Obowiązek zapłaty podatku od nieruchomości, a trudna sytuacja majątkowa obowiązanego

W dniu 16 marca 2023 r. Naczelny Sąd Administracyjny wydał wyrok sygn. III FSK 1540/22 w przedmiocie podatku od nieruchomości

Przedmiotem sprawy było opodatkowanie podatkiem od nieruchomości powierzchni gruntów i budynków oraz budowli związanych z działalnością gospodarczą w oparciu o przepisy art. 2 ust. 1 oraz art. 4 ust. 1 i art. 6 ust. 6 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Stosownie do art. 6 ust. 6 tej ustawy w dniu 25 stycznia 2016 r. skarżąca złożyła informację IN-1, w której wykazała powierzchnię gruntów związanych z działalnością gospodarczą – 34400 m², powierzchnię budynków związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą – 1937 m², powierzchnię budynku mieszkalnego – 63 m² oraz budowle o wartości 30 000 zł. Informacja ta jest nadal aktualna, ponieważ skarżąca nie skorygowała podanych wartości. W tej sytuacji organy podatkowe obu instancji stwierdziły, że nie było podstaw do kwestionowania przedmiotu czy też podstawy opodatkowania. Ich zdaniem, nie było również podstaw do kwestionowania wysokości stawek podatkowych. SKO w Olsztynie uznało, że wykazane w informacji dane są miarodajne także w 2021 r. i w konsekwencji ustalona wysokość podatku nie budzi zastrzeżeń. WSA w Olsztynie przyjął, że podatek od nieruchomości ma charakter majątkowy, a jego pobór zależny jest od faktu posiadania nieruchomości. Obowiązek podatkowy w tym podatku powstaje bez względu na sposób, w jaki jest ona wykorzystywana i bez względu na sytuację materialną podatnika. Nie ma też znaczenia fakt, że podatnik nie osiągnął dochodów z prowadzonej działalności gospodarczej.

Zdaniem skarżącej, w niniejszej sprawie naruszono w całości zasadę dochodzenia do prawdy obiektywnej. Zwróciła uwagę, że od ponad dwóch lat w Polsce trwa pandemia, a skarżąca prowadzi działalność hotelarską. Nie mogła prowadzić działalności hotelarskiej przez przeważającą część roku, ponieważ w okręgu w którym przebywa regularnie zamykano możliwość prowadzenia takiej działalności. Przez bardzo długi okres całe województwo warmińsko-mazurskie wyłączone było od prowadzenia działalności hotelarskiej, w związku z czym skarżąca nie miała możliwości osiągać jakiegokolwiek przychodu z tego tytułu. Ustalanie zobowiązania podatkowego w pełnym wymiarze jest zatem niewłaściwe.

W wyroku NSA podzielił stanowisko WSA w Olsztynie, że warunki prowadzenia działalności gospodarczej w czasie istnienia pandemii covid-19 nie mogą stanowić podstawy do odmowy ustalenia wysokości zobowiązań podatkowych, w tym także podatku od nieruchomości. Mogą być one modyfikowane w ustawie, względnie w indywidualnych decyzjach w przedmiocie umorzenia zaległości podatkowej. Skarżąca w każdym czasie może bowiem zainicjować postępowanie w przedmiocie zastosowania ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych na podstawie art. 67a Ordynacji podatkowej, składając stosowny wniosek i odpowiednio go dokumentując.

Z punktu widzenia przedsiębiorców istotną kwestią jest zagadnienie (pozostające poza niniejszą sprawą) uzyskania ewentualnego odszkodowania z powodu wprowadzenia przez władze publiczne zakazu prowadzenia przez nich działalności gospodarczej z uwagi na pandemię covid-19. W związku z brakiem wprowadzenia na terytorium Polski stanu nadzwyczajnego, przy jednoczesnym wprowadzeniu zakazu prowadzenia działalności gospodarczej, mogą być rozpatrywane roszczenia przedsiębiorców o uzyskanie odszkodowania od Skarbu Państwa, a wątpliwości może budzić jedynie podstawa prawna dochodzonego roszczenia.

Wobec uznania wszystkich podniesionych w skardze kasacyjnej zarzutów za niezasadne, Naczelny Sąd Administracyjny skargę kasacyjną oddalił na podstawie art. 184 PPSA.

 

 

Wróć do spisu treści serwisu