Zwrot kosztów wykorzystania w podróży służbowej prywatnego pojazdu elektrycznego a podatek dochodowy od osób fizycznych

W przypadku umożliwienia przez pracodawcę odbywania podroży służbowych prywatnymi samochodami o napędzie elektrycznym, hybrydowym lub wodorowym, z tytułu których pracownikom na podstawie ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (dalej: „Kodeks pracy”) przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową, przedmiotem wątpliwości bywa kwalifikacja tegoż zwrotu dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych. Problematyczne jest zwłaszcza to, jak określić wysokość stawki zwrotu oraz czy zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „ustawa z dnia 26 lipca 1991 r.”) generuje on po stronie pracownika przychód ze stosunku pracy. Kwestie te zostały podniesione m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS znak 0114-KDWP.4011.9.2023.1.ŁZ z dnia 16 maja 2023 r.

W stanie faktycznym, w którym wydana została interpretacja, pracodawca, a zarazem płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, wnioskujący o jej wydanie podał, że zamierza w regulaminach wewnętrznych określić warunki zwrotu kosztów odbywania przez pracowników podróży służbowych ich prywatnymi samochodami o napędzie elektrycznym, hybrydowym lub wodorowym.

Wysokość stawki zwrotu nie powinna przekroczyć wartości określonej w § 2 pkt 1 lit. a rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (dalej: rozporządzenie z dnia 25 marca 2002 r.).

Niemniej w rozporządzeniu tym wskazuje się na stawkę zależną od pojemności skokowej silnika. Parametr ten jest możliwy do ustalenia w przypadku pojazdów hybrydowych, przez które w myśl definicji wprowadzonej przez ustawę z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (dalej: „ustawa o elektromobilności”) rozumie się pojazdy napędzane energią elektryczną kumulowaną przez podłączenie do zewnętrznego źródła zasilania i jednocześnie wykorzystujące do napędu paliwa inne niż energia elektryczna, a więc pojazdy o napędzie spalinowo-elektrycznym. Natomiast w przypadku samochodów o napędzie wodorowym, czyli wykorzystujących do napędu energię elektryczną wytworzoną z wodoru w zainstalowanych w nim ogniwach paliwowych, a także pojazdów elektrycznych, wykorzystujących do napędu wyłącznie energię elektryczną akumulowaną przez podłączenie do zewnętrznego źródła zasilania, nie występuje cecha pojemności skokowej.

Mimo to pracodawca założył, że pracownicy odbywający podróż służbową prywatnymi samochodami bez względu na rodzaj jednostki napędowej, w jaką wyposażone są owe pojazdy (tj. niezależnie, czy w danym pojeździe znajduje się silnik elektryczny, hybrydowy lub wodorowy) otrzymają zwrot kosztów przejazdów w ramach podróży służbowej, w wysokości stanowiącej iloczyn liczby kilometrów przebiegu do miejsca docelowego i z powrotem oraz określonej stawki, która nie przekroczy wartości określonej w rozporządzeniu z dnia 25 marca 2002 r. dla pojazdów spalinowych o pojemności skokowej do 900 cm³.

Przedmiotem wątpliwości pracodawcy były skutki takiego zwrotu dla otrzymującego go pracownika w świetle ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., a w konsekwencji ewentualne powinności związane z jego wypłaceniem ciążące na pracodawcy jako płatniku przedmiotowego podatku. Jednakowoż we wniosku o wydanie interpretacji założył, że nie będzie zobowiązany do poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłacanych zwrotów kosztów przejazdów w ramach podróży służbowych odbywanych przez pracowników ich prywatnymi pojazdami elektrycznymi, hybrydowymi lub napędzanymi wodorem.

Organ interpretacyjny ocenił powyższe stanowisko jako prawidłowe. W uzasadnieniu interpretacji indywidualnej (znak 0114-KDWP.4011.9.2023.1.ŁZ) z dnia 16 maja 2023r. Dyrektor KIS wskazał, że ponieważ zgodnie z bezwzględnie obowiązującym przepisem art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy wykluczone jest przerzucenie na pracownika kosztów podróży służbowej, a zatem pracodawca nie może odmówić zwrotu kosztów przejazdów w podróży służbowej odbytej prywatnym samochodem (np. elektrycznym) pracownika, stąd zastosowanie znajdują przepisy rozporządzenia z dnia 25 marca 2002 r. Nie reguluje ono w sposób odrębny zasad określania kwoty kosztów używania pojazdów do celów służbowych dla samochodów elektrycznych, hybrydowych i napędzanych wodorem. Stosować należy jednak stawkę zwrotu kosztów podróży służbowej pracownika zgodnie z § 2 pkt 1 lit. a rozporządzenia, która w przypadku samochodu osobowego o pojemności silnika do 900 cm3 (a zatem również dla samochodu elektrycznego i napędzanego wodorem, gdyż wynosi ona 0) – wynosi nie więcej niż 0,89 zł za 1 km przebiegu.

Dyrektor KIS uznał ponadto, że ze względu na szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. w każdym przypadku, w którym uzyskuje on od pracodawcy realną korzyść mającą wymiar finansowy, powstaje obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c tejże ustawy.

Jednocześnie jednak – w ocenie Organu – przychód ten korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit.a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. do wysokości limitu wynikającego z rozporządzenia z dnia 29 stycznia 2013 r., w konsekwencji czego, jego wypłata w ramach wskazanego limitu nie skutkuje powstaniem obowiązków płatnika, wynikających z art. 31 powołanej ustawy.

Reasumując: otrzymany od pracodawcy zwrot kosztów używania do celów służbowych pojazdu prywatnego stanowi dla pracownika przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., podlegający zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a tejże ustawy także, gdy ów pojazd prywatny jest samochodem elektrycznym, hybrydowym lub napędzanym wodorem.

 

 

Wróć do spisu treści serwisu