Zgodnie z art. 16d ustawy o CIT podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. Składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.
Zatem zgodnie z powołaną regulacją podatnik może wpisywać bezpośrednio w koszty podatkowe, czyli nie dokonywać rozliczenia kosztów w czasie przez amortyzację – w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych (wartości niematerialnych i prawnych) o wartości nieprzekraczającej 10 000 zł.
Jeszcze jedną możliwość zapewnia art. 16f ust. 3 ustawy o CIT, pozwalający zastosować jednorazową amortyzację. Zgodnie z tym przepisem odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.
Różnica pomiędzy zarachowaniem jednorazowo wydatku w koszty a dokonaniem jednorazowego odpisu amortyzacyjnego polega m.in. na innym momencie rozliczenia kosztów. W pierwszym przypadku koszt ujmuje się w miesiącu oddania środka trwałego do używania, natomiast przy jednorazowej amortyzacji koszt ten ujmuje się w miesiącu oddania do używania lub w miesiącu następnym. Mimo pokrywania się sposobów rozliczania tych kosztów w pierwszym miesiącu oddania do używania nazwa sposobu rozliczenia nie jest całkowicie obojętna. W przypadku zwrotu kosztów zakupu, np. wskutek otrzymania dotacji, odpis amortyzacyjny nie stanowi kosztu uzyskania przychodów. Natomiast zwracany wydatek na zakup środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej często stanowi koszt podatkowy (lub nie jest aktywowany przychód).
Różnica pomiędzy art. 16d a art. 16f ust. 3 ustawy o CIT polega również na ujęciu składnika majątku w ewidencji środków trwałych. Czytając a contrario art. 16d ust. 2 ustawy o CIT (składniki majątku, o których mowa w art. 16a–16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1 najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania; późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4), dochodzimy do wniosku, że sposób zarachowania w kosztach niskocennych środków trwałych według art. 16d ust. 1 ustawy o CIT nie wymaga ich wprowadzenia do ewidencji środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Artykuł 16f ust. 3 ustawy o CIT takie wprowadzenie do ewidencji zakłada.
Różnica między pierwszym i drugim podejściem nie jest widoczna w bilansie jednostki sporządzonym zgodnie z ustawą o rachunkowości, ponieważ całkowicie zamortyzowane składniki majątku trwałego mają zerową wartość księgową netto. Jednak ujęte w ewidencji środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych wykazują historyczną cenę nabycia i umorzenie; podlegają też inwentaryzacji.
