W ramach ulgi na działalność sportową można odliczyć od podstawy obliczenia podatku 50% kosztów uzyskania przychodów poniesionych na określone cele.
Ulga z art. 18ee ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych1 jest przeznaczona dla podatników osiągających przychody inne niż przychody z zysków kapitałowych. Jest ona odliczana maksymalnie do wysokości uzyskanych w roku podatkowym dochodów innych niż z zysków kapitałowych. W ramach ulgi można odliczyć od podstawy obliczenia podatku 50% kosztów uzyskania przychodów poniesionych na określone cele. Podatnik, oprócz zaliczenia poniesionych kosztów do kosztów uzyskania przychodów, ma zatem prawo do dodatkowej preferencji w podatku dochodowym, polegającej na odliczeniu od podstawy obliczenia podatku połowy poniesionych kosztów. Odliczeniu podlegają koszty, które nie zostały podatnikowi zwrócone w jakikolwiek sposób lub odliczone od dochodu. Ulga jest odliczana w zeznaniu rocznym. W zeznaniu tym w załączniku podatnik zestawia koszty podlegające odliczeniu. Koszty, które są odliczane od podstawy opodatkowania w ramach analizowanej ulgi, muszą spełniać definicję kosztu uzyskania przychodu.
Podatnik nie może odliczać od podstawy opodatkowania kwoty stanowiącej 50% kosztów uzyskania przychodów poniesionych na działalność sportową, kulturalną oraz wspierającą szkolnictwo wyższe i naukę, zaliczonych do źródła przychodów zyski kapitałowe, gdyż tego rodzaju koszty nie są objęte ulgą, o której mowa w art. 18ee ustawy z dnia 15 lutego 1992 r.2
Zgodnie z art. 15 ust. 1 tej ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.
Dla kwalifikacji podatkowej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim ten koszt został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli między jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.
Wydatek poniesiony przez podatnika może być traktowany jako koszt uzyskania przychodu, jeśli spełnia następujące warunki:
1) został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku ten wydatek musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik);
2) jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
3) pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
4) został poniesiony w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;
5) został właściwie udokumentowany;
6) nie został wyliczony w katalogu wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
W tym miejscu należy podkreślić, że koszty ponoszone przez podatnika trzeba oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.
Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.
Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, mimo że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.
Zgodnie z utrwalonym poglądem do kategorii wydatków mających na celu osiągnięcie przychodów zalicza się m.in. koszty reklamy. Wydatki poniesione na reklamę, jako niewymienione w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., w pełnej wysokości mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem że spełniają kryteria określone w art. 15 ust. 1 tej ustawy.
Przez pojęcie reklamy należy rozumieć działania podmiotu gospodarczego mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Może być ona realizowana za pomocą środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym przez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych czy modnych, a także przez rozpowszechnianie logo firmy. Można wobec tego wyróżnić reklamę towaru, usługi, a także reklamę firmy (przedsiębiorstwa).
Sponsoring to jeden z zabiegów stosowanych przez przedsiębiorców, który ma na celu kształtowanie popytu na oferowane produkty (marki). Jest on definiowany jako „finansowanie czegoś, często w zamian za reklamowanie własnej działalności”3. Sponsorowanie może się wiązać z otrzymywaniem świadczeń wzajemnych od podmiotu sponsorowanego bądź też mieć charakter jednostronny. Skutki podatkowe sponsoringu są uzależnione od treści tego stosunku prawnego.
W tym miejscu należy zaznaczyć, że umowy sponsoringu należą do kategorii umów nienazwanych. Ich zawieranie jest możliwe na zasadzie swobody umów w obrocie gospodarczym. Sponsoring jest jedną z form promocji, polegającą na skojarzeniu pozytywnego obrazu sponsorowanego ze sponsorem, którego znak towarzyszy imprezom lub działaniom sponsorowanej osoby lub instytucji. Sponsoring uznawany jest za formę reklamy, której przedmiotem jest firma i jej produkty. Sponsorowanie ma także kształtować pozytywny wizerunek firmy i popularyzować jej nazwę na rynku. Zwiększenie popularności firmy może mieć wpływ na wzrost uzyskiwanych przez nią przychodów.
Umowa sponsoringu może przybrać formę tzw. sponsoringu właściwego (wzajemność świadczeń) lub sponsoringu niewłaściwego (który swoim charakterem zbliżony jest do darowizny, gdyż polega na jednostronnym zobowiązaniu się sponsora do finansowania sponsorowanego).
Gdy umowa zawarta między stronami przewiduje, że w zamian za przekazanie określonych środków pieniężnych, wartości rzeczowych lub świadczeń sponsor otrzyma od podmiotu sponsorowanego ekwiwalentne świadczenie wzajemne o charakterze reklamowym, można mówić o tzw. sponsoringu właściwym. Stanowi on w istocie odpłatne nabycie usług reklamowych. W takim przypadku koszty sponsoringu właściwego stanowią koszty uzyskania przychodów sponsora.
W orzecznictwie podkreśla się, że w związku z tym, że w przepisach brak jest regulacji odnoszących się do umowy sponsoringu, konieczne jest, aby strony sformułowały w umowie szczegółowo wzajemne prawa i obowiązki. Przede wszystkim musi to być umowa o świadczenie wzajemne tego typu, że sponsor zobowiąże się do finansowego lub rzeczowego wsparcia sponsorowanego, a sponsorowany zobowiąże się do podjęcia działań popularyzujących przedsiębiorcę (np. reklamowania nazwy sponsora, logo czy prowadzonej przez niego działalności). W szczególności istotne jest, aby jak najbardziej precyzyjnie zostały określone wzajemne świadczenia stron oraz – jeżeli jest to możliwe – wartość tych świadczeń. Należy bowiem zaznaczyć, że w przypadku tego typu umów występuje zasada ekwiwalentności świadczeń w odniesieniu do kosztów podatkowych. Podkreśla się, że tylko takie ukształtowanie w umowie obowiązków sponsorowanego daje podatnikowi korzyści, które pozwalają stwierdzić istnienie związku przyczynowo-skutkowego z przychodem, a tym samym możliwość zaliczenia wydatku poniesionego na sponsoring do kosztów uzyskania przychodów w myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r.
W przypadku ulgi na działalność sportową odliczeniu podlegają koszty poniesione na kluby sportowe, które realizują cele określone w art. 28 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie4, tj. m.in. na zakup sprzętu sportowego, pokrycie kosztów organizowania zawodów sportowych lub uczestnictwa w tych zawodach, pokrycie kosztów korzystania z obiektów sportowych na potrzeby szkolenia sportowego. Wydatki mogą być poniesione również na sfinansowanie stypendium sportowego oraz na imprezę sportową niebędącą masową imprezą sportową, o której mowa w ustawie z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych5.
Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. sportem są wszelkie formy aktywności fizycznej, które przez uczestnictwo doraźne lub zorganizowane wpływają na wypracowanie lub poprawienie kondycji fizycznej i psychicznej, rozwój stosunków społecznych lub osiągnięcie wyników sportowych na wszelkich poziomach.
W myśl art. 3 tej ustawy:
1) działalność sportowa jest prowadzona w szczególności w formie klubu sportowego;
2) klub sportowy działa jako osoba prawna.
Na mocy art. 2 pkt 42 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw6 do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. został dodany art. 18ee.
Zgodnie ze wspomnianym art. 18ee ust. 1 podatnik uzyskujący przychody inne niż przychody z zysków kapitałowych może odliczyć od podstawy opodatkowania, ustalonej zgodnie z art. 18, kwotę stanowiącą 50% kosztów uzyskania przychodów poniesionych na działalność:
1) sportową,
2) kulturalną w rozumieniu ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej7,
3) wspierającą szkolnictwo wyższe i naukę
– przy czym kwota odliczenia nie może w roku podatkowym przekroczyć kwoty dochodu uzyskanego przez podatnika z przychodów innych niż przychody z zysków kapitałowych.
W myśl art. 18ee ust. 2 za koszty uzyskania przychodów poniesione na działalność sportową uznaje się koszty poniesione na finansowanie:
1) klubu sportowego, o którym mowa w art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r., na realizację celów wskazanych w art. 28 ust. 2 tej ustawy;
2) stypendium sportowego;
3) imprezy sportowej, niebędącej masową imprezą sportową, o której mowa w art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 20 marca 2009 r.
Stosownie do art. 18ee ust. 3 przez stypendium sportowe, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, rozumie się finansowane przez podatnika jednostronne, bezzwrotne świadczenie pieniężne, które jest przyznawane przez jednostki samorządu terytorialnego, ministra właściwego do spraw kultury fizycznej, organizacje pożytku publicznego lub kluby sportowe za osiągnięcie określonego wyniku sportowego lub umożliwiające przygotowanie się do imprezy sportowej.
W ramach realizacji omawianej ulgi koszty mogą być poniesione również na imprezę sportową niebędącą masową imprezą sportową, o której mowa w ustawie z dnia 20 marca 2009 r.
Na podstawie art. 3 pkt 3 tej ustawy masową imprezą sportową jest impreza masowa mająca na celu współzawodnictwo sportowe lub popularyzowanie kultury fizycznej, organizowana na:
1) stadionie lub w innym obiekcie niebędącym budynkiem, na którym liczba udostępnionych przez organizatora miejsc dla osób, ustalona zgodnie z przepisami prawa budowlanego oraz przepisami dotyczącymi ochrony przeciwpożarowej, wynosi nie mniej niż 1000, a w przypadku hali sportowej lub innego budynku umożliwiającego przeprowadzenie imprezy masowej – nie mniej niż 300;
2) terenie umożliwiającym przeprowadzenie imprezy masowej, na którym liczba udostępnionych przez organizatora miejsc dla osób wynosi nie mniej niż 1000.
Koszty, o których mowa w art. 18ee ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., podlegają odliczeniu, jeżeli nie zostały podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek formie lub nie zostały odliczone od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym. Odliczenia dokonuje się w zeznaniu za rok podatkowy, w którym poniesiono koszty. Podatnik korzystający z odliczenia składa w terminie złożenia zeznania, w którym dokonuje tego odliczenia, informację, według ustalonego wzoru, zawierającą wykaz poniesionych kosztów podlegających odliczeniu. W przypadku skorzystania z odliczenia kosztów, o których mowa w art. 18ee ust. 1, przepisu art. 16 ust. 1 pkt 48 nie stosuje się.
Zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. klub sportowy, działający na obszarze danej jednostki samorządu terytorialnego, niedziałający w celu osiągnięcia zysku, może otrzymywać dotację celową z budżetu tej jednostki na podstawie uchwały, o której mowa w art. 27 ust. 2, z zastosowaniem przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych8 w zakresie udzielania dotacji celowych dla podmiotów niezaliczanych do sektora finansów publicznych i niedziałających w celu osiągnięcia zysku.
Jak wynika z art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r., do którego odwołuje się art. 18ee ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., dotacja, o której mowa w ust. 1, ma służyć do realizacji celu publicznego, o którym mowa w art. 27 ust. 2, i może być przeznaczona w szczególności na:
1) realizację programów szkolenia sportowego,
2) zakup sprzętu sportowego,
3) pokrycie kosztów organizowania zawodów sportowych lub uczestnictwa w tych zawodach,
4) pokrycie kosztów korzystania z obiektów sportowych dla celów szkolenia sportowego,
5) sfinansowanie stypendiów sportowych i wynagrodzenia kadry szkoleniowej
– jeżeli wpłynie to na poprawę warunków uprawiania sportu przez członków klubu sportowego, który otrzyma dotację, lub zwiększy dostępność społeczności lokalnej do działalności sportowej prowadzonej przez ten klub.
Zawarte w art. 18ee ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. odesłanie do art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. oznacza, że koszt powinien być poniesiony na klub sportowy niedziałający w celu osiągnięcia zysku.
Należy zatem uznać, że czynniki te przemawiają za tym, że ponoszone wydatki na realizację tego procesu powiększają podatkowe koszty uzyskania przychodów.
Możliwość skorzystania z omawianej ulgi w przypadku zawarcia umowy sponsoringowej została potwierdzona w ostatnio wydawanych interpretacjach podatkowych, m.in. w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 1 czerwca 2023 r.9
Przypisy
1 Tekst jednolity Dz.U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: ustawa z dnia 15 lutego 1992 r.
2 Zob. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 2 maja 2023 r., 0114-KDIP2-1.4010.118.2023.2.KW.
3 L. Drabik i in., Słownik języka polskiego PWN, Warszawa 2010, s. 944.
4 Tekst jednolity Dz.U. z 2022 r. poz. 1599 ze zm., dalej: ustawa z dnia 25 czerwca 2010 r.
5 Tekst jednolity Dz.U. z 2023 r. poz. 616, dalej: ustawa z dnia 20 marca 2009 r.
6 Dz.U. poz. 2105 ze zm.
7 Tekst jednolity Dz.U. z 2020 r. poz. 194.
8 Tekst jednolity Dz.U. z 2023 r. poz. 1270.
9 0111-KDIB1-1.4010.170.2023.2.MF.
Vlog podatkowy ISP
Udostępniamy Państwu Video blog podatkowy Instytutu Studiów Podatkowych zawierający najnowsze wypowiedzi ekspertów Instytutu na temat zmian i interpretacji podatkowych prezentowane w formie krótkich filmów na kanale YouTube.
