Zgodnie z treścią art. 28 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa płatnikom i inkasentom przysługuje zryczałtowane wynagrodzenie z tytułu terminowego wpłacania podatków pobranych na rzecz budżetu państwa.
W świetle treści art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. przychodami, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Ponadto stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy, za przychody związane m.in. z działalnością gospodarczą, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Przepis ten nakazuje ujmować dla celów podatkowych przychody, które są należne podatnikowi, tj. stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń, nawet jeśli nie zostały przez niego jeszcze otrzymane. W wyroku NSA z 7 października 2014 roku (sygn. akt II FSK 2521/12): Wysokość wynagrodzenia należnego płatnikowi, stosownie do art. 28 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201), winna być ustalona w relacji do podatku, ustalonego zgodnie z przepisami ustawy podatkowej. Pobranie podatku nienależnie bądź w wysokości wyższej od należnej, powoduje powstanie obowiązku zwrotu wynagrodzenia (w całości, gdy podatek nie był należny lub w części odpowiadającej nadwyżce nad podatkiem należnym). Ustawodawca nie uzależnia przy tym powstania obowiązku zwrotu całości bądź części wynagrodzenia od powodów zaistnienia mylnego przeświadczenia płatnika o istnieniu obowiązku zapłaty podatku czy też jego wysokości. Zwrot wynagrodzenia należny jest zatem zawsze wówczas, gdy w odniesieniu do podatnika stwierdzono nadpłatę podatku pobranego przez płatnika, choćby powodem powstania nadpłaty było zachowanie podatnika. Wynagrodzenie płatnika nie jest zwykłą zapłatą za wykonywane przez niego czynności związane z obliczeniem, poborem i wpłatą podatku, gdyż o jego wysokości decyduje wyłącznie obiektywne kryterium, jakim jest prawidłowa (zgodna z przepisami materialnego prawa podatkowego) wysokość podatku w dacie jego poboru.
Tym samym warunkiem uzyskania wynagrodzenia, o którym mowa w art. 28 § 1 Ordynacji podatkowej nie jest prowadzenie działalności gospodarczej, lecz prawidłowe wykonanie ściśle określonego przepisami obowiązku publicznoprawnego. Oznacza to, że brak jest jakichkolwiek podstaw, aby kwotę wynagrodzenia uznać za przychód niezależnie od tego, czy wynagrodzenie z tego tytułu zostało pobrane, czy też nie. Dodatkowo w sytuacji, gdyby organ podatkowy ustalił, że płatnik dokonał poboru podatku nienależnie bądź w zawyżonej wysokości od należnej, wówczas zasadnym będzie powstanie obowiązku do zwrotu swojego wynagrodzenia.
Zatem, przychód wynikający z wynagrodzenia płatnika będzie stanowił przychód zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy. Oznacza to, że przychód ten będzie uzyskany przez płatnika w dacie przekazania na rachunek bankowy właściwego urzędu skarbowego pomniejszonej zaliczki PIT.
