostanie przeznaczona i będzie wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, będzie przysługiwało skarżącej zwolnienie z podatku od nieruchomości.

     Zdaniem parafii, odpowiedź na tak postawione pytanie powinna być twierdząca i argumentuje, że zgodnie z art. 34 ust. 4 ustawy PKE parafia jest zwolniona z podatku od nieruchomości przeznaczonych na cele mieszkalne duchownych, jeżeli nieruchomości te są wpisane do rejestru zabytków. Przepis ten nie stwierdza jednak, że zwolnienie przysługuje jedynie w tym wypadku, gdy wyłącznym przeznaczeniem nieruchomości są cele mieszkalne duchownego. W ocenie skarżącej należy uznać, że przeznaczenie nieruchomości (albo jej części) również do innych celów, przy jednoczesnym zachowaniu przeznaczenia tej nieruchomości jako mieszkania duchownego, nie będzie prowadziło do pozbawienia parafii zwolnienia z podatku od nieruchomości. Dotyczy to również nieruchomości przeznaczonej dodatkowo do prowadzenia działalności gospodarczej. Zastosowania nie znajdzie w takim przypadku art. 34 ust. 3 ustawy PKE, który co prawda wyłącza możliwość zwolnienia z podatku od nieruchomości części zajmowanej na wykonywanie działalności gospodarczej, ale tylko w przypadku tej części nieruchomości, która jest przeznaczona na cele niemieszkalne. Zatem w ocenie skarżącej w stosunku do tej części powierzchni nieruchomości, która zostanie przeznaczona i będzie wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej będzie przysługiwało wnioskodawcy zwolnienie z podatki od nieruchomości, ponieważ część ta nadal będzie przeznaczona i wykorzystywana na cele mieszkalne duchownego.

     Interpretacją indywidualną z dnia 7 stycznia 2020 r. stanowisko parafii uznano za nieprawidłowe. W związku z czym złożyła ona skargę do WSA Łodzi.

     WSA w Łodzi uznał złożoną skargę za zasadną i wskazał, że, zwolnieniu podlegają nieruchomości lub ich części „przeznaczone” na cele mieszkalne, jeżeli dodatkowo spełniony jest warunek wpisu tych nieruchomości do rejestru zabytków, albo gdy nie są one wpisane do tego rejestru, ale służą jako domy księży emerytów lub znajdują się w budynkach stanowiących każdorazowo siedziby Biskupa Kościoła i Biskupów Diecezjalnych.

     Ustawa nie wyjaśnia, jak rozumieć sformułowanie „przeznaczone na cele mieszkalne”, należy więc odwołać do języka powszechnego. Słowo „przeznaczyć” oznacza „określić z góry cel, któremu coś ma służyć, przekazać coś dla kogoś, na czyjś użytek, na czyjąś korzyść”. Zwolnienie wchodzi zatem w grę już wówczas, gdy nieruchomość jest w tym sensie przeznaczona na cele mieszkalne duchownych, niezależnie od tego, jak ona jest faktycznie wykorzystywana, w szczególności czy jest zajęta wyłącznie na cele mieszkalne. WSA podkreślił, że zwolnieniu nie stoi więc na przeszkodzie, że w części nieruchomości przeznaczonej na cele mieszkalne duchownych będzie jednocześnie prowadzona działalność gospodarcza, nie przekreśla to bowiem mieszkalnego przeznaczenia nieruchomości.

     Mając powyższe na uwadze, WSA w Łodzi uchylił zaskarżoną interpretację jako wydaną z naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy.

 

 

Wróć do spisu treści serwisu