Czy gotowy obiekt instalowany w miejscu przeznaczenia podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości?

Opodatkowanie podatkiem od nieruchomości niektórych obiektów na gruncie art. 1a ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (dalej określanej jako: „ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r.”) od lat budzi wątpliwości. Dotyczą one m.in. różnego rodzaju urządzeń i instalacji przemysłowych, które są wznoszone w ramach procesu budowlanego i składają się z gotowych obiektów jedynie instalowanych w miejscu przeznaczenia.

Do wątpliwości tego rodzaju odnosi się pośrednio część orzecznictwa NSA oraz wprost prawomocny wyrok WSA w Gdańsku (I SA/Gd 550/23) z dnia 17 października 2023 r. w sprawie ze skargi na interpretację indywidualną z dnia 19 kwietnia 2023 r. nr FB.3120.I-162.2023.R.

W przedmiotowej interpretacji Organ wprawdzie zgodził się ze stanowiskiem, wnioskującej o jej wydanie Spółki, że stacja tankowania pojazdów– zbudowana ze zbiornika magazynowego, pompy oraz orurowania – nie jest budynkiem w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r., ponieważ nie jest trwale związana z gruntem, nie została wydzielona z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, nie posiada dachu i fundamentów. Podzielił również pogląd Spółki, że będące jej własnością grunty, oznaczone w ewidencji gruntów i budynków jako Bi (inne tereny zabudowane), jako będące w posiadaniu przedsiębiorcy (dodatkowo, faktycznie zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej), podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości według stawek określonych w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a powołanej ustawy – dla gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Niemniej jednak za nieprawidłowe uznał stanowisko o braku spełnienia definicji budowli w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r.

Organ interpretacyjny wskazał, że w myśl § 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie, stacja paliw to obiekt budowlany, w skład którego mogą wchodzić: budynek, podziemne zbiorniki magazynowe paliw płynnych, podziemne lub nadziemne zbiorniki gazu płynnego, odmierzacze paliw płynnych i gazu płynnego, instalacje technologiczne, w tym urządzenia do magazynowania i załadunku paliw płynnych oraz gazu płynnego, instalacje wodno-kanalizacyjne i energetyczne, podjazdy i zadaszenia oraz inne urządzenia usługowe i pomieszczenia pomocnicze. Z definicji tej Organ wywnioskował, że poszczególne elementy stacji paliw, wzajemnie ze sobą powiązane, składają się łącznie na budowlę, a na poparcie swego stanowiska przywołał wyrok NSA z dnia 13 maja 2014 r. (II FSK 1360/12), w którym stwierdzono, że na kwalifikowanie obiektów budowlanych, takich jak stacja gazu ziemnego LNG, stosuje się teorię funkcjonalnej budowli, tzn. mając na uwadze elementy funkcjonalne takiego obiektu, czyli przeznaczenie, wyposażenie oraz sposób i możliwość wykorzystania tego obiektu jako całości.

Spółka zaskarżyła przedmiotową interpretację do WSA w Gdańsku. Organ, w odpowiedzi na skargę podtrzymał dotychczasowe stanowisko prezentowane w sprawie. WSA wszakże uznał skargę za zasadną.

Uzasadniając powołany na wstępie prawomocny wyrok (I SA/Gd 550/23) z dnia 17 października 2023 r. WSA nawiązał m.in. do wyroku NSA z dnia 30 maja 2023 r. (III FSK 568/22), w którym wskazano, iż dla celów podatkowych ustawodawca rozszerzył w art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. (w porównaniu z przepisami ustawy z 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane; dalej: „Prawo budowlane”) pojęcie budowli, obejmując tą kategorią zarówno budowle w rozumieniu przepisów prawa budowlanego (tj. katalogu budowli wymienionego w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego oraz wynikającego z załącznika do tej ustawy), jak i urządzenia budowlane, o których mowa w art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego.

Sąd odwołał się ponadto do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 września 2011 r. (P 33/09), który przyjął, że za budowle dla celów podatkowych mogą zostać uznane „jedynie budowle wymienione expressis verbis w art. 3 pkt 3 u.P.b., w innych przepisach tej ustawy lub w załączniku do niej, będące wraz z instalacjami i urządzeniami obiektem budowlanym, o którym mowa w art. 3 pkt 1 lit. b u.P.b., czyli pod warunkiem, że stanowią one całość techniczno-użytkową użytkową […]”.

Na tej m.in. podstawie WSA skonstatował, że użyte w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. określenie „obiekty budowlane” należy definiować identycznie, jak „obiekt budowlany”, o którym mowa w art. 1a ust.1 pkt 2 tej ustawy, tj. jako obiekt w rozumieniu art. 3 pkt 1 Prawa budowlanego (czyli: „budynek, budowla bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych”), a zatem cechy „obiektu budowlanego” powinny posiadać nie tylko budynki (ich części), ale także budowle (ich części) związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, które zgodnie z definicją zawartą w art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. obejmują zarówno budowle w ujęciu art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, jak i urządzenia budowlane wymienione w art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego.

WSA w Gdańsku nie miał wątpliwości, że stacja do tankowania gazu LNG – zbudowana ze zbiornika magazynowego, pompy oraz orurowania – do której odnosiła się skarżona interpretacja – nie jest budynkiem, bądź obiektem małej architektury.

Jednocześnie Sąd uznał, że w procesie ustalania przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości należy zweryfikować, czy dany obiekt jest obiektem budowlanym w rozumieniu art. 3 pkt 1 Prawa budowlanego, a więc przede wszystkim czy zgodnie z obowiązującym od 28 czerwca 2015 r. brzmieniem powołanego przepisu jest to budynek, budowla bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych. Podzielił przy tym pogląd zawarty w uchwale składu siedmiu sędziów NSA z 29 września 2021 r. (III FPS 1/21), że użyty w powołanym przepisie zwrot legislacyjny „z wykorzystaniem”, a nie „wyłącznie z użyciem wyrobów budowlanych” (lub np. „składający się tylko z wyrobów budowlanych”), oznacza, iż do wytworzenia obiektu budowlanego mogły zostać wykorzystane również inne elementy niż wyroby budowlane.

WSA zauważył, iż „[…] Pojęcie „wyroby budowlane”, o którym mowa w art. 3 pkt 1 u.P.b., obejmuje przetworzone materiały budowlane stosowane w całości lub części do wykonania obiektów budowlanych, jak też ich remontu bądź modernizacji, przez ich wykorzystanie na stałe w takim obiekcie. Wyrób budowlany stanowią zatem m.in. wyroby metalowe, jak rury, blachy ze stali i innych materiałów, kształtowniki”.

Niemniej doszedł do wniosku, że spornego zbiornika magazynowego nie można uznać za budowlę, o której mowa w art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r., albowiem nie spełnia on definicji obiektu budowlanego z art. 3 pkt 1 Prawa budowlanego, gdyż „nie został wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych w ramach procesu budowlanego. Celem wyprodukowania stacji nie jest jej trwałe wybudowanie w obiekcie budowlanym. Nie można zatem przyjąć, że stanowi ona wyrób budowlany”.

Ponieważ, we wniosku o wydanie zaskarżonej interpretacji Spółka wyraźnie wskazała, że stacja tankowania z infrastrukturą towarzyszącą nie była wznoszona w ramach procesu budowlanego z wyrobów budowlanych, lecz została wyprodukowana poza obszarem zabudowy i dowieziona na miejsce celem ustawienia na utwardzonej powierzchni, zatem – w ocenie WSA – jest ona urządzeniem technicznym, a nie odrębną budowlą.

Ostatecznie, wskazując na stanowisko WSA w Łodzi wyrażone w wyroku z dnia 28 kwietnia 2022 r. (I SA/Łd 188/22), że aby dana rzecz mogła być uznana za budowlę w rozumieniu ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r., musi ona spełniać definicję obiektu budowlanego w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, czyli musi być wzniesiona z użyciem wyrobów budowlanych, nie może być budynkiem lub obiektem małej architektury i powinna być wymieniona expressis verbis w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, w innych przepisach tej ustawy lub w załączniku do niej, Sąd zgodził się ze Spółką co do tego, że sporne urządzenia nie stanowią obiektów budowlanych, a zatem nie stanowią też budowli w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych i nie są urządzeniami budowlanymi związanymi z obiektem budowlanym, a tym samym nie podlegają opodatkowaniu podatnikiem od nieruchomości.

 

 

Wróć do spisu treści serwisu