Organy podatkowe uważają, że finansowanie lub zwrot przez pracodawcę wydatków na wyżywienie pracownika mobilnego niebędącego w podróży służbowej to działanie przynoszące mu wymierną korzyść, zwłaszcza, że koszty wyżywienia pracownik musi ponosić niezależnie od wykonywania swoich obowiązków służbowych.
Finansowanie przez pracodawcę kosztów wyżywienia (lub ich zwrot) nie są bowiem powiązane z organizacją pracy lub wyposażeniem pracowników w narzędzia i materiały niezbędne do wykonywania pracy. Pracodawca jest zatem w tym zakresie zobowiązany do doliczenia ich wartości do przychodów pracownika, co potwierdził Dyrektor KIS w interpretacji indywidulanej z dnia 9 grudnia 2024 r., znak 0114-KDIP3-2.4011.784.2024.1.MJ, wskazując: „W przypadku, gdy pracownik nie jest w podróży służbowej w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy – co ma miejsce w przedmiotowej sprawie, bowiem jak sami Państwo wskazali w jej opisie: Z uwagi na to, że zadania pracownicze ww. pracowników mobilnych nie są wykonywane poza stałym miejscem wykonywania pracy, wyjazdy pracowników mobilnych nie spełniają przesłanek pozwalających na uznanie ich za podróże służbowe w rozumieniu art. 77 (5) § 1 Kodeksu pracy – nie ma możliwości zastosowania do ww. świadczeń (tj. z tytułu sfinansowania przez Państwa wydatków na wyżywienie pracownika mobilnego) zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 cytowanej ustawy.
Zatem sfinansowanie czy też zwrot pracownikom mobilnym wydatków na wyżywienie w okolicznościach przedstawionych we wniosku będzie stanowić dla tych pracowników świadczenie skutkujące powstaniem przychodu ze stosunku pracy, od którego Państwo jako płatnik powinniście obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, zgodnie z dyspozycją art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Nie ma bowiem racjonalnego uzasadnienia, aby finansowanie wyżywienia pracownika podczas wykonywania przez niego obowiązków służbowych nie uznać za przychód podatkowy. Tego rodzaju świadczenie otrzymywane przez pracownika ma dla niego charakter osobisty, niezależnie od celu i okoliczności w jakich zostało mu one przekazane. To, że charakter obowiązków służbowych wykonywanych przez pracownika wiąże się z wykonywaniem pracy (np. poza miejscem zamieszkania) nie oznacza, że pracodawca ma obowiązek pokrywać (finansować) posiłki dla niego. Pracownik niezależnie od tego, gdzie wykonuje obowiązki służbowe zawsze przecież ponosi wydatki związane z wyżywieniem, a tylko wówczas gdy jest w podróży służbowej pracodawca jest zobowiązany do sfinansowania podwyższonych kosztów wyżywienia.
Zatem poniesione przez Państwa wydatki na wyżywienie dla pracowników mobilnych stanowią przychód tych pracowników ze stosunku pracy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji na Państwu z tego tytułu ciążą obowiązki płatnika związane z obliczeniem i pobraniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych na podstawie art. 32 ust. 1 ww. ustawy.”
