Zmiana stawki podatku od nieruchomości bez zmiany stanu faktycznego jako naruszenie zasady zaufania

     Jeżeli faktycznie podatnik stosował obniżoną stawkę podatkową przez kilka lat przy akceptacji organu podatkowego, a następnie ten organ kwestionuje do niej prawo, pomimo niewystąpienia istotnej zmiany stanu faktycznego i prawnego, to niewątpliwie dochodzi do naruszenia zasady zaufania podatnika do organu podatkowego (art. 121 § Ordynacji podatkowej).

     Taką tezę zaprezentował Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w wyroku z dnia 30 czerwca 2020 r.

     Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. W myśl art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy, rada gminy w drodze uchwały określa wysokość stawek podatku od nieruchomości, z tym że stawki nie mogą przekroczyć rocznie od budowli ? 2% ich wartości na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 3 i ust. 3-7. Stosownie zaś do art. 5 ust. 4 ustawy, przy określaniu wysokości stawek, o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. b-e oraz w ust. 1 pkt 3, rada gminy może różnicować wysokość stawek dla poszczególnych rodzajów przedmiotów opodatkowania, uwzględniając w szczególności rodzaj prowadzonej działalności.

     W rozstrzyganej sprawie, gmina, na terenie której znajdowała się nieruchomość, podjęła uchwałę, na podstawie której od budowli wykorzystywanych do zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków ustalono stawkę 0,5%. Z tego wynika, że preferencyjną stawką podatkową objęto budowle wykorzystywane do zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków. W treści uchwały brak jakiegokolwiek obostrzenia dla skorzystania z preferencyjnej stawki poza wykorzystaniem budowli na wskazane ściśle w uchwale cele. Z treści uchwały nie wynika m.in. wymóg, że stawka obniżona ma zastosowanie do budowli należących do podmiotów legitymujących się określonym pozwoleniem, czy spełniających określone warunki.

     Sąd w uzasadnieniu wskazał, że zarówno ze stanowiska organów zaprezentowanego w uzasadnieniach decyzji, jak i z akt administracyjnych nie wynika, aby została w jakikolwiek sposób podważona podnoszona przez stronę skarżącą okoliczność o rzeczywistym wykorzystaniu budowli do zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków. Sporne nieruchomości są przeznaczone do działań związanych z zaopatrywaniem w wodę i odprowadzaniem ścieków. Przy użyciu infrastruktury wodno-kanalizacyjnej należącej do skarżącej dostarczana jest woda i odbierane są ścieki do wszelkich podmiotów posiadających nieruchomości znajdujące się w danej lokalizacji.

     Powyższa argumentacji strony skarżącej nie została w żaden sposób przez organy podatkowe podważona. Ograniczono się wyłącznie do zakwestionowania stawki preferencyjnej z powodów, które nie wynikają z przywołanej uchwały.

     W konsekwencji Sąd stwierdził, że wobec faktycznego wykorzystania budowli do zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków, rację należy przyznać stronie skarżącej: przyjmując literalne rozumienie treści uchwały, spełniony został warunek dla zastosowania obniżonej stawki podatkowej. Kwestionując prawo skarżącej do obniżonej stawki od spornych budowli naruszono w sprawie zapisy uchwały poprzez jego błędną wykładnię i odmowę zastosowanie oraz art. 120 Ordynacji podatkowej (zasada legalizmu) i art. 191 Ordynacji podatkowej (zasada swobodnej oceny dowodów).

 

 

Wróć do spisu treści serwisu