Przedmiotem opodatkowania jest przychód ze sprzedaży detalicznej. Nie bierze się więc pod uwagę kosztów ponoszonych przez sprzedawcę detalicznego. Przychodem tym są kwoty otrzymane przez podatnika z tytułu tej sprzedaży, w tym zaliczki, raty, przedpłaty i zadatki, także wtedy gdy kwoty te zostały otrzymane przed wydaniem towaru.
Przy określaniu podstawy opodatkowania nie bierze się pod uwagę otrzymanego przez sprzedawcę podatku od towarów i usług. Opodatkowaniu podlega więc kwota netto uzyskana z odpłatnego zbycia towarów na rzecz konsumentów.
Przychód ze sprzedaży detalicznej określa się na podstawie wielkości sprzedaży zaewidencjonowanej przy użyciu kas rejestrujących oraz sprzedaży niezaewidencjonowanej zgodnie ze zwolnieniem określonym w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 111 ust. 8 i art. 145a ust. 17 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
Przychód osiągnięty w danym miesiącu pomniejsza się o kwoty wypłacone w tym miesiącu z tytułu zwrotu towarów po odliczeniu podatku od towarów i usług.
Podstawę opodatkowania podatkiem stanowi osiągnięta w danym miesiącu nadwyżka przychodów ze sprzedaży detalicznej ponad kwotę 17 000 000 zł.
Zatem podstawą opodatkowania jest osiągnięta w danym miesiącu nadwyżka przychodów ze sprzedaży detalicznej ponad kwotę 17.000.000 zł, pomniejszona o kwoty wypłacone z tytułu zwrotów towarów w danym miesiącu po odliczeniu podatku VAT, o ile przychód z tej sprzedaży podlega opodatkowaniu. Wydaje się, że taka konstrukcja prowadzi do skomplikowanego ewidencjonowania sprzedanych towarów przez sprzedawców w celu wyliczenia czy ewentualne zwroty podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania czy też nie. Ustawa niebezpośrednio nakłada na sprzedawców detalicznych obowiązki ewidencyjne większe niż przewidziane do tej pory w przepisach dotyczących podatku od towarów i usług.
Zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. nie podlega opodatkowaniu podatkiem sprzedaż detaliczna:
1) energii elektrycznej oraz gazu ziemnego dostarczanych do konsumentów za pośrednictwem sieci dystrybucyjnych, ciepła dostarczanego do konsumentów siecią ciepłowniczą ani wody dostarczanej do konsumentów przez przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjne;
2) paliw stałych, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 4a ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw (Dz. U. z 2019 r. poz. 660 i 1527 oraz z 2020 r. poz. 284);
3) używanych do celów opałowych pozostałych węglowodorów gazowych, o których mowa w art. 32 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 722):
a) w przypadkach, o których mowa w art. 32 ust. 3 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym, jeżeli są spełnione warunki, o których mowa w art. 32 ust. 5-13 tej ustawy,
b) rozlewanych do butli gazowych w składzie podatkowym;
4) olejów napędowych przeznaczonych do celów opałowych oraz olejów opałowych, o których mowa w art. 89 ust. 1 pkt 9 i pkt 10 lit. a ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym;
5) leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych, refundowanych lub finansowanych w całości lub w części ze środków publicznych na podstawie odrębnych przepisów.
Obowiązek podatkowy powstaje z chwilą osiągnięcia w danym miesiącu przychodu przekraczającego 17.000.000 zł i dotyczy przychodu powyżej tej kwoty osiągniętego od tej chwili do końca miesiąca.
