Kwalifikacja na gruncie podatku od nieruchomości infrastruktury sportowej

W dniu 23 marca 2023 r. Naczelny Sąd Administracyjny wydał wyrok sygn. III FSK 617/22 w przedmiocie opodatkowania wyciągów narciarskich podatkiem od nieruchomości.

W uzasadnieniu faktycznym wskazano, że Skarżąca wystąpiła o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie opodatkowania wyciągów narciarskich. Spółka prowadzi działalność w zakresie kierowania i obsługi ośrodka narciarskiego i jest właścicielem związanej z tym infrastruktury narciarskiej obejmującej m.in. sześcioosobową kolej linową; czteroosobową kolej linową; wyciągi narciarskie – w tym orczykowy i talerzykowy; wyciąg narciarski przenośny i przenośnik narciarski. Koleje i wyciągi składają się z budynków, budowli i urządzeń technicznych, zaś przenośnik z urządzeń technicznych.

We wniosku Skarżąca opisała grupowanie ww. obiektów do KŚT oraz elementy wchodzące w skład poszczególnych grup. Zaznaczała, że budynki i budowle powstały w wyniku prac budowlanych (poza obiektami kontenerowymi), podlegają nadzorowi budowlanemu, zaś urządzenia techniczne stanowią odrębną kategorię wskazanych obiektów, są częściami czysto mechanicznymi i ruchomymi i mogą być w całości demontowane. Bez uszczerbku dla budowli mogą mieć odmienne parametry techniczne i być wymieniane na inne. Nie powstają one w wyniku robót budowlanych, a zatem podlegają ustawie o dozorze technicznym. Co więcej w zakresie dwóch ostatnich obiektów są one posadowione na gruncie za pomocą kotew, czyli nie są z nim trwale związane.

Skarżąca szeroko opisała, co składa się na budynki, budowle, urządzenia techniczne oraz instalacje, że szczególnym uwzględnieniem przenośnika narciarskiego i wyciągu przenośnego. Ponadto wskazała, że dla poszczególnych obiektów (kolei linowych, wyciągów (orczykowy) i przenośnika) były wydawane pozwolenia na budowę i pozwolenie na użytkowanie (koleje, wyciągi krzesełkowe, przenośnik, wyciąg orczykowy). Przy czym projekty budowlane dotyczyły lokalizacji i realizacji całości wskazanych obiektów. Urządzenia techniczne nie podlegają okresowym kontrolom według prawa budowlanego ale poszczególne ich elementy dozorowi technicznemu. Stwierdziła również, że funkcją wyciągu narciarskiego przenośnego oraz przenośników narciarskich jest transport narciarzy na stoku.

Na tym tle Skarżąca zwróciła się z pytaniem: czy z tytułu wykorzystywania opisanych obiektów (z wyłączeniem budynków) w ramach działalności gospodarczej jest zobowiązana zapłacić podatek od nieruchomości oraz czy wszystkie wskazane obiekty infrastruktury ośrodka narciarskiego winny wchodzić w skład podstawy opodatkowania jako budowle na tle podatku od nieruchomości?

Uzasadniając swój pogląd Skarżąca wskazała, że definicje w ustawie prawo budowlane nie pozwalają na jednoznaczną kwalifikację infrastruktury ośrodka narciarskiego jako podlegającego opodatkowaniu w całości podatkiem od nieruchomości. To uzasadnia określenie statusu całości jak i wszystkich składających się na nią elementów.

W podsumowaniu Skarżąca wywodziła, że elementy niebudowlane wchodzące w skład opisanych obiektów pozostają poza zakresem opodatkowania podatkiem od nieruchomości z uwagi na wyłączenie z definicji obiektu budowlanego urządzeń technicznych oraz rezygnacji z przesłanki całości techniczno – użytkowej. Omawiane elementy nie są także urządzeniami budowlanymi. Opodatkowaniu podlegają wyłącznie części budowlane opisanych obiektów, pozostałe elementy (opisane przez Skarżącą) nie wchodzą w skład budowli, także w znaczeniu podatkowym.

Zaskarżoną interpretacją indywidualną Burmistrz Miasta D. uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe. W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia organ podatkowy przywołał brzmienie art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. oraz art. 3 pkt 1, pkt 3 i pkt 9 Prawa budowlanego. Zaznaczał, że obiekt budowlany nie musi być wzniesiony z wyrobów budowlanych ale z ich użyciem.

Przedmiotowa sprawa dotarła, aż do NSA. Sąd przychylił się do stanowiska Skarżącej. W ocenie NSA „(…) dla prawnopodatkowej kwalifikacji spornych obiektów infrastruktury ośrodka narciarskiego nie jest wystarczające stwierdzenie przez Sąd pierwszej instancji, że wymienione w art. 3 pkt 3 p.b. budowle sportowe zostały wskazane jako „całe”. Oznacza to bowiem założenie cechy całości, czego potwierdzeniem jest sformułowanie przez WSA, że obie części, a nie tylko „części budowlane” stanowią z reguły całość techniczno-użytkową. Sąd pierwszej instancji stwierdza że pojęcie to występowało w definicji budowli w 2015 r., jednakże sformułowanie odnoszące się do tego, że obie części stanowią z reguły całość techniczno-użytkową oznacza w rezultacie oparcie się na tej cesze jako definicyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zauważa zatem, że dokonując prawnopodatkowej kwalifikacji obiektów infrastruktury ośrodka narciarskiego konieczne staje się wskazanie konkretnej budowli wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania tego obiektu budowlanego zgodnie z przeznaczeniem, jak również wzniesienie z użyciem wyrobów budowlanych. Skarżąca trafnie zatem podniosła naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. w zw. z art. 3 pkt 1 i 3 p.b”.

 

 

Wróć do spisu treści serwisu