Pismem z dnia 19 stycznia 2023 r. (nr 0111-KDIB1-2.4010.731.2022.1.DP) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawił stanowisko w sprawie opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynku.
W niniejszej interpretacji indywidualnej Spółka wydzierżawia nieruchomość gruntową od podmiotu trzeciego, na którym to gruncie wybudowała budynek zakwalifikowany do środków trwałych. Budynek ten został oddany innemu podmiotowi w całości do używania, na podstawie umowy najmu. Wskazać należy, że budynek ten nie jest budynkiem mieszkalnym, a jego wartość przekracza 10 mln zł. W następstwie tak zaistniałego zdarzenia Spółka powzięła wątpliwość w zakresie obowiązku podlegania podatkiem w świetle art. 24b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1991 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.
Zgodnie z art. 24b ust. 1 ustawy Podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:
- stanowi własność albo współwłasność podatnika,
- został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,
- jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
– zwany dalej „podatkiem od przychodów z budynków”, wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.
Podstawą opodatkowania w myśl ust. 9 niniejszego przepisu jest suma przychodów z poszczególnych budynków, pomniejszona o kwotę 10 mln zł. W związku z nowelizacja ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. od dnia 1 stycznia 2019 r., minimalnym podatkiem dochodowym zostały objęte wszystkie nieruchomości – budynki, niezależnie od ich klasyfikacji (m.in. mieszkalne, niemieszkalne, przemysłowe, magazynowe) położone na terytorium Polski, jeżeli generują przychody z najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Zatem za podstawę opodatkowania podatnicy powinni przyjąć sumę wartości początkowych poszczególnych środków trwałych – budynków ustalonych na pierwszy dzień każdego miesiąca, pomniejszona o kwotę 10.000.000 zł.
Na podstawie art. 24b ustawy podmiotem zobowiązanym do zapłaty podatku jest co do zasady właściciel (współwłaściciel) środka trwałego będącego budynkiem. Jednocześnie należy mieć na uwadze, iż ustawa pojęciem własności (współwłasności) posługuje się w odniesieniu do prawa dokonywania przez podmiot odpisów amortyzacyjnych, bowiem w art. 16a ust. 1 stanowi, że:
Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
- budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
- maszyny, urządzenia i środki transportu,
- inne przedmioty – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Stosownie natomiast do art. 16a ust. 2 ustawy:
Amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:
- przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
- budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
- składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników – jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający – zwane także środkami trwałymi.
Z oceny Dyrektora KIS wynika, że: „zobowiązanym do zapłaty podatku jest podmiot, który dokonuje odpisów amortyzacyjnych dla celów podatku dochodowego.” Ponadto jak wskazuje Dyrektor KIS „okoliczność posiadania lub nieposiadania prawnego tytułu własności środka trwałego (nieruchomości komercyjnej) nie przesądza w sposób ostateczny o powstaniu lub niepowstaniu obowiązku podatkowego, o którym mowa w art. 24b ustawy o CIT.”
Końcowo Dyrektor wskazuje, że: „Dla celów podatku od przychodów z budynków istotne znaczenie ma okoliczność, że przychód ustala się w odniesieniu do wartości początkowej środka trwałego będącego budynkiem. Środkiem trwałym mogą być m.in. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie. Uwzględniając zatem, iż omawiany podatek dotyczy kategorii budynku, który jest środkiem trwałym, to powinien być rozpatrywany u tego podatnika, który zaliczył budynek do środków trwałych. W konsekwencji podatnik, który wybudował na cudzym gruncie budynek stanowiący u niego środek trwały, jest podatnikiem tego podatku.”
Podsumowując, podatnikiem podatku od przychodów z budynku będzie w analizowanym stanie faktycznym Spółka, która pomimo nie posiadania tytułu własności do budynku dokonuje odpisów amortyzacyjnych od tego budynku.
