Inne

 

    W dniu 7 maja 2020 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał wyrok w sprawie C-547/18 mającej za przedmiot określenie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów opodatkowania podatkiem VAT, gdy podmiot z państwa trzeciego posiada w państwie członkowskim spółkę zależną. TSUE rozstrzygnął, iż z samego faktu posiadania przez dany podmiot spółki zależnej, nie kreuje istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej pierwszego z tych podmiotów w danym państwie członkowskim w rozumieniu art. 44 Dyrektywy VAT.

     

     Ponadto w przedmiotowym rozstrzygnięciu odniesiono się do obowiązków identyfikacyjnych owych zależności pomiędzy podmiotami, w celu określenia, czy dany podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w państwie członkowskim, w którym ustanowiona została spółka zależna.

 

     Przedmiotowa sprawa dotyczyła polskiego podmiotu (świadczącego usługi na rzecz podmiotu z Republiki Korei) wobec którego organy podatkowe stwierdziły, że utworzono w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej poprzez samo wykorzystanie potencjału gospodarczego spółki zależnej w oparciu o umowne ukształtowanie odpowiedniego modelu działalności gospodarczej. Co istotne, zaprezentowane przez TSUE stanowisko jest przeciwstawne do prezentowanego dotychczas przez polskie organy podatkowe oraz sądy administracyjne, które uznawały, że podmioty zagraniczne działające w Polsce za pośrednictwem swoich spółek zależnych mają w kraju miejsce stałego prowadzenia działalności, a tym samym nabywane w Polsce przez takie podmioty usługi powinny być opodatkowane krajowym VAT. TSUE zanegował tego rodzaju rozumowanie, tj. wywodzenie takiego faktu wyłącznie ze statusu prawnego danego podmiotu oraz uznał, że nie można zobowiązać usługodawcy, wymagając od niego badania stosunków umownych między spółką dominującą a spółką zależną, w sytuacji gdy informacje na ten temat są mu co do zasady niedostępne lub zastrzeżone do wykonywania zadań należących do organów podatkowych.

 

     Zdaniem TSUE, o ile sam fakt posiadania spółki zależnej nie oznacza posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, to nie oznacza to, że spółka zależna nie może tworzyć takiego stałego miejsca prowadzenia działalności. W celu przypisania spółce zależnej stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zależy przede wszystkim od oceny materialnych przesłanek w świetle art. 44 dyrektywy 2006/112 i art. 11 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego nr 282/2011, tj. stałości oraz odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, które powinny być dodatkowo oceniane w kontekście rzeczywistości gospodarczej i handlowej.

 

     W myśl podjętego rozstrzygnięcia podatnicy świadczący usługi, nadal zobowiązani są do podjęcia środków ostrożności w aspekcie sprawdzenia swojego kontrahenta. Uwzględnić również należy niechęć organów podatkowych do zmiany kierunku dokonywanych rozstrzygnięć. 

 

     Wyrażamy gotowość pomocy doradczej w zakresie prawidłowego ustalania stałego miejsca prowadzenia działalności, w celu przyjęcia możliwie najbezpieczniejszych rozwiązań prawnopodatkowych.